Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

ΚΡΙΣΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΕΞΟΔΟ !...


Στην πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα η Αργεντινή ήταν μια πλούσια χώρα, μια «ευρωπαϊκή χώρα έξω από την Ευρώπη». Στο δεύτερο μισό του ίδιου αιώνα η πολιτική αστάθεια και οι δογματικοί οικονομικοί πειραματισμοί προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση εγκλώβισαν τη χώρα σε μόνιμη οικονομική κρίση.

Σήμερα η χώρα εγκλωβίζεται εκ νέου στην ύφεση, βαδίζει προς μια κρίση του ισοζυγίου πληρωμών με τις διεθνείς ισοτιμίες του εθνικού νομίσματος σε συνεχή πτωτική τάση. Οσοι βιάσθηκαν επιπόλαια να την αναδείξουν ως παράδειγμα της θεωρίας ότι υπάρχει ζωή μετά τη χρεοκοπία μάλλον βιάστηκαν.

Αμέσως μετά την άνοδό του στην εξουσία στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1940, ο δικτάτορας Χουάν Περόν έδωσε πανίσχυρο ρόλο συνδιαχείρισης στα συνδικάτα κατά το μοντέλο του μουσολινικού κορπορατισμού. Παράλληλα, κυρίως μετά το 1950, όρθωσε τείχη οικονομικού προστατευτισμού, σε μια χώρα που είχε βασίσει τον πλούτο και την οικονομία της ως ανοικτή αγορά.

Μετά την ανατροπή του από τον στρατό, το 1955, η χώρα γνώρισε είκοσι έξι χρόνια πολιτικής αστάθειας και ακραίων διακυμάνσεων μεταξύ προστατευτισμού και ανοιγμάτων στην παγκόσμια αγορά. Μόνο το φιάσκο του πολέμου στα Φόλκλαντς που είχε και σοβαρές οικονομικές παρενέργειες οδήγησε στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1983.

Από τότε μέχρι και σήμερα δίπλα στην παντοδυναμία των συνδικάτων προστέθηκε και η φορολογική ασυδοσία της οικονομικής ελίτ και συνεχίσθηκαν οι πειραματισμοί προστατευτικής περιχαράκωσης και τυχοδιωκτικών πειραματισμών, με αποκορύφωση την πρόσδεση της ισοτιμίας του πέσο με το δολάριο, το άδοξο τέλος της οποίας οδήγησε στη χρεοκοπία της χώρας πριν από δεκατρία χρόνια.
 
Προηγήθηκε η πλήρης απελευθέρωση των εισαγωγών στις αρχές της δεκαετίας του 1990, με αποτέλεσμα την κατατροφή μιας άλλοτε ανθούσας βιομηχανίας, με τη σημερινή κυβέρνηση να αναζητά την αναγέννησή της μέσω προστατευτισμού.
 
Η Αργεντινή είναι ένα ακραίο παράδειγμα των παρενεργειών πολιτικών ηγεσιών που δεν αναλαμβάνουν το κόστος της εξυγίανσης. Είναι πρωταθλήτρια στην άκριτη δογματική εφαρμογή ακραίων αντίθετων οικονομικών μοντέλων. Από την πιο απόλυτη φιλελεύθερη απορύθμιση και άνοιγμα στην παγκόσμια αγορά, μέχρι μοντέλα προστατευτισμού και πολιτικοοικονομικού βολονταρισμού, που οδηγούν σε συνολικό αδιέξοδο.
 
Σήμερα η Αργεντινή -πριν από έναν αιώνα η πλουσιότερη μετά τις ΗΠΑ χώρα του δυτικού ημισφαιρίου- δεν επισκιάζεται μόνο από τον ιστορικό ανταγωνιστή της, τη Βραζιλία, αλλά και από τις σχετικά σταθεροποιημένες και ταχύτερα αναπτυσσόμενες, Χιλή, Κολομβία και Περού.
 
