Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

ΤΑ ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ !...

 
"Ο προοδευτικός δημοκρατικός κόσμος του ΠΑΣΟΚ, όσοι στρατεύτηκαν στη μεγάλη, ειρηνική επανάσταση που διακηρύξαμε στις 3 Σεπτέμβρη 1974 με επικεφαλής τον Ανδρέα Παπανδρέου, ακόμα και όσοι είναι απογοητευμένοι εξαιτίας εκείνων που την καπηλεύτηκαν ή είναι θύματα της κρίσης και της χυδαίας αντιΠΑΣΟΚικής προπαγάνδας και έχουν αποστασιοποιηθεί προσωρινά, πιστεύω, γνωρίζουν ότι δεν έπαψα ποτέ να αγωνίζομαι για την ενότητα και την επανασυσπείρωση του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα σε καθοριστικά κρίσιμες ώρες. Σε αυτούς όλους απευθύνομαι και πρωτίστως στους πολίτες που με τιμούν με την αγάπη και την εμπιστοσύνη τους επί 40 χρόνια, στη Β’ Περιφέρεια Αθηνών.

Οι εκλογές του Μαΐου είναι πολύ κρίσιμες για την πατρίδα μας, που έχει ανάγκη πολιτικής σταθερότητας και για το ΠΑΣΟΚ που η ενδυνάμωσή του είναι όρος “εκ των ων ουκ άνευ” γι’ αυτή. Γι’ αυτή τη μάχη πρέπει, σφυρηλατώντας την ενότητά μας, να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις. Τους καλώ, λοιπόν, να αδιαφορήσουν απέναντι σε όσα διχαστικά για τη συσπείρωσή μας διοχετεύονται, από οποιονδήποτε κι αν προέρχονται στα Media του τραπεζικού και εκδοτικού κατεστημένου που εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι, ασκώντας συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά μου, δεν υπερψήφισα ένα άρθρο του χθεσινού νομοσχεδίου που αφορά το τραπεζικό σύστημα.

Από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, αυτά τα “υπερκομματικά αφεντικά” του τόπου, επιδιώκουν τη διάλυσή του. Ιδρύθηκε με την αυτοοργάνωση του λαού χωρίς να ζητήσουμε τις “ευλογίες” και την “προστασία” τους και δεν ήταν ποτέ “προβλέψιμη” και “ελέγξιμη” η στρατηγική του. Υπονομεύοντας κυρίως μαζί με τη ΝΔ και την “Αριστερά” του ΣΥΡΙΖΑ, την εθνική προσπάθεια που ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ, όταν οι άλλοι δεν έβαζαν πλάτη αλλά, είτε υπόσχονταν «Ζάππεια» είτε, έκαιγαν την Αθήνα, καλλιεργούν από την άνοιξη του 2010 ένα νέο διχασμό του λαού. Καλλιεργούν την τεχνητή πόλωση με το σύνθημα: “Σαμαράς ή Τσίπρας”, όπως έκαναν και στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου 2012. Μόνιμος στόχος η διάλυση του ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό, φροντίζουν να ξεχάσει ο λαός ποιοι κυβερνούσαν 5,5 χρόνια τον τόπο ως το 2009, αφήνοντας έλλειμμα 25 δις ευρώ που μηδενίστηκε με τα μέτρα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και τις αιματηρές θυσίες του λαού, για να φτάσουμε έστω και με καθυστέρηση ενός έτους σε πρωτογενές πλεόνασμα.

Απέκρυψαν από το χειραγωγούμενο κοινό τους ότι το Ευρωκοινοβούλιο με την προ δεκαημέρου απόφασή του –μειοψηφούντων των ευρωβουλευτών της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και των Βαυαρών χριστιανοκοινωνιστών- έκρινε ότι ήταν αναπόφευκτη η προσφυγή στο σχήμα τις περίφημης τρόικας γιατί, λόγω των πλαστών στατιστικών στοιχείων της προηγούμενης κυβέρνησης, η Ελλάδα είχε αποκλειστεί από τις αγορές.

Από τα παραπάνω είναι σαφές, νομίζω, ότι δεν με απασχολούν, δεν θα απαντήσω, ούτε θα σχολιάσω καν, όσα γράφονται, αναρτώνται ή λέγονται σε όποιους κι αν αποδίδονται από τα ΔΟΛια ή άλλα ΜΜΕ, όποιοι κι αν τους τα σερβίρουν. Ας το πράξουν εκείνοι.
 
Η δική μου έγνοια και αγωνία είναι, ο επικείμενος σκληρός αγώνας στον οποίο έχουμε καθήκον να πάρουμε μέρος, υπερασπιζόμενοι τις αξίες μας, ώστε να βγει όρθιο και δυνατό το ΠΑΣΟΚ από τις κάλπες του Μαΐου και να μη δικαιωθούν όσοι απεργάζονται σενάρια μετεκλογικής διάλυσής του".
 
Απόστολος Κακλαμάνης

ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ, ΠΩΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ?...


Το ΒΗΜΑ θριαμβολογεί, πως με το πολυνομοσχέδιο πέφτουν «τα μικρά καρτέλ» σε αγαθά και υπηρεσίες, εννοώντας όσα συμπεριλαμβάνονται στο άρθρο 1 του νομοθετήματος που ψηφίστηκε. Ναι, τα «μικρά καρτέλ», μπορεί και να πέφτουν, τα «μεγάλα καρτέλ» όμως ;
 
Τι κάνει η κυβέρνηση με το άρθρο 2 του ίδιου νομοθετήματος ; Στηρίζει με τα μπούνια το καθεστώς της διαπλοκής στις Τράπεζες, δίνοντας στους, διαπλεκόμενους, ιδιώτες μεγαλομετόχους την ευκαιρία να τις ξαναπάρουν πίσω, όχι, μόνο, χωρίς να υποστούν τίποτα, από τις εξελίξεις που υπήρξαν, αλλά να βγάλουν και τεράστια κέρδη.
 
Είναι η ίδια στήριξη που έκανε με τις «άδειες των συχνοτήτων των καναλιών» και η ίδια που έκανε με την πρόσφατη χαριστική διάταξη, για τα φορολογικά των διαπλεκόμενων νταβατζήδων.
 
Κι όλ΄ αυτά, τα σημερινά, σε βάρος των συμφερόντων του ΤΧΣ και των χρημάτων, που έδωσε, τα οποία, βέβαια, προέρχονται από δανεικά, που τα πληρώνει ο ελληνικός λαός !
 
Τι είναι εκείνο, το δύσκολο, λοιπόν, που δεν καταλαβαίνουν ή, μάλλον, τι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν οι βενιζέλοι, για τη στάση του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος από την πρώτη στιγμή της πρωθυπουργίας του ξεκαθάρισε τις απόψεις του για το τραπεζικό σύστημα και από την αρχή ήρθε σε σύγκρουση με τους τραπεζίτες, αλλά και με την τρόϊκα, για τις ρυθμίσεις που έγιναν ;
 
Την προγραμματική θέση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, για τις τράπεζες, ο Παπανδρέου την στήριξε μέχρι τέλους και το κονσόρτσιουμ τραπεζιτών, τρόϊκας και Βενιζέλου, ήταν αυτό που τον κόντραρε, τον χτύπησε και τον έριξε, καθορίζοντας, στη συνέχεια, τα πράγματα όπως τα ήθελαν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα !
 
Τώρα σ΄ ό,τι αφορά τις εξάρσεις του χοντρού και τα σαλιαρίσματα «περί υποκρισίας», γελάει και το παρδαλό κατσίκι και τις μαλακίες του, μιας κι είναι ολοφάνερο, πια, και στον τελευταίο πολίτη, πως τόσο αυτός, όσο ο Σαμαράς και η κυβέρνησή τους, στηρίζονται στο Γιώργο και τις δυνάμεις του !...

Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΙΤΣΟΥ !...

Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΓΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Ε.Ε !...


Στελέχη της αμερικανικής κυβέρνησης και διεθνών οργανισμών, διπλωμάτες και αναλυτές παρευρέθησαν στο κλειστό δείπνο που διοργάνωσε για τον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου στην Ουάσιγκτον ο διευθυντής του Ινστιτούτου Brookings, Μπιλ Ανθόλις.
 
Ο κ. Παπανδρέου παρουσίασε τις σκέψεις του για την κατάσταση στην Ουκρανία και τη στάση της Δύσης απέναντι στη Ρωσία, τις προβλέψεις του για τις ευρωεκλογές, τις ιδέες του για την ενίσχυση της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης εντός της Ε.Ε. και για μία πιο αποτελεσματική διεθνή διακυβέρνηση, όπως επίσης και τις εκτιμήσεις του για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα.
 
Σε μία ένδειξη ότι τα χειρότερα έχουν περάσει, η ελληνική κρίση δεν μονοπώλησε τη συζήτηση. Ο πρώην πρωθυπουργός εκτίμησε ότι ο πολιτικός κίνδυνος έχει μειωθεί και ότι τα διεθνή κεφάλαια είναι έτοιμα να επενδύσουν στη χώρα, καθώς η Ελλάδα παρουσιάζει μοναδικές ευκαιρίες και εξαιρετικές προοπτικές ανάπτυξης σε κλάδους αιχμής όπως η νέα τεχνολογία.
 
Ο κ. Παπανδρέου δέχτηκε ερωτήσεις για τον τρόπο με τον οποίο η Ευρωπαϊκή Ενωση αντιμετώπισε την ελληνική κρίση, την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού και τις εντάσεις εντός της Ευρωζώνης, την πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ και τις σχέσεις της χώρας με την Τουρκία και τη Ρωσία.
 
Είχε μάλιστα την ευκαιρία να ανατρέξει στην εμπειρία που είχε ως υπουργός Εξωτερικών κατά τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία για να αναλύσει τη στάση της Ρωσίας στην Κριμαία. Εκανε επίσης μνεία στη διπλωματική προσέγγιση που είχε επιχειρήσει με την Τουρκία, τις θετικές επιπτώσεις της οποίας εκτιμά ότι εξακολουθεί να καρπώνεται η Ελλάδα παρά τις ανησυχητικές εξελίξεις στη γείτονα.
 
Μεταξύ των 25 παρευρισκομένων ήταν ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ και πρώην στελέχη του διεθνούς οργανισμού, οι πρώην Αμερικανοί πρέσβεις στην Ελλάδα και την Τουρκία, Ντάνιελ Σπέκχαρντ και Μαρκ Γκρόσμαν, καθώς και υψηλόβαθμα στελέχη του υπουργείου Εξωτερικών και του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ.
 
Ανήμερα της 25ης Μαρτίου στην παγωμένη Ουάσιγκτον, ο κ. Παπανδρέου άκουσε θερμά λόγια για τις «δύσκολες αποφάσεις που έλαβε ως πρωθυπουργός» από τους συνομιλητές του, οι οποίοι εκτίμησαν ότι η συνεισφορά του θα αναγνωρισθεί στο μέλλον και στην Ελλάδα.
 

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

ΑΝ ΕΙΧΕ ΑΠΟΤΥΧΕΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΄21 !...

 
Ό,τι δε σε σκοτώνει σε μαθαίνει να περπατάς με τακούνια
 
Σήμερα νιώθω ιδιαιτέρως υπερήφανος. Όχι τόσο όσο τη σπουδαία εκείνη ημέρα που η Έλενα η Παπαρίζου μάς ανέβασε στην κορυφή της Γιούρο της Βίζιον ή όσο τις μέρες που το σώμα του Άγγελου του Χαριστέα κατελήφθη (δυστυχώς για λίγες μόνο ημέρες) από το πνεύμα του Φαν του Μπάστεν, αλλά όπως και να το κάνουμε είμαι αρκετά περήφανος καθώς αναλογίζομαι την αρχή του αγώνα που λίγα χρόνια μετά κατέληξε στη δημιουργία του ελληνικού κράτους.

Επιτρέψτε μου λοιπόν να παραθέσω μια λίστα η οποία εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο πώς θα ήταν η ζωή σε περίπτωση που η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία δεν κέρδιζαν τη μάχη του Ναυαρίνου.

Δεν θα είχαμε την παρέλαση της 25ης Μαρτίου: Αν το σκεφτεί κανείς καλά δεν θα είχαμε ούτε την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και έτσι δεν θα διαπιστώναμε το αξιόμαχο των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων, το οποίο εξαρτάται από την ικανότητα των Ελλήνων στρατιωτών να στοιχίζονται και να περπατούν με σταθερό ρυθμό και των οδηγών αρμάτων μάχης να μπορούν να οδηγήσουν το άρμα τους στην ευθεία. Επίσης δεν θα μπορούσαμε να ελέγξουμε την πορεία της κυτταρίτιδας στις Ελληνίδες μαθήτριες και ούτε θα γλιτώναμε μάθημα προκειμένου να κάνουμε πρόβες για το πιο δύσκολο εγχείρημα της σχολικής ζωής: το συγχρονισμένο βήμα οπού με περισσή δεξιοτεχνία συγχρονίζεται το αριστερό χέρι με το δεξί πόδι και το αριστερό πόδι με το δεξί χέρι.

Δεν θα διασκεδάζαμε με τις εθνικές γιορτές στα σχολεία. Δεν θα χαιρόμασταν ποτέ τους συμμαθητές μας να αγκομαχούν και να ιδρώνουν να απαγγείλουν ποιήματα κάνοντας χειρονομίες τροχονόμου σε ώρα αιχμής, προσπαθώντας, ταυτόχρονα, να μη δώσουν σημασία στον χαβαλέ της γαλαρίας. Επίσης θα χάναμε τις δηλώσεις της πολιτικής ηγεσίας και των αρχηγών των κομμάτων για το μήνυμα της 25ης Μαρτίου το οποίο, και αυτό, κάθε χρόνο είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

Θα είχαμε πρωθυπουργό έναν τύπο που του αρέσει να φοράει το σακάκι που δόξασε στις ταινίες του ο Ταμτάκος και θα κατέβαζε το ίντερνετ προκειμένου να μην επιβεβαιωθεί αυτό που ήδη ξέρουμε καλά: πως ο μόνος λόγος που οι άνθρωποι επιδιώκουν κυβερνητικά, και όχι μόνο, αξιώματα είναι η βελτίωση της σεξουαλικής τους ζωής.

Δεν θα συνέβαινε η μικρασιατική καταστροφή κι έτσι δεν θα δίνονταν η δυνατότητα στους γηγενείς Έλληνες να ενημερωθούν για τις ευεργετικές συνέπειες του μπάνιου και της καθαριότητας από τους πρόσφυγες.

Δεν θα μπορούσαμε να πιστοποιήσουμε την ανωτερότητα της τηλεόρασής μας βρίζοντας τις τούρκικες σαπουνόπερες, οι οποίες έχουν καλύτερη σκηνοθεσία, παραγωγή, σενάρια και ηθοποιούς από τις αντίστοιχες ελληνικές αλλά είναι τούρκικες. Εδώ βέβαια υπάρχει ο αντίλογος πως σε περίπτωση που η επανάσταση του 1821 δεν είχε ευτυχή έκβαση δεν θα χρειάζονταν να ταλαιπωρούμαστε με υπότιτλους, αλλά δεν νομίζω πως είναι σοβαρός.

Οι χίπστερ θα ήταν σε κατάθλιψη, καθώς το μουστάκι θα ήταν μια παραδοσιακή συνήθεια και όχι μια διασκεδαστική δήλωση τρέντι ανωτερότητας που εύστοχα συνδέει την παράδοση του Μπάρμπα Γιώργου με τα πιο προχωρημένα κινήματα της τέχνης.

Δεν θα γυρίζονταν ποτέ οι επικές ταινίες «Παπαφλέσσας» και «Σουλιώτες» και έτσι δεν θα απολαμβάναμε ποτέ τα αριστουργήματα που κάνουν τις ταινίες των Μόντι των Πάιθον να μοιάζουν με βαρετά κοινωνικά δράματα.

Οι χουλιγκάνοι του πατριωτισμού αντί για μέλη της Χρυσής της Αυγής θα ήταν μέλη των Γκρίζων των Λύκων και δεν χρειάζεται να εξηγήσω πόσο περισσότερο ταιριάζει στους φανατικούς πατριώτες η λάμψη και το γκλάμουρ του χρυσού σε αντίθεση με τη μουντάδα του γκρίζου.
 

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Ο ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ !...


Η τρόικα ευχήθηκε καλή επιτυχία στην κυβέρνηση για τις επερχόμενες εκλογές και έφυγε σχεδόν αθόρυβα ! Τέτοιες εντολές μάλλον έλαβαν οι τροϊκανοί από ΕΕ-ΔΝΤ, παραμονές Ευρωεκλογών και τοπικών εκλογών. Το πολιτικό κατεστημένο της Ευρώπης, και όχι μόνο, δείχνει ότι δεν επιθυμεί απρόβλεπτες αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Οπότε όλοι οι εταίροι μας συμβάλλουν προς αυτήν την κατεύθυνση.
 
Από την άλλη, οι τριγμοί και ο ατυχής δυισμός του ΣΥΡΙΖΑ, δεν εμπνέει ακόμη εμπιστοσύνη διεθνώς, παρά τα καλά λόγια που κατά καιρούς γράφονται στα διεθνή μαζικά μέσα ενημέρωσης για την αξιωματική αντιπολίτευση.
 
  Έτσι, όλοι θα περιμένουμε την τρόικα να μας ξαναέλθει σαν… ταύρος σε υαλοπωλείο κατακαλόκαιρο, για να αποτελειώσει ό,τι άφησε στη μέση, δηλαδή τις απολύσεις των δυο χιλιάδων υπαλλήλων, κ.ά.
 
Συμφώνησε η κυβέρνηση με την τρόικα να δοθεί μέρος του πρωτογενούς πλεονάσματος του κρατικού προϋπολογισμού σε κάποιες οικονομικά ασθενείς τάξεις. Το πλεόνασμα των 2,9 δις του 2013 και αυτό που προβλέπεται για το 2014 (2,8 δις. ευρώ), άνοιξαν λοιπόν τον κρουνό των παροχών παραμονές εκλογών !...
 
  Τι σημαίνει όμως το γεγονός ότι θα δοθούν γύρω στα 500 εκ ευρώ από το εν λόγω πλεόνασμα σε κάποιους Έλληνες πολίτες; Πριν δοθεί η απάντηση, θα αναφερθούμε στην έννοια του εξεταζόμενου πλεονάσματος.
 