Φιλελεύθεροι και κρατιστές, Περονικοί της Δεξιάς και της Αριστεράς γύρισαν αλληλοδιαδόχως την πλάτη στη διεθνή πραγματικότητα και για προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες πειραματίσθηκαν σε βάρος μιας πλούσιας χώρας και την εγκλώβισαν σε μια κρίση χωρίς ορίζοντα λήξης.
 

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

ΓΑΛΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ...ΟΑΣΑ !...


Αυτές τις μέρες γινόμαστε ξανά μάρτυρες ενός τρόπου αντιπαράθεσης γνωστού από παλιά: «Είναι καλό γιατί το λέει ο ΟΟΣΑ!», λένε κάποιοι, για να έρθει αμέσως η απάντηση: «Μα ακριβώς επειδή το λέει ο ΟΟΣΑ (το διεθνές όργανο του ιμπεριαλισμού, του νεοφιλελευθερισμού κλπ) δεν χρειαζόμαστε άλλη απόδειξη ότι είναι κακό». Ο λόγος φυσικά για τις μεταρρυθμίσεις -με ή χωρίς εισαγωγικά. Την ίδια ώρα, το πολιτικό σύστημα στη χρεοκοπημένη μας χώρα δεν τολμά ακόμη όχι να αρθρώσει, αλλά ούτε καν να ψελλίσει τη δική του εκδοχή για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και το περιεχόμενό τους. Έτσι, οι μεν οχυρώνονται πίσω από τις προτάσεις των ξένων «ειδικών» τις οποίες προβάλλουν ως «ιδανικές», ενώ οι δε τις χαρακτηρίζουν ως «καταστροφικές».

Πιο πρόσφατη από αυτές τις μάχες είναι εκείνη του φρέσκου ή του λιγότερο φρέσκου ή του καθόλου φρέσκου γάλακτος. «Εκσυγχρονιστές» και «μεταρρυθμιστές» στήνονται απέναντι στους «κρατιστές» και τους υποστηρικτές του «προστατευτισμού». Η αντιπαράθεση τέμνει εγκάρσια τις πολιτικές δυνάμεις, η Κυβέρνηση βρίσκεται ξανά κομμένη στα δύο και η Αντιπολίτευση ακολουθεί το χαβά της. Όμως η αντιπαράθεση εμφανίζει ξαφνικά κι άλλα χαρακτηριστικά. Οι «μεταρρυθμιστές» εμφανίζονται ως υπέρμαχοι των συμφερόντων των καταναλωτών και οι «κρατιστές» ως υπέρμαχοι των παραγωγών. Κι εδώ αρχίζουν πολλά τραγελαφικά. Oι «μεταρρυθμιστές» ισχυρίζονται ότι οι καταναλωτές θα προστατευτούν με την πλήρη απελευθέρωση των εισαγωγών γάλακτος ώστε να κερδίσουν «κάποιες δεκάδες ευρώ ετησίως» (η διατύπωση είναι όπως τη διάβασα), ενώ οι «κρατιστές» επιμένουν ότι έτσι θα καταστραφεί ένας ολόκληρος παραγωγικός κλάδος, από τους ελάχιστους που απέμειναν στη χώρα.
 
Το σχήμα μοιάζει -και είναι- προβληματικό. Είναι δυνατόν σε μια χώρα που απεγνωσμένα ψάχνει αναπτυξιακές διεξόδους να αναζητάς την ανάπτυξη με την αύξηση εισαγωγών και τη διάλυση ενός σημαντικού παραγωγικού κλάδου; Από την άλλη, είναι δυνατόν ένας κλάδος να στηρίζεται σε βάρος του εισοδήματος των καταναλωτών; Μια τέτοια συζήτηση θα άξιζε να γίνει ψύχραιμα στη βάση κόστους-οφέλους, για να δούμε μήπως μπορούμε να είμαστε όλοι κερδισμένοι.
 