Το τελευταίο, προκύπτει από τη διαφορά των ετησίων εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού πλην των ετησίων λειτουργικών του δαπανών, (δηλαδή δε συμπεριλαμβάνονται στις δαπάνες οι ετήσιοι τόκοι που οφείλουμε να πληρώσουμε). Έτσι, πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 2,9 δις, όταν οι ετήσιοι τόκοι που οφείλουμε είναι λόγου χάρη 10 δις ευρώ, σημαίνει πολύ απλά ένα από τα δυο ακόλουθα :
 
Aν όλο το ποσό των 2,9 δις δοθεί για την αποπληρωμή των τόκων, τότε θα χρειαστεί να δανειστούμε 7,1 δις ευρώ για να αποπληρώσουμε τους τόκους της περιόδου.
 
Αν δοθεί όμως το ποσό των 2,4 δις ευρώ για την αποπληρωμή των τόκων (καθώς από τα 2,9 δις ευρώ θα αφαιρεθούν τα 500 εκ. που θα διατεθούν για τις ανωτέρω ασθενείς τάξεις) τότε οι δανειακές ανάγκες της χώρας θα αυξηθούν κατά 500 εκ. ευρώ, εφόσον δεν αυξάνεται θεαματικά η εγχώρια παραγωγή.
 
Αν υπήρχε υψηλός ρυθμός ανάπτυξης, τότε μέρος των 500 εκ. ευρώ θα προέκυπτε από τους φρέσκους φόρους της πρόσθετης παραγωγής. Οπότε, ο αναπόφευκτός δανεισμός μας θα είναι μικρότερος στην πρώτη περίπτωση και εύλογα μεγαλύτερος κατά 500 εκ. ευρώ στη δεύτερη!
 
Επόμενη ερώτηση : Από που λοιπόν θα δανειστούμε τα παραπάνω ποσά για να καλύψουμε την πληρωμή των τόκων, με τη λήξη του Μνημονίου; Οι λύσεις είναι τρεις :
 
Πρώτη, από εσωτερικό δανεισμό. Δεύτερη, να στραφούμε στις λεγόμενες αγορές. Εκεί όμως θα συναντήσουμε ασύμφορα επιτόκια δανεισμού. Τρίτη, να στραφούμε εκ νέου προς την ΕΕ ή σε άλλους φορείς (ΔΝΤ κ.λπ).
 
Στην Τρίτη περίπτωση εύλογα θα υπογράψουμε ένα νέο Μνημόνιο. Η προαναφερθείσα εξέλιξη μπορεί να «αποφευχθεί» εικονικά, με τη βοήθεια διαφόρων γλωσσολάγνων προσεγγίσεων, καθώς από το 2011 ισχύουν πέντε Κανονισμοί και μια Οδηγία της ΕΕ, που αναφέρονται στον τρόπο αντιμετώπισης των χωρών που παρουσιάζουν «υπερβολικές μακροοικονομικές ανισορροπίες», δηλαδή ελλείμματα; χρέη κ.λπ.
 
Τα έξι λοιπόν κοινοτικά νομοθετήματα, που συμπληρώνονται και από ένα άλλο σύνολο σχετικών με τα ανωτέρω δεσμεύσεων, εισάγουν ένα άλλο τύπο Μνημονίου με δεδομένες δομές και διαδικασίες, για τα «κακά παιδιά» της ΕΕ. Οπότε το κοστούμι που θα φορεθεί και θα ετοιμαστεί από τον ίδιο ράφτη, θα έχει απλά άλλο χρώμα ! Θα είναι όμως άκρως περιχαρείς οι πολιτικοί μας, γιατί κομπάζοντας θα τονίσουν σε όλα τα πέρατα της χώρας, ότι δε θα υπογράψουν κάποιο νέο απεχθές Μνημόνιο, αν στραφούν προς την τρίτη λύση.
 
Όπως προαναφέρθηκε όμως, Μνημόνια για χώρες όμοιες της Ελλάδας, έχουν ήδη νομοθετηθεί και είναι έτοιμα να λειτουργήσουν κατά τα προβλεπόμενα με τη λήξη του δικού μας Μνημονίου. Και όλα αυτά έχουν γίνει με τη συγκατάθεση της Ελληνικής κυβέρνησης, στο πλαίσιο αποφάσεων διαφόρων Συμβουλίων της ΕΕ εδώ και καιρό και χωρίς τυμπανοκρουσίες ! 
 

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ... ΦΙΛΑΡΑΚΟ !...

 
Από το πρωί ως το βράδυ βρίζεις και απειλείς. Ξερνάς μίσος και κατάρες, διψάς για αίμα. Φυσικά, αν κάποιος σου απαντήσει σε ανάλογο τόνο μυξοκλαίς και «καταγγέλλεις». Βρίζεις νεκρούς, χλευάζεις συγγενείς νεκρών. Χαίρεσαι ακόμα και στους θανάτους συγγενικών προσώπων ατόμων με τα οποία διαφωνείς πολιτικά. Θεωρείς πως είσαι προοδευτικός, «ψαγμένος».
 
Στην πραγματικότητα όμως είσαι ultra συντηρητικός, σκλαβωμένος από μικροαστικές αγκυλώσεις που θυμίζουν δεξιό της δεκαετίας του ’60.
 
Πιστεύεις στην οικογένεια, θεωρείς τη δουλειά αρετή και απαραίτητο στοιχείο για να είναι ένας άνθρωπος αξιοπρεπής.
 
Πουλάς διεθνισμό, αλλά κατά βάθος είσαι εθνίκι του κερατά. Διαλαλείς πως οι Έλληνες έχουν πέσει θύματα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας επειδή είναι ο μόνος λαός με φιλότιμο. Εννοείται πως είσαι αντισημίτης μέχρι το κόκαλο. Στηρίζεις ανοιχτά φριχτούς ακροδεξιούς πολιτικάντηδες, όπως ο υπερεθνικιστής και ρατσιστής Νάιτζελ Φάρατζ και ο γραφικός κρυφοφασίστας Μπέπε Γκρίλο.
 
Στην Ελλάδα δεν κρύβεις τη συμπάθειά σου για τον καραδεξιό πρώην υπουργό του Κώστα Καραμανλή, Πάνο Καμμένο.
 
Ο λόγος σου είναι ξύλινος, βαρετός, αφόρητα προβλέψιμος. Ένα κράμα από παλαιοκομμουνιστικά τσιτάτα διανθισμένα από κάποιες μοδάτες λέξεις όπως «αλληλεγγύη», των οποίων την έννοια έχεις εκφυλίσει.
 
Έχεις έτοιμη την καραμέλα του «σεξιστή» ή του «ρατσιστή» για όποιον διαφωνεί μαζί σου, εσύ όμως παραχωρείς στον εαυτό σου το δικαίωμα να χρησιμοποιείς σεξιστικούς και ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς σε βάρος όποιου κρίνεις «εχθρό της επανάστασης».
 
Χαρακτηρίζεις «χρυσαυγίτη» και «ακροδεξιό» όποιον διαφωνεί μαζί σου. Δεν διστάζεις να αποκαλέσεις «προδότη» όποιον «ομοϊδεάτη» δεν ασπάζεται τις μηδενιστικές και μανιχαϊστικές απόψεις σου. Στα δύσκολα, βγάζεις το αριστερόμετρο και τοποθετείς τον εαυτό σου πλάι στη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Τσε Γκεβάρα.
 
Επικροτείς καταστροφές περιουσιών, ακόμα και δολοφονίες αθώων. Ωστόσο, αν η κατάσταση ξεφύγει (βλέπε Marfin) παίζεις το χαρτί της προβοκάτσιας.
 
Υποστηρίζεις δυνάστες σαν τον Πούτιν και σφαγείς σαν το μακαρίτη Μιλόσεβιτς. Θεωρείς σύμμαχό σου ακόμη και τον πιο ανισόρροπο και αιμοσταγή δικτάτορα, αρκεί να τοποθετηθεί απέναντι στην ΕΕ ή τις ΗΠΑ. Δεν διστάζεις να απαξιώνεις λαούς ολόκληρους επειδή δεν συμμερίζονται τις ιδεοληψίες σου. Έτσι, οι Ουκρανοί είναι όλοι νεοναζί και απόγονοι συνεργατών των Γερμανών, οι ίδιοι οι Γερμανοί είναι παιδιά του Χίτλερ, οι Αμερικανοί αμόρφωτοι και έθνος δολοφόνων, οι ανατολικοευρωπαίοι ευρωλιγούρηδες που πρόδωσαν τον κομμουνισμό κ.ο.κ.
 
Νιώθεις δυσανεξία στην αντίθετη άποψη. Πιο σωστά: η αντίθετη άποψη δεν αρκεί απλώς να μην επικρατήσει, πρέπει να μην ακούγεται καθόλου. Σκέφτεσαι ακριβώς όπως ο Τζορτζ Μπους Jr: Όποιος δεν είναι μαζί σου, είναι εναντίον σου.
 

Στοχοποιείς όποιον δεν γουστάρεις. Δεν έχεις φυσικά τα κότσια να τον αντιμετωπίσεις εσύ ο ίδιος καταπρόσωπο, οπότε ελπίζεις να κάνει κάποιος άλλος τη βρόμικη δουλειά. Το παίζεις «αντιτρατσιστής» αλλά στην πραγματικότητα δεν δίνεις δεκάρα για τους μετανάστες, τους οποίους στην προσωπική σου ζωή δεν πολυθέλεις γύρω σου. Απλώς, τους φαντασιώνεσαι ως συμμάχους σου στην «επανάσταση» που ονειρεύεσαι.
 