Σε μια αγορά όπου αρκετές αλυσίδες super-market κρατούν σε εξωφρενικά επίπεδα τις τιμές, κυρίως στα τρόφιμα όπου οι δαπάνες των νοικοκυριών είναι ανελαστικές, κάποιοι κερδοσκοπούν ασύστολα σε βάρος των καταναλωτών και καταστρέφουν πολλούς Έλληνες παραγωγούς, πληρώνοντάς τους μετά από οκτώ και δέκα μήνες. Σ' αυτή την αγορά, όπου οι γνωστές «αλυσίδες» χρησιμοποιούν τα κόλπα των πιστωτικών σημειωμάτων, των «προσφορών» και των ενδοεταιρικών συναλλαγών για να πουλάνε τα όποια ελληνικά προϊόντα ακριβότερα απ' ότι αυτά πωλούνται στην Ευρώπη και στην Αμερική, η Κυβέρνηση βρήκε να ξεκινήσει τον «πόλεμο κατά της ακρίβειας» από το ελληνικό γάλα. Θα μου πείτε, από κάπου έπρεπε ν' αρχίσει. Πράγματι, αλλά για να δούμε τι τελικά συμβαίνει;

Οι Έλληνες κτηνοτρόφοι πουλάνε το γάλα στις εταιρίες στην καλύτερη περίπτωση προς 40-45 λεπτά το λίτρο. Με κόστος παραγωγής γύρω στα 40 λεπτά το λίτρο. Πληρώνονται για το γάλα που παρέδωσαν στις εταιρίες τρεις μήνες μετά! Οι εταιρίες βέβαια το πουλάνε σε λίγες μέρες, παίρνουν τα λεφτά των παραγωγών και τα χρησιμοποιούν για τον εαυτό τους για τρεις μήνες. Σε περιόδους πιστωτικής ασφυξίας, αυτό είναι μια χαρά για τις εταιρίες, αλλά ένα δράμα για τους παραγωγούς. Γι’αυτό το θέμα η κυβέρνηση σιωπά. Η «αγορά», βλέπετε, είναι ελεύθερη να τα ρυθμίζει όλα. Και οι παραγωγοί οφείλουν να γίνουν ανταγωνιστικοί, όπως λένε οι θιασώτες των αγορών. Σωστό, αλλά πώς να γίνουν όταν τους κλέβουν από χίλιες μεριές;

Ο καταναλωτής βρίσκει το γάλα στο ράφι από 1,20 ευρώ έως 1,60 ευρώ το λίτρο! Τώρα με την αύξηση του χρόνου «φρεσκότητας» λόγω εισαγωγών, ποια τιμή θα πέσει; Η υψηλότερη ή η χαμηλότερη; Στην πραγματικότητα καμία. Κάποιοι παρατηρούν ότι μέσα σ' αυτή τη βαβούρα περί το γάλα οι εταιρίες αυξάνουν σιωπηρά τις τιμές του λίτρου στα ράφια. Έτσι όταν απελευθερωθούν οι εισαγωγές, θα κατεβάσουν τις τιμές στο ύψος των τωρινών και θα πουν: «είδατε; να το κέρδος του καταναλωτή»! Ωραία δουλειά, πράγματι!

Την ίδια στιγμή, ο συνεταιρισμός αγελαδοτρόφων-γαλακτοπαραγωγών Θεσσαλίας-Μακεδονίας ΘΕΣγαλα που ίδρυσε ο γιατρός Θανάσης Βακάλης στη Λάρισα, δημιούργησε το πρότυπο της παραγωγικής ανάπτυξης της κτηνοτροφίας στην Ελλάδα: σύγχρονη λειτουργία, διαρκής οργάνωση για τη μείωση του κόστους παραγωγής, σωστή διαπραγμάτευση με τις εταιρίες. Τελευταία του καινοτομία η πώληση φρέσκου γάλακτος με σύγχρονους αυτόματους πωλητές στη Λάρισα, με τιμή 0,90 ευρώ! Να, λοιπόν, ο συνδυασμός της παραγωγικής οργάνωσης με την προστασία και το όφελος του καταναλωτή.