Το παίζεις ανθρωπιστής, πως νοιάζεσαι για τους φτωχούς και τους αδύναμους, πως νοιάζεσαι για τον 15χρονο Μπερκίν (και τον κάθε Μπερκίν) που δολοφονήθηκε από αστυνομικούς στην Τουρκία. Στην πραγματικότητα όμως δεν σου καίγεται καρφάκι (η επιδεικτική αδιαφορία σου για τους νεκρούς στη Βενεζουέλα από τις σφαίρες της αστυνομίας του παράφρονα Μαδούρο το αποδεικνύει) και απλώς ψάχνεις αφορμή για να «τα χώσεις» στις κυβερνήσεις (τις οποίες θεωρείς όλες ίδιες) και τους «μπάτσους». Πόσο υποκριτής…
 
Εξισώνεις θανάτους, λες και πρόκειται για στραγάλια. Σε κάθε πολύνεκρο δυστύχημα ή τρομοκρατική επίθεση στη Δύση αντιπαραθέτεις κάτι αντίστοιχο που συνέβη στη Μέση Ανατολή, υπογραμμίζοντας ουσιαστικά την περιφρόνησή σου για την ανθρώπινη ζωή. Κάθε πρωί που ξυπνάς γκουγκλάρεις τη λέξη αυτοκτονία. Μόλις ανακαλύψεις κάποιον αυτόχειρα τον περιφέρεις επιδεικτικά στο ίντερνετ σαν ποδοσφαιρικό τρόπαιο, συνοδεία με κατάρες για τους «σύγχρονους γερμανοτσολιάδες».
 
Παίρνεις τους δρόμους και φωτογραφίζεις με το Iphone σου (τελευταίας τεχνολογίας) άστεγους και ναρκομανείς τους οποίους ποστάρεις (με τα πρόσωπά τους ακάλυπτα) στα social media, χωρίς φυσικά να τους ρωτήσεις και αδιαφορώντας επιδεικτικά για το προσωπικό τους δράμα, μόνο και μόνο για να περάσεις τη θλιβερή σου προπαγάνδα. Διαστρεβλώνεις δηλώσεις, πετσοκόβεις συνεντεύξεις, διαδίδεις (εν γνώσει σου) μούφα ειδήσεις, όλα έτσι ώστε οι «άλλοι» να φαίνονται αδίστακτοι αιμοσταγείς δολοφόνοι κι εσύ και οι όμοιοί σου παναγίτσες. Δεν κάνεις καμία πρόταση, δεν προτείνεις καμία λύση. Απλώς λες όχι σε όλα και κυρίως στο καινούργιο.
 
Έχεις, αυθαίρετα, χωρίσει τον κόσμο στους δικούς σου και τους αντιπάλους. Θρηνείς τους νεκρούς «σου» (μέχρι και άτομα που πεθαίνουν από παθολογικά αίτια, σε ατυχήματα παντελώς άσχετα με την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση, σε εξεγέρσεις σε μακρινές χώρες για λόγους που δεν έχουν καμία σχέση με την ελληνική πραγματικότητα) και πανηγυρίζεις ξέφρενα για τους νεκρούς των «άλλων».
 
Νταραβερίζεσαι μόνο με άτομα που έχουν τις ίδιες εμμονές με σένα. Τους, όποιους, φίλους σου τους έχει ξεπουλήσει προ πολλού. Συχνά τους έχεις παραδώσει βορά στους «συντρόφους» σου για να υπογραμμίσεις την αφοσίωσή σου στην «Επανάσταση».
 
Και έρχεσαι και μας λες στα μούτρα πως είσαι αριστερός.
 
Αριστερός δεν είσαι, φιλαράκο. Φασίστας, απολιτίκ και τζάμπα μάγκας. Αυτό είσαι.
 
 

Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ : ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΡΗΞΗΣ ΜΕ Ε.Ε !...

 
Σοβαρές επιφυλάξεις για το κατά πόσον έχει επιτύχει το εγχείρημα «ενιαιοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ, εξέφρασε το βράδυ της Πέμπτης ο κ. Γ. Δραγασάκης, μιλώντας στην εκδήλωση που διοργανώνει το ελληνικό παράρτημα του Ιδρύματος Rosa Luxemburg, συνεργασία με το Ιδρυμα Νίκος Πουλαντζάς, με τίτλο «Η Αριστερά στην κυβέρνηση».
 
Θέτοντας το ρητορικό ερώτημα «γίναμε ενιαίο κόμμα;», ο αντιπρόεδρος της Βουλής και επικεφαλής της επιτροπής επεξεργασίας του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, είπε «ας μείνουμε στην ερώτηση» και «να το συζητήσουμε σε ένα χρόνο», προσθέτοντας πάντως ότι «πρέπει να γίνουμε», ενώ παραπέμποντας στον Μαρξ συμπλήρωσε: «προφανώς εννοούμε κόμμα με δημοκρατικό τρόπο λειτουργίας, με κατευθύνουσα όμως θέληση».
 
Παράλληλα, ο κ. Δραγασάκης, αναφέρθηκε και στο ενδεχόμενο εξέτασης ενός «σχεδίου Β», σε περίπτωση ρήξεων με την Ευρώπη και είπε ότι σε μία τέτοια περίπτωση, η δική του θέση είναι η προσφυγή στο λαό. «Τα όποια διλήμματα θα πρέπει να τα συζητάμε με το λαό», τόνισε και είπε πως αυτό θα μπορούσε να σημαίνει είτε εκλογές, είτε μία διαδικασία έγκρισης από τη Βουλή ή και δημοψήφισμα. «Πρέπει να οικοδομήσουμε μια νέα αντίληψη. Με βαθιά δημοκρατικότητα», σημείωσε ο κ. Δραγασάκης.
 
Σε ό,τι αφορά το πόσο έτοιμος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ για την εξουσία είπε, αφενός, ότι η αναμονή ποτέ δεν οδήγησε στην εξουσία και ότι η αριστερά ποτέ και πουθενά δεν ήλθε στην κυβέρνηση σε εύκολες συνθήκες και αφετέρου, ότι το θέμα του προγράμματος είναι ούτως ή άλλως ένα ζήτημα υπό διαρκή εξέταση και διαμόρφωση. «Δεν γίνεται να τα ετοιμάζουμε όλα από πριν», είπε χαρακτηριστικά.
 
Επισήμανε επίσης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται μια στρατηγική «προσαρμόσιμη», συμπληρώνοντας ότι «αριστερή στρατηγική σημαίνει διαχείριση της νίκης αλλά και της ήττας και πολιτική κουλτούρα διαλόγου», στοιχείο που όπως ανέφερε, «πολλές φορές δεν το έχουμε»...

Σ.Σ. Δημοψήφισμα, ε... "Νέα αντίληψη με βαθιά δημοκρατικότητα"... ΤΙ ΘΥΜΙΖΕΙ... ΤΙ ΘΥΜΙΖΕΙ ?...

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ ΒΛΑΧΟΔΗΜΑΡΧΙΣΜΟΣ !...


Να συμφωνήσω. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας είναι θεμιτό να προτάσσει το κριτήριο της πολιτικής, ηθικής και ιδεολογικής καθαρότητας για την επιλογή των υποψηφίων του. Ακόμα και σε τοπικό αυτοδιοικητικό επίπεδο είναι δικαίωμα του να ευνοεί υποψήφιους που επιθυμούν να εκθέσουν τις προτάσεις του και με αυτές να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των συμπολιτών τους. Ουδέν το μεμπτόν. Το ΚΚΕ, άλλωστε, από τη μεταπολίτευση και μετά έχει “ευλογήσει” τις δικές του κομματικές υποψηφιότητες δημάρχων σε όλη τη χώρα, δίχως να έχει διατυπωθεί καμία ένσταση για αυτή τη συνεπή πρακτική του.
 
Γιατί, λοιπόν να υπάρχουν αμφισβητήσεις για την στάση του ΣΥΡΙΖΑ ; Υποτίθεται, βέβαια, ότι το κόμμα της Κουμουνδούρου είναι φορέας μιας συγκεκριμένης νεωτεριστικής αντίληψης για την πολιτική χωρίς τις νευρώσεις, τους αναχρονισμούς και τις αρτηριοσκληρωτικές αντιλήψεις της παλιάς Αριστεράς, η οποία αντιμετώπιζε τις πόλεις ως πεδίο ταξικής αντιπαράθεσης. Σαφώς και η βασική αντίθεση ενυπάρχει σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής.
 
Γιατί, ωστόσο, θα πρέπει οι τοπικές κοινωνίες να πολωθούν ή να αναμετρηθούν για τα ΚΑΠΗ, τις παιδικές χαρές, τα δημοτικά πάρκινγκ και τα τέλη ή τη συγκομιδή των σκουπιδιών ; Πόσο μάλλον να επιλεχθούν άλλοι υποψήφιοι για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, όταν υπάρχουν διαπιστωμένα ικανοί και ανεξάρτητοι προοδευτικοί δήμαρχοι που υπερασπίζουν ένα μοντέλο κοινωνικής αλληλεγγύης και προσφοράς , που δεν απέχει από την οπτική του ΣΥΡΙΖΑ ;
 
Μήπως, άραγε, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επανεισάγει στο δημόσιο διάλογο την κλισέ σεχταριστική ρητορική “ Εντάξει παλικάρι , αλλά δεν είναι δικός μας”;Η κυρίαρχη , όμως, κόντρα εντοπίζεται σε πιο μανιχαϊστική λογική. Αυτή γίνεται κατανοητή , διαβάζοντας τους χαρακτηρισμούς, τις κατηγορίες και τις αιχμές που αφήνουν οι υποψήφιοι δήμαρχοι που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ για τους τους νυν καταξιωμένους δημάρχους , που συμπτωματικά προέρχονται από τη Κεντροαριστερά.
 