Θα περίμενε κανείς ότι μια στοιχειωδώς σοβαρή κυβέρνηση θα εργαζόταν με βάση το δικό της εθνικό σχέδιο για τη συνολική ανάταξη της χώρας. Αντί γι’αυτό, μεταμφιέζεται κακότεχνα σε «μεταρρυθμιστή» και αδυνατεί ή αρνείται να επιχειρήσει μια παρέμβαση στο χώρο των τιμών, επεμβαίνοντας στις ρίζες του προβλήματος που αναφέρθηκαν παραπάνω. Και δεν οργανώνει ένα σχέδιο παραγωγικής συγκρότησης της χώρας, διαθέτοντας στοχευμένα τους -λιγοστούς έστω- οικονομικούς πόρους. Δεν θα χρειαζόταν να σκεφτεί πολύ. Πολλοί Έλληνες σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας έφτιαξαν μόνοι τους, με του κόσμου τις δυσκολίες, πρότυπες παραγωγικές μονάδες σε διάφορους κλάδους. Δεν χρειάζεται παρά να πάψει να τους εμποδίζει. Και, στη συνέχεια, να τους αντιγράψει. Τότε αυτή η συζήτηση για το «γάλα από τον ΟΟΣΑ» θα μοιάζει αστεία.

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Γ. ΣΤΑΘΑΚΗΣ : Ο ΓΟΡΔΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ !...


Η κρίση της ελληνικής οικονομίας εκδηλώθηκε ως κρίση δημόσιου χρέους, λόγω του ύψους του 120% το 2009, το οποίο θεωρήθηκε μη βιώσιμο από τις αγορές και ανέστειλαν τον δανεισμό στη χώρα. Το ύψος του δημόσιου χρέους δεν εξηγεί φυσικά από μόνο του την ίδια την αναστολή, παρά μόνο σε σχέση με την οικονομική συγκυρία της διεθνούς κρίσης του 2008. Διότι το ελληνικό χρέος ήταν 120% ήδη από το 1993, καθώς ήταν δημιούργημα πρωτίστως της δεκαετίας του 1980. Το δημόσιο χρέος μπορεί να σταθεροποιήθηκε γύρω στο 120% τα επόμενα 15 χρόνια, αλλά αυτό έγινε με την απρόσκοπτη αναχρηματοδότησή του από τις αγορές και την προσθήκη φρέσκων δανειακών κεφαλαίων, καθώς ο γρήγορος ρυθμός ανόδου της οικονομίας υπερέβαινε το τρέχον επιτόκιο δημόσιου δανεισμού. Σε αδρές γραμμές κάθε δεκαετία από το 1980 μέχρι την κρίση προσέθεσε περίπου 100 δισ. στο ελληνικό δημόσιο χρέος.
 
Φυσικά ο ελληνικός προϋπολογισμός παρέμεινε ελλειμματικός για 30 συνεχή χρόνια τόσο και πρωτογενές επίπεδο, όσο και συνολικά μαζί με τα τοκοχρεολύσια. Κάποιες ελάχιστες χρονιές καταγράφονται ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί σε πρωτογενές επίπεδο, αλλά όλοι στο σύνολό τους είναι ελλειμματικοί. Η μελέτη του ελληνικού προϋπολογισμού, σε σύγκριση με αυτούς των ευρωπαϊκών χωρών οδηγεί σε ένα απλό συμπέρασμα. Δεν είναι ούτε το ύψος, ούτε η σύνθεση των δημοσίων δαπανών που διαφέρουν στην Ελλάδα. Για την ακρίβεια, κινούνται λίγο κάτω από τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους. Είναι το πρόβλημα των φορολογικών εσόδων, καθώς εκεί υπάρχει μόνιμη υστέρηση, σε όλη την περίοδο, και μάλιστα αποκλειστικά σε μία κατηγορία εσόδων, αυτής της φορολόγησης φυσικών προσώπων, και εν μέρει κατηγοριών επιχειρήσεων.
 