Ο Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, π.χ. στη Θεσσαλονίκη χαρακτήρισε τον Γιάννη Μπουτάρη ως «πολιτικά αφερέγγυο» και «υποταγμένο» στις Μνημονιακές επιταγές. Παρομοίως, ο Μαργαρίτης Πατσιαντάς στο Βόλο κατηγόρησε τον Πάνο Σκοτινιώτη ως εκ των συντακτών του Καλλικράτη, που “αποδείχτηκε εργαλείο για εφαρμογή των Μνημονιακών πολιτικών στο χώρο της Αυτοδιοίκησης”. Επίσης ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης στην Αθήνα απέδωσε στο Γιώργο Καμίνη ότι “εξοικονόμησε ποσά από τους μισθούς των δημοτικών αστυνομικών και των σχολικών φυλάκων που απολύθηκαν με το Μνημόνιο”.
 
Γίνεται φανερό ότι με κοινό παρονομαστή τη στάση απέναντι στο Μνημόνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδύει ομφαλοσκοπικά μια εμπαθή συμπεριφορά η οποία, παραμερίζοντας όλα τα θετικά, χωρίζει και τη τοπική αυτοδιοίκηση σε δυο μεγάλα στρατόπεδα. Στους κακούς δημάρχους που ασπάζονται το Μνημόνιο και στους καλούς υποψήφιους που το αντιμάχονται. Οι δοκιμασμένοι με επιτυχία και εντιμότητα στις τοπικές κοινωνίες, απλώς αγνοούνται σα να μην υπάρχουν.
 
Δυστυχώς, πρόκειται για μια ηθικολογική αντίληψη για την πολιτική, σύμφωνα με την οποία η χώρα γεννήθηκε μόλις το 2010.
 
Το κακό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να αναπαύεται χαλαρά στην ευκολία της μίας και μοναδικής αντιμνημονιακής αλήθειας που εξασφαλίζει στην ηγεσία του εσωκομματικές ισορροπίες με την ισχυρή μειοψηφία του Αριστερού Ρεύματος. Το χειρότερο είναι ότι με τέτοιους εγκλωβισμούς κόβει τις γέφυρες με τους δημοκρατικούς ενεργούς πολίτες που γνωρίζουν και εκτιμούν τους εκλεγμένους τοπικούς τους άρχοντες, βάσει της προσωπικότητας, της ανθρωπιάς και τη διάθεση για κοινωνική προσφορά εκάστου στη καθημερινότητά τους.
 
Αναπόφευκτα η συγκρότηση «καθαρών» και άφθαρτων κομματικών συνδυασμών, με αυτοδιοικητική ατζέντα όπου θα κυριαρχούν τα εύηχα συνθήματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής, υπονομεύει τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ μέσω της καλλιέργειας συμμαχιών σε τοπικό επίπεδο. Εξάλλου οι τοπικές οργανώσεις του κόμματος όχι μόνο δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις νέες ανάγκες, αλλά και να ανταποκριθούν στις αμορφοποίητες ομάδες του πληθυσμού και τις κομματικά ανένταχτες μονάδες που κινούνται προς αυτές
 
Ωστόσο, όσο η προοπτική εξουσίας αποτελεί δέλεαρ για τους ψηφοφόρους, άλλο τόσο συνιστά παγίδα η τυχαία σύμπραξη με «ψεκασμένους» αντιμνημονιακούς. Υπό αυτό το πρίσμα ίσως να μην έχουν τόσο άδικο οι σκόρπιες δημοσκοπήσεις που φέρνουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκλογικά «ταβανωμένο». |
 
 

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

ΠΡΟΣ ΨΙΘΥΡΙΣΤΕΣ !...


«Από το πρωί και ενόψει της διαφαινόμενης συμφωνίας με την τρόϊκα, κάποιοι σχολιαστές άρχισαν να εκφράζουν τους «προβληματισμούς τους» σχετικά με το αν θα στηρίξει ο Γιώργος Παπανδρέου το αποτέλεσμα της συμφωνίας, όπως αυτό θα φτάσει στη Βουλή υπό τη μορφή νομοσχεδίου. Κάποιοι άλλοι, το πάνε ακόμη παρακεί και μας «ενημερώνουν» ότι, ο Γιώργος Παπανδρέου, δεν θα ψηφίσει.
 
Είναι προφανές ότι, και οι μεν και οι δε, δια των «ψιθύρων», δεν εκφράζουν σε καμία περίπτωση την άποψη του Γιώργου Παπανδρέου. Και δεν την εκφράζουν : Πρώτον, γιατί δεν την γνωρίζουν. Δεύτερον, γιατί επιχειρούν εκ των προτέρων να καλλιεργήσουν το κλίμα που θα τους επιτρέψει είτε να μεταθέσουν ευθύνες που αναλογούν σε άλλους, είτε να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Και το πράττουν καταφεύγοντας από τη μια στο ψεύδος και από την άλλη στην παραπλάνηση – χωρίς να απουσιάζει και η αποσιώπηση περί του διακυβεύματος.
 
Γιατί ; Πρώτον, γιατί ουδεμία ενημέρωση έχουν σχετικά με το τι θα πράξει ο Γιώργος Παπανδρέου, άρα ψεύδονται. Δεύτερον, γιατί ουδείς μπορεί να έχει αποφασίσει κάτι, επομένως και ο Γιώργος Παπανδρέου, αν πρώτα δεν γνωρίζει περί τίνος πρόκειται να αποφασίσει. Τρίτον, γιατί αντί να μας ενημερώσουν, αν γνωρίζουν, ποιο είναι το ζήτημα επί του οποίου πρέπει κάποιος να αποφασίσει, ενδιαφέρονται πρωτίστως για το… επόμενο βήμα. Και προσθέτως, γιατί αντί να αναζητήσουν το περιεχόμενο της συμφωνίας και στη συνέχεια να εκτιμήσουν αν αυτό διασφαλίζει το δημόσιο συμφέρον, αναζητούν την απάντηση Παπανδρέου.
 
Μόνον που ο Γιώργος Παπανδρέου, ό,τι πίστευε το πιστεύει και ό,τι έπραττε θα πράξει – και πάντα με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον. Όπως κάνει πάντα και για όλα. Επομένως, δεν έχουν για κάτι να »προβληματίζονται», όσον αφορά τον Γιώργο Παπανδρέου. Ας προβληματίζονται για άλλα και για άλλους.
 
ΥΓ. Με την ευκαιρία – και προς αξιολόγηση της πραγματικών προθέσεών τους – οι ίδιοι σχολιαστές, δεν είδαμε να προβληματίζονται σχετικά με την Έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου για τα πεπραγμένα της τρόϊκας στις χώρες που υλοποιούν προγράμματα προσαρμογής. Γιατί αυτή η απουσία ενδιαφέροντος ;
 
Μήπως δεν ήταν οι ίδιοι που μας «απειλούσαν» με το περιεχόμενο της Έκθεσης; Τώρα σιωπή; Λες και δεν υπάρχει η Έκθεση… Αν και επ” αυτού θα επανέλθουμε αναλυτικά με άλλη ευκαιρία, μόνον τούτο: Οι σχολιαστές που δήθεν κόπτονται για το μέλλον της χώρας και του Ελληνικού λαού, δεν βρήκαν τίποτα στην Έκθεση που θα μπορούσε να αποτελεί ουσιαστικό διαπραγματευτικό εργαλείο στα χέρια της Ελλάδας; Γιατί δεν το ανέδειξαν; Δεν το χρειάζονται; Τους φαίνεται λίγο; Γιατί εμείς βρήκαμε πολλά, πάρα πολλά…»
 
Γιώργος Ελενόπουλος

Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ ΣΤΙΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ !


Οι επικείμενες, διπλές, Εκλογές, πέρα των πολλών άλλων, θα σηματοδοτήσουν και το μέλλον της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Αυτό είναι ξεκάθαρο και σίγουρο...
 
Ο "δημοκρατικός χώρος" δεν εμφανίζεται ενωμένος και ενιαίος στην αναμέτρηση του προσεχούς Μαϊου, αυτό, δα, έλειπε, μ΄ όλα όσα έχουν συμβεί και μ΄ όλους όσους μπλέχθηκαν και εμπλέκονται στα γεγονότα και τις εξελίξεις. Ακόμα, όμως, και σε μια κατακερματισμένη έκφραση, το μήνυμα θα δοθεί, κυρίως, για το αν ο λαός εξακολουθεί να πιστεύει, μέσα του, πως η Κεντροαριστερά δεν τελείωσε, αλλά έχει πολλά, ακόμα, να δώσει και πως συνεχίζει να δημιουργεί ελπίδες.
 
Δεν είναι σίγουρο, αν η ψήφος του Μάη θα προσανατολιστεί στη βάση συγκεκριμένων προγραμμάτων και προτάσεων, μάλλον θάναι, και πάλι, ψήφος, συναισθήματος και διαμαρτυρίας, αν και, σαφώς, σε λιγότερη έκταση και ένταση από τις προηγούμενες αναμετρήσεις.
 