Οι δύο δανειακές συμβάσεις μετατόπισαν το χρέος από τη σφαίρα των ιδιωτικών αγορών στο επίπεδο του διακρατικού δανεισμού. Αυτό είναι εν μέρει ακριβές εξαιτίας της φύσης του διακρατικού δανεισμού. Οι εταίροι δεν έβαλαν χρήματα φορολογουμένων, όπως συχνά ισχυρίζονται οι Ευρωπαίοι εταίροι. Ο Μηχανισμός Στήριξης που ιδρύθηκε, ο EFSF που μετεξελίχθηκε στον ESM, είναι μηχανισμός με περίπου 80 δισ. ίδια κεφάλαια, τα οποία αποτελούν και το δημοσιονομικό κόστος των κρατών-μελών. Τα 600 δισ. του Μηχανισμού προέρχονται από κανονικό δανεισμό από τις αγορές και απλά φέρουν τις εγγυήσεις των ισχυρών οικονομιών. Αυτό εκ των πραγμάτων δεσμεύει τον Μηχανισμό να δανείζει χρήματα στις χώρες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα, με όρους όμως που προσεγγίζουν τα συνήθη κριτήρια της αγοράς.
 
Η αναχρηματοδότηση του ελληνικού χρέους έχει υποστεί τρεις διαδοχικές αλλαγές. Πρώτον έγινε «κούρεμα» του ιδιωτικού χρέους, με το PSI, κατά τη μετάβασή του στο νέο καθεστώς. Αυτό ήταν περίπου 100 δισ., αλλά δεν προκάλεσε μείωση του συνολικού χρέους, καθώς προστέθηκε νέος ισοδύναμος δανεισμός. Μετά δε την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, το καθαρό όφελος αποτιμάται σε σχετικά χαμηλά επίπεδα. Δεύτερον, η αποπληρωμή του χρέους επεκτάθηκε σε βάθος 30 χρόνων με εξομάλυνση της αποπληρωμής του κεφαλαίου και των τόκων, έτσι που να δίνει ένα σταθερό ποσό αποπληρωμής της τάξης των περίπου 9 δισ. ετησίως. Αυτό περιέλαβε και τη μείωση του επιτοκίου. Τρίτον, παρέμεινε το πρόβλημα του 2014-2016, όταν και υπάρχει υψηλή αποπληρωμή ομολόγων που κατέχουν οι κεντρικές τράπεζες και δεν έχει προβλεφθεί ο τρόπος αποπληρωμής των, το περίφημο χρηματοδοτικό κενό των 11 δισ.
 
Η διαχείριση του δημόσιου χρέους παραμένει άλυτο πρόβλημα για την ελληνική οικονομία. Κυρίως διότι με το μνημόνιο το χρέος αυξήθηκε, δεν μειώθηκε. Για την ακρίβεια εκτινάχθηκε σε δυσθεώρητα ύψη, από το 120% έφθασε στο 172%. Η βασική αιτία είναι προφανής. Η τεράστια μείωση του ΑΕΠ λόγω των ακραίων πολιτικών λιτότητας. Δεύτερον πρόβλημα είναι η αποπληρωμή του ειδικά κατά την πρόωρη περίοδο, μέχρι το 2020. Η ελληνική οικονομία καλείται να πληρώσει περίπου 80 δισ. από το πλεόνασμα του προϋπολογισμού και τις ιδιωτικοποιήσεις. Μόνο που οι υπολογισμοί αυτοί που απορρέουν από το Μεσοπρόθεσμο είναι εκτός τόπου και χρόνου.
 
Οι ιδιωτικοποιήσεις ως στόχος έχουν επίσημα μειωθεί από 50 σε 22 δισ., ελλείψει αντικειμένου προς ιδιωτικοποίηση, και ανεπίσημα σε περίπου 10 δισ. Και το πλεόνασμα του προϋπολογισμού δεν μπορεί να υπάρξει σε ποσοστά 4% του ΑΕΠ, σε μία οικονομία με το υψηλότερο ρεκόρ ύφεσης που έχει καταγραφεί διεθνώς από το 1929 και μετά. Τι μένει λοιπόν στους εμπνευστές του ελληνικού μνημονίου; Όχι πολλά. Ούτε μία νέα επιμήκυνση ή απομείωση του επιτοκίου καθιστούν το χρέος βιώσιμο. Το καθιστούν λίγο πιο δαιχειρίσιμο αλλά όχι βιώσιμο. Δεύτερον, κάθε επιπρόσθετη δημοσιονομική προσαρμογή απλά θα επιτείνει το υφεσιακό πρόβλημα και θα αποδυναμώσει περαιτέρω το πρόβλημα της διαχείρισης του χρέους. Τρίτον, η αναπτυξιακή ατζέντα του μνημονίου, δηλαδή των χαμηλών μισθών, των ιδιωτικοποιήσεων και των διαρθρωτικών αλλαγών έχει πλήρως βαλτώσει. Το αδιέξοδο είναι πλήρες.
 