Με τα πρόσωπα να παίζουν τον καθοριστικότερο ρόλο στα της Αυτοδιοίκησης και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, με τη συνέχιση της πορείας της εντός της Ευρωζώνης, να φαντάζει, ως την ασυναγώνιστη επιλογή της μεγάλης πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος, στις Ευρωεκλογές, η πολυδιασπασμένη Κεντροαριστερά δεν παρουσιάζεται χωρίς ατού, μιας και στις δύο των περιπτώσεων είναι "μέσα" !
 
Αν οι ψήφοι που θα συγκεντρώσουν οι διάφορες εκφράσεις του χώρου, και, σε απόλυτα νούμερα, και, σε σχετικά, σε σύγκριση με τους "άλλους", είναι αξιοπρεπή και κριθούν ικανοποιητικά, τότε η καταγραφή της λαϊκής θέλησης θάναι γεγονός και το μήνυμα - εντολή αδιαμφισβήτητο : βρείτε τα και φτιάξτε μια ενιαία έκφραση του "δημοκρατικού χώρου" παραμερίζοντας κάθε αντίθεση και κάθε πρόσχημα !
 
Δυο βασικά ερωτήματα χρειάζονται απάντηση, για ολοκληρωθεί αυτή η προσέγγιση των επερχόμενων Εκλογών : 1. ποιο είναι εκείνο το αθροιστικό ποσοστό, των κεντροαριστερών σχηματισμών, που θα θεωρηθεί αξιοπρεπές και ικανοποιητικό ; Και 2. Τι κάνουμε όσοι δεν εκφραζόμαστε από κάποιο εκ των κατερχόμενων ψηφοδελτίων ;
 
Σαφώς και τα ερωτήματα αφορούν τις Ευρωεκλογές, αφού στην Αυτοδιοίκηση υπεισέρχονται άλλα δεδομένα και ιδιομορφίες, που αποκλείουν ενιαία συμπεράσματα, αλλά και στάσεις, και οι απαντήσεις, που προκύπτουν είναι οι εξής :
 
1. Ένα (αθροιστικό) ποσοστό των κεντροαριστερών εκφράσεων, πάνω από το 15%, κρίνεται ικανοποιητικό και με την, ακραία, προϋπόθεση, πως δεν θα κυμαίνεται κάτω από το 50% του ποσοστού του πρώτου κόμματος.
 
2. Οι "ξέμπαρκοι" κεντροαριστεροί, (στην συντριπτική πλειοψηφία τους "ξέμπαρκοι ΠΑΣΟΚοι"), έχουμε υποχρέωση, όχι απλά να ψηφίσουμε, αλλά να επιλέξουμε και σχηματισμό του χώρου, επικεντρώνοντας σε κάποιο από τα πολλά, αξιόλογα, πρόσωπα, που κατεβαίνουν υποψήφια σε όλα τα ψηφοδέλτια. Δικαιολογίες του τύπου "ναι θα τον (την) ψήφιζα, αλλά κατεβαίνει μ΄ "αυτόν" ή μ΄ "αυτούς", είναι προφάσεις εν αμαρτίαις και άρνηση συμμετοχής και συμβολής σε μια απόπειρα και μια διαδικασία ξεπεράσματος των "Συμπληγάδων".
 
Αν διαλέξεις, σύντροφε, ν΄ απέχεις ή να ρίξεις λευκό ή άκυρο, τότε θα ταυτιστείς με όσους θέλουν τη συνέχιση του δράματος της Κεντροαριστεράς, που σημαίνει και δράμα του ελληνικού λαού.
 
 Στη συγκυρία αυτή δεν μπορεί να θεμελιωθούν και να δικαιολογηθούν συμπεριφορές πολιτικού αναχωρητισμού και μοναχισμού. Όποιος τις επιλέξει ας κρυφτεί, μόνος του ή με την παρεούλα του στη "τρύπα" του, ασχολούμενος με τη σωτηρία της - αμαρτωλής - ψυχής του, προσμένοντας να ξαναπέσει το "μάνα εξ ουρανού" !...

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

ΠΩΣ ΠΗΓΑΝ ΣΤΡΑΦΙ ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ !...


Αν το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών είναι καθρέφτης της διεθνούς ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, τότε θα πρέπει να δεχθούμε ότι η τελευταία ενισχύθηκε όσο ποτέ εδώ και δεκαετίες. Κι αυτό γιατί το εξωτερικό ισοζύγιο εμφάνισε πλεόνασμα μετά από πολλές χρόνια.

 Όμως, η ανταγωνιστικότητα δεν μετριέται με έναν τρόπο, αλλά με περισσότερους. Ένας από τους πιο δημοφιλείς για χώρες όπως η δική μας, που δεν διαθέτουν εθνικό νόμισμα, είναι η πραγματική σταθμισμένη ισοτιμία (real effective exchange rate), που βασίζεται στο εργατικό κόστος ανά μονάδα προϊόντος.

Αν η Ελλάδα διέθετε εθνικό νόμισμα, θα μπορούσε να το υποτιμήσει για να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά της. Από τη στιγμή που δεν έχει αυτήν την ευχέρεια, η βελτίωση θα έρθει με άλλον τρόπο. Με μείωση των μισθών ώστε να αποκλιμακωθεί το εργατικό κόστος ανά μονάδα προϊόντος, όπως κι έγινε.

Πράγματι, οι μετρήσεις δείχνουν ότι η πραγματική σταθμισμένη ισοτιμία με βάση το κόστος ανά μονάδα προϊόντος έχει επανέλθει στα επίπεδα του 2000. Υπό αυτήν την έννοια, θα πρέπει να αισθάνονται ικανοποιημένοι όσοι υποστήριζαν, π.χ. η τρόικα, ότι η μείωση των μισθών ήταν απαραίτητη για να ανακτηθεί η χαμένη ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας από την είσοδό της στην ευρωζώνη μέχρι σήμερα.

Η ενισχυμένη ανταγωνιστικότητα θα έπρεπε να αποτυπώνεται επίσης στην πορεία των εξαγωγών αγαθών και υπηρεσιών. Όμως, η εικόνα από αυτό το μέτωπο δεν είναι ικανοποιητική. Σύμφωνα με την Ε.Ε., η αξία των εξαγωγών αγαθών και υπηρεσιών εκτιμάται σε 53 δισ. ευρώ το 2013 έναντι 52,3 δισ. την αμέσως προηγούμενη χρονιά.

Πρόκειται για αξιοσημείωτη αύξηση αν συγκριθεί με τις εξαγωγές του 2009 που ανήλθαν σε 44,5 δισ., αλλά συνεχίζει να υπολείπεται των 56,3 δισ. ευρώ του 2008.

Η εικόνα γίνεται πιο προβληματική αν η αξία των εξαγωγών υπολογισθεί με τις σταθερές τιμές του 2005. Σε αυτήν την περίπτωση, η αξία των εξαγωγών εκτιμάται σε 43,3 δισ. ευρώ το 2013, όση δηλαδή ήταν το 2011, ενώ παραμένει χαμηλότερη σε σχέση με τα 50,9 δισ. ευρώ του 2008 και τα 50,1 δισ. το 2007.

Επιπλέον, ο υπολογισμός της πραγματικής σταθμισμένης ισοτιμίας με βάση τον δείκτη τιμών καταναλωτή αντί του εργατικού κόστους ανά μονάδα προϊόντος δείχνει ότι η ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας είναι πιο περιορισμένη. Αυτό πιθανώς εξηγείται από το γεγονός ότι οι τιμές επηρεάζονται από διάφορους παράγοντες, π.χ. φόρους, κόστος ενέργειας κ.λπ. και όχι μόνο από το εργατικό κόστος.

Οι μειώσεις μισθών απέτυχαν, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, να δώσουν μεγάλη ώθηση στις εξαγωγές. Όμως, συνέβαλαν αποφασιστικά στη μεγάλη συμπίεση των εισαγωγών, γεγονός που εξηγεί το πλεόνασμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, και βάθυναν την ύφεση. Οι εισαγωγές αγαθών και υπηρεσιών υποχώρησαν στα 57 δισ. ευρώ πέρυσι από 71 δισ. το 2009 και 90,1 δισ. το 2008. Καλές λοιπόν οι θεωρίες που διδάσκονται στα πανεπιστήμια και εφαρμόζουν διεθνείς οργανισμοί για να ενισχύσουν τη διεθνή ανταγωνιστικότητα χωρών υπό επιτήρηση, όπως η Ελλάδα, όμως η πραγματικότητα είναι κάτι διαφορετικό.
 

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

ΔΥΣΟΙΩΝΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ !...


Αυτή η κεντροαριστερά θα βγάλει το λάδι όσων προσβλέπουν και ελπίζουν ότι θα αποκτήσει κάποιο σχήμα. Η εμπειρία από το παρελθόν, δηλαδή από τη δεκαετία του 1950, λέει ότι χρειάστηκαν 10 χρόνια για να καταφέρουν οι αρχηγοί και οι αρχηγίσκοι διαφόρων κομμάτων και κομματιδίων του κεντρώου και του κεντροαριστερού χώρου να συμφωνήσουν στη δημιουργία της βραχύβιας Ένωσης Κέντρου, ενώ το παρόν δεν δημιουργεί προσδοκίες ότι κάτι ανάλογο μπορεί να επιτευχθεί σε συντομότερο χρόνο.

Το ΠΑΣΟΚ, που ηγεμόνευε τόσα χρόνια, τρέφει με οπαδούς και στελέχη άλλες κινήσεις και κόμματα, αλλά δεν δείχνει ικανό να διαχειριστεί την κρίση που το συρρικνώνει μέχρις εξαφάνισης. Οι λόγοι πολλοί και ξεκινούν από τις ευθύνες που έχουν οι ίδιοι οι Πασόκοι και φτάνουν στο ξέσκισμα που έχει υποστεί δικαίως και κυρίως αδίκως, από τους πάντες λόγω της κρίσης.

Όπως έχουν τα πράγματα και με το "Ποτάμι" στο πολιτικό σκηνικό πλέον, οι οιωνοί για το ΠΑΣΟΚ, για την "Ελιά" και για τη ΔΗ.ΜΑΡ. δεν είναι καλοί, ειδικά με την αναταραχή που επικρατεί. Οι "58" σκορπίζουν, στο ΠΑΣΟΚ αλληλοτρώγονται, ο Βενιζέλος δεν τραβάει, η Κεντροαριστερά αντιμετωπίζει αντικειμενικά προβλήματα γιατί δεν μπορεί να υπερασπιστεί τις αρχές της μέσα στο οικονομικό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί ιδιαίτερα στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη και βεβαίως δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί από την κυβέρνηση, όποιος και να είναι ο αρχηγός, εφόσον είναι προσανατολισμένο -και σωστά- στην παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη.
 
Είναι σχεδόν καταδικασμένο να στηρίζει κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, γεγονός που δεν του επιτρέπει διαφοροποίηση. Με λίγα λόγια, θα συνεχίσει να κουβαλάει τον σταυρό του, μέσα στο περιβάλλον του άκρατου λαϊκισμού και του παραλόγου που έχει εδραιωθεί στην Ελλάδα.

Για να έχει πιθανότητες να διασωθεί ο Βενιζέλος, θα πρέπει το ΠΑΣΟΚ να πάρει τουλάχιστον ένα 7% στις ευρωεκλογές, κάτι που δεν φαίνεται εφικτό, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις. Με ένα 4%, που είναι πιθανότερο, δεν διασώζεται και θα αρχίσουν άλλες ζυμώσεις και εξελίξεις. Κάτι ανάλογο όμως φαίνεται ότι μπορεί να συμβεί και στη ΔΗ.ΜΑΡ., που σύμφωνα πάλι με τις δημοσκοπήσεις δεν δείχνει ικανή να πάρει πάνω από 3%.
 
Σε αυτή την περίπτωση θα έχει και ο Κουβέλης πρόβλημα, οπότε θα δούμε τι μπορεί να συμβεί. Ένα ενδεχόμενο είναι να περάσει το ΠΑΣΟΚ, ή ό,τι απομείνει σε αυτό στα χέρια Παπανδρεϊκών, που αφήνουν να διαφανεί ότι στόχος τους είναι να το διατηρήσουν ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες που μπορεί να έλθουν, αν υποτεθεί ότι το όνομα "Παπανδρέου" ασκεί ακόμη έλξη σε έναν αριθμό πολιτών, μεγαλύτερο από το ποσοστό που θα πάρει στις ευρωεκλογές.
 
Ένα δεύτερο ενδεχόμενο είναι να περάσει στα χέρια άλλων, όπως της Γεννηματά και των περί αυτήν, που όμως πάλι δεν θα λύσουν το πρόβλημά του κατά πάσα πιθανότητα. Τρίτο ενδεχόμενο είναι η αποτυχία ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ λειτουργήσει σαν καταλύτης και αναγκασθούν να τα βρουν κάτω από μία κοινή στέγη, της Ελιάς ή κάποια άλλοι παρόμοια. Και τελευταίο ενδεχόμενο είναι να σκορπίσουν πολύ γρήγορα τα απομεινάρια προς όφελος του "Ποταμιού", αν περάσει με καλό βαθμό από τις ευρωεκλογές. Οι πληροφορίες λένε ότι δημοσκοπήσεις που δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας του δίνουν μέχρι και διψήφιο ποσοστό, αλλά να δούμε... Πάντως, παρ' όλο που το πολιτικό στίγμα του είναι αόριστο και έτσι θα παραμείνει μέχρι τις ευρωεκλογές, ίσως και μετά, ψαρεύει σε σοσιαλδημοκρατικά νερά και κόβει κάτι και από ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
 
Βεβαίως, αν το ΠΑΣΟΚ βυθιστεί στις ευρωεκλογές, θα δημιουργηθεί άλλο ζήτημα, αν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν πάει καλά στις αυτοδιοικητικές εκλογές, όπως αναμένεται, η δεν έλθει πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές, ή και αν έλθει, αλλά δίχως αισθητή διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία. Σε αυτή την περίπτωση θα προσπαθήσει να ξεπεράσει το εσωτερικό του πρόβλημα, κατευθύνοντας πάλι τα πυρά του κατά της κυβέρνησης με βασικό επιχείρημα ότι δεν μπορεί να σταθεί γιατί ο ένας εταίρος, το ΠΑΣΟΚ, θα έχει στραπατσαριστεί. Αυτό θα είναι ένα πρόβλημα που θα πρέπει να βρει πειστικά επιχειρήματα για να το ξεπεράσει η κυβέρνηση. Από την άλλη πλευρά πάντως, δεν είναι και τόσο πρόθυμη η κοινωνία για εθνικές εκλογές στο άμεσο μέλλον... Ακόμη περισσότερο, δεν είναι έτοιμη η οικονομία.

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

ΟΙ ΜΑΛΑΚΟΠΙΤΟΥΡΕΣ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΙΣΜΟΥ !...


Το θλιβερό πολιτικό υποκείμενο, το εξέχον μαλακιστήρι του βενιζελισμού ξανάπιασε στο στόμα του τον Παπανδρέου εξαπολύοντας τα βοθρολύμματα του εσωτερικού του.
 
Είναι ο ανεκδιήγητος δεξιόμυαλος του κερατά Γρηγοράκος, από τους επιφανείς τυφλοπόντικες της περιόδου 2009-2011 και πρωταγωνιστής στη στημένη και καλοπληρωμένη επιχείρηση, που κατέληξε στην ανατροπή του εκλεγμένου έλληνα πρωθυπουργού και στην παλινόρθωση της νεοδημοκρατίας.
 
Σε παλαιότερο παραλήρημά του, ο, ως άνω, μαλακοπίτουρας-βαστάζος του Σαμαρά, είχε αμολήσει και τα εξής : «Τα λάθη, οι ανεπάρκειες ακόμα και οι ανερμάτιστες πολιτικές των κυβερνήσεων του Γιώργου Παπανδρέου έπληξαν το κόμμα μας. Παρ’ όλ’ αυτά, εμείς προτάσσοντας το ενικό συμφέρον δείξαμε υπευθυνότητα και σοβαρότητα. Βάλαμε πλάτη για να σταθεί η χώρα στα πόδια της. Την επιλογή μας αυτή εκτιμώ ότι θα την αξιολογήσουν πολιτικά οι πολίτες επιβραβεύοντάς μας γι’ αυτή».
 
Ε, λοιπόν, Σάββατο κοντογιορτή, έφτασε κι η Κυριακή : την …επιβράβευση των πολιτών θα την απολαύσει η φάρα των Γρηγοράκηδων, οσονούπω, στις διπλές εκλογές που έρχονται. Και, τότε, θα γελάσει κάθε πικραμένος και θα κλάψει ο κάθε …βενιζέλος !

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Η ΑΠΟΣΤΟΜΩΣΗ ΤΩΝ ΑΧΡΕΙΩΝ ΣΥΚΟΦΑΝΤΩΝ !...


Οταν ο Τρισέ «απειλούσε» την Ελλάδα με ασφυξία

Την οξύτητα της αντίθεσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κατά οποιασδήποτε αναπροσαρμογής του ελληνικού δημόσιου χρέους, ακόμα και χωρίς «κούρεμα», αποκαλύπτει η «Κ», μέσω απόρρητης επιστολής του τότε επικεφαλής της, Ζαν-Κλοντ Τρισέ, προς τον τότε πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, στις 7 Απριλίου του 2011. Ηταν μία μόλις ημέρα αφότου ο τότε υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου είχε ενημερώσει τα μέλη της τρόικας για την πρόθεση της Ελλάδας να ζητήσει την επιμήκυνση του χρέους της. Ο Κλάους Μαζούχ, εκπρόσωπος της ΕΚΤ στην τρόικα, προσηνής αλλά εμφανώς ταραγμένος, είχε σημειώσει ότι «εμείς έχουμε αρνητική θέση» και είχε βγει από την αίθουσα για να τηλεφωνήσει στη Φρανκφούρτη.

Η σφοδρότητας της αρνητικής αυτής θέσης φάνηκε από την επιστολή του κ. Τρισέ (που βρίσκεται στη διάθεση της «Κ»), η γλώσσα της οποίας είναι κάθε άλλο παρά διπλωματική. «Γράφω για να σας ενημερώσω περί των σοβαρών κινδύνων που θα αναλάμβανε η ελληνική κυβέρνηση αν στην τρέχουσα συγκυρία επεδίωκε την αναπροσαρμογή του χρέους της, ακόμα και σε εθελοντική βάση. (...) Η επιδίωξη αυτής της στρατηγικής θα έθετε την αναχρηματοδότηση της Ελλάδας σε ευρώ σε μείζονα κίνδυνο», απειλεί ευθέως ο Γάλλος κεντρικός τραπεζίτης.

Στη συνέχεια, γίνεται πιο συγκεκριμένος. Οπως γράφει: «Η απόφαση του Εκτελεστικού Συμβουλίου της ΕΚΤ να αναστείλει τα κριτήρια αξιολόγησης για χρεόγραφα που εκδίδει ή που εγγυάται η ελληνική κυβέρνηση βασιζόταν στο τρέχον πρόγραμμα, και στην τήρησή του. Καμία αναπροσαρμογή του χρέους δεν είναι συμβατή με το τρέχον πρόγραμμα. Συνεπώς η αναστολή δεν θα ίσχυε πλέον». Επιπλέον, «ακόμα και μία εθελοντική αναπροσαρμογή» θα οδηγούσε σε «σημαντικές υποβαθμίσεις όλων των χρεογράφων στην Ελλάδα», με αποτέλεσμα η χώρα «να κινδυνεύει άμεσα να χάσει το μεγαλύτερο μέρος των ενεχύρων που διαθέτει για πράξεις νομισματικής πολιτικής».

Ο κ. Τρισέ αναφέρεται στο σημείο αυτό στην παράκαμψη των κανόνων της ΕΚΤ σχετικά με τα ενέχυρα που δέχεται για να δανείζει σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Ο διορισμένος πρόεδρος της ΕΚΤ διαμηνύει στον εκλεγμένο Ελληνα πρωθυπουργό, χωρίς περιστροφές, ότι η επιδίωξη έστω και της επιμήκυνσης θα έχει ως συνέπεια η κεντρική τράπεζα να τραβήξει την πρίζα της μηχανικής υποστήριξης, που κρατούσε ζωντανό το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Η άμεση συνέπεια μιας τέτοιας κίνησης θα ήταν η έξοδος από το ευρώ και η εκτύπωση εγχώριου νομίσματος, για να αποφευχθεί ο ξαφνικός θάνατος των τραπεζών.

Ο κ. Τρισέ αναφέρει ότι μια αναπροσαρμογή του χρέους «θα μπορούσε να πυροδοτήσει μεγάλες ζημίες για τις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες, απόντων επαρκών κεφαλαίων για την ανακεφαλαιοποίησή τους, ενδεχομένως να χρειαστεί να αποκλειστούν από πράξεις νομισματικής πολιτικής». Για να μπορεί μία τράπεζα να χρηματοδοτηθεί από την ΕΚΤ, πέρα από επαρκή ενέχυρα, πρέπει να διαθέτει και επαρκή κεφάλαια. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ προειδοποιεί ότι το πλήγμα που θα υπόκειντο οι ελληνικές τράπεζες, ως βασικοί κάτοχοι ελληνικών κρατικών ομολόγων, από μία ενδεχόμενη αναπροσαρμογή, θα τις απέκλειε ακόμα και από τη δυνατότητα έκτακτης χρηματοδότησης από το ευρωσύστημα. Ηταν ένα πρόβλημα που επανήλθε δραματικά στο προσκήνιο μετά το PSI, και ιδιαίτερα την περίοδο μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων του 2012. Η απόφαση να συνεχιστεί τότε η χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών (μέσω ELA) ελήφθη μετά κόπων και βασάνων, και μόνο επειδή υπήρχε στο δεύτερο πρόγραμμα πρόβλεψη επαρκών πόρων (50 δισ. ευρώ) για την ανακεφαλαιοποίηση.
 
Κλείνοντας, ο κ. Τρισέ χαρακτηρίζει «απολύτως κρίσιμο» να συμμορφωθεί η Ελλάδα με τους όρους του προγράμματος, κάτι που «θα θέσει την ελληνική οικονομία σε μια τροχιά που θα διασφαλίσει την ομαλή συμμετοχή της στην ΟΝΕ». Το γεγονός ότι έξι μήνες αργότερα, λίγες ημέρες πριν από τη συνταξιοδότησή του, προχωρούσε σε αναδιάρθρωση με «κούρεμα» του ελληνικού χρέους δείχνει τον βαθμό στον οποίο η εξέλιξη της ελληνικής, αλλά και της ευρύτερης ευρωπαϊκής κρίσης, αποτελεί ευθεία συνάρτηση των εξελίξεων στο Βερολίνο.
 
Πώς φθάσαμε, έξι μήνες μετά, στο «κούρεμα»
 
Η συζήτηση για την επιμήκυνση του χρέους είχε αρχίσει πολύ πριν από τον Απρίλιο του 2011. Ξένες επενδυτικές τράπεζες παρελαύνουν ήδη από το καλοκαίρι του 2010 στο υπουργείο Οικονομικών και παρουσιάζουν τα σχέδιά τους, που δεν περιλαμβάνουν την επιβολή «κουρέματος». Η κυβέρνηση τονίζει στους συνομιλητές της ότι οποιαδήποτε συζήτηση για επιμήκυνση πρέπει να εγκριθεί από το Βερολίνο και τη Φρανκφούρτη (έδρα της ΕΚΤ).Το φθινόπωρο του 2010, ο υπουργός Οικονομικών πηγαίνει σε ευρωπαϊκό roadshow προώθησης των ελληνικών ομολόγων μαζί με εκπροσώπους της τρόικας. Στελέχη επενδυτικών τραπεζών επανέρχονται επανειλημμένως στις τεράστιες χρηματοδοτικές ανάγκες του ελληνικού Δημοσίου για το 2014-15, που ξεπερνούν τα 150 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο, το ΔΝΤ στέλνει ειδικούς στην Αθήνα –κρυφά από την ΕΚΤ και την Κομισιόν– για να μελετήσουν τα σενάρια της επιμήκυνσης.

Τους επόμενους μήνες, οι ελπίδες για τήρηση του αρχικού προγράμματος και επάνοδο της Ελλάδας για δανεισμό στις αγορές το 2011 εξανεμίζονται. Σε διεθνές επίπεδο, η συμφωνία της Ντοβίλ τρομοκρατεί τις αγορές, οι οποίες προεξοφλούν αναδιαρθρώσεις χρέους στην Ευρωζώνη, με την Ελλάδα ως την επικρατέστερη υποψήφια. Στο εγχώριο μέτωπο, οι αντιστάσεις στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ αλλά και στο υπουργικό συμβούλιο κατά της εφαρμογής του προγράμματος ενισχύονται αποφασιστικά.

«Είχαμε μια σαφή αίσθηση μεταρρυθμιστικής κόπωσης. Η ελληνική κυβέρνηση θεωρούσε ότι με την αναπροσαρμογή του χρέους θα απέφευγε την ανάγκη να λάβει τις απαραίτητες δύσκολες αποφάσεις», δηλώνει στην «Κ» ο Λορένζο Μπίνι Σμάγκι, μέλος τότε του Εκτελεστικού Συμβουλίου της ΕΚΤ. Ο κ. Μπίνι Σμάγκι μάλιστα, σε συνομιλία που είχε με τον Γ. Παπακωνσταντίνου στο περιθώριο συνεδρίου στη λίμνη Κόμο στα τέλη Ιανουαρίου, στην οποία ο Ελληνας υπουργός άφηνε να εννοηθεί η ανάγκη επιμήκυνσης, του είχε πει ακριβώς αυτό. Εν τω μεταξύ, ο Ολλανδός υπουργός Οικονομικών, στο Eurogroup του Ιανουαρίου, έχει ήδη αναφερθεί στην ανάγκη κάποιου είδους αναπροσαρμογής – για να εισπράξει την έντονη αντίδραση του κ. Τρισέ, που είπε ότι θα προκληθεί τεράστια αναταραχή στις αγορές. «Για εμάς, το γεγονός ότι δεν είχε ξεκαθαρίσει το τοπίο σχετικά με τον ESM (τον μόνιμο μηχανισμό στήριξης της Ευρωζώνης) καθιστούσε τη συζήτηση για αναδιάρθρωση ιδιαίτερα ανεύθυνη», σημειώνει ο κ. Μπίνι Σμάγκι.

Οι Γερμανοί, ωστόσο, υπό αυξανόμενη πίεση από το ΔΝΤ, κατέληξαν σε άλλη άποψη. Γνώριζαν ότι η Αθήνα θα χρειαζόταν περισσότερα λεφτά και ότι η Μπούντεσταγκ δεν θα ενέκρινε ένα νέο πακέτο χωρίς τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα (των κατόχων, δηλαδή, των ελληνικών ομολόγων). Οι σχετικές επαφές (με τον Ζ. Κ. Γιουνκέρ και σε διμερές επίπεδο με Γαλλία και Ολλανδία) ξεκινούν λίγο μετά τον Ιανουάριο και ώς τον Μάιο, η απόφαση του Βερολίνου έχει ληφθεί. Στην απρόθυμη συναίνεση του κ. Τρισέ στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, που αποδείχθηκε πολύ πιο δραστική από ό,τι αρχικά συζητείτο, συνέβαλε αναμφίβολα η εξαίρεση της ΕΚΤ από το «κούρεμα» που επέβαλε –«εθελοντικά»– το PSI.