Οι διαμάχες γύρω από τις επιμέρους προσαρμογές του ελληνικού προγράμματος σκιαμαχούν πάνω σε ένα πρόγραμμα που απλά πρέπει να εγκαταλειφθεί το ταχύτερο δυνατόν.
 
 
Γιώργος Σταθάκης,
Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας, υπεύθυνος του Τομέα Ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΒΑΨΟΜΑΛΛΙΑΣ !...

Ο Χριστοδουλος Ξηρός με καλυμμένη τη στάμπα του φούτερ του εν αναμονή σπόνσορα

Παρακολούθησα κι εγώ, με το ενδιαφέρον που του αρμόζει, το βιντεάκι του παπαδοπαιδιού που δηλώνει «αντάρτης πόλεων» προκειμένου να διαχωρίσει τον εαυτό του από τους «αντάρτες SUV», που μπορεί να πηγαίνουν και στο χώμα αλλά καίνε πολύ. Και το έκανα για να μπορώ κι εγώ να πω το μακρύ μου και –κυρίως– το κοντό μου, αλλά και επειδή δεν έχει κανείς πολύ συχνά τη δυνατότητα να βλέπει το home video ενός σίριαλ κίλερ, αν και νομίζω πως ο Τσαρλς ο Μάνσον μάλλον δεν θα χρειάζονταν βοηθούς με καρτέλες για να αραδιάσει σαχλές πολιτικοοικονομικές κοινοτοπίες που μπορείς να ακούσεις και να διαβάσεις στην εφημερίδα και τα κανάλια του Γιώργου του Κουρή, στην εκπομπή του Γιώργου του Τράγκα ή σε οποιαδήποτε ομιλία οποιουδήποτε μέλους της Χρυσής της Αυγής.

Δυστυχώς, και παρά την όρεξη που είχα, ο Χριστόδουλος ο Ξηρός μου φάνηκε πιο βαρετός και από τραγούδι του Sting με καλεσμένους σπουδαίους μουσικούς απ’ όλο τον πλανήτη. Τόσο βαρετός που δεν ξέχασε να παπαγαλίσει και τη φράση-βρυκόλακα «όλα κατακτήθηκαν με αγώνες και ποταμούς αίματος». Μια φράση που, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, επαναλαμβάνεται από ανθρώπους οι οποίοι, επειδή η ψυχολογική τους προδιάθεση είναι πιο ισχυρή από την αντίληψή τους για την πραγματικότητα, ποτέ δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τον τρόπο με τον οποίο οι ποταμοί αίματος αντικαταστάθηκαν από εκείνη τη διαδικασία χάρη στην οποία οι άνθρωποι αλλάζουν την κοινωνία στην οποία ζουν με την ψήφο τους. Ίσως όχι τόσο γρήγορα όσο θα επιθυμούσαν οι πρόωροι εκσπερματιστές της πολιτικής, ούτε τόσο βίαια όσο θα ήθελαν οι θανατολάγνοι που ντρέπονται τόσο για το μεράκι τους για αίμα ώστε να αναγκάζονται να το καμουφλάρουν με ιδεολογικοπολιτικές αρλουμπαρίες, αλλά την αλλάζουν.

Η ρετρό ανία συμπληρώθηκε ιδανικά με τα πορτρέτα του Τσε του Γκεβάρα, του Άρη του Βελουχιώτη, του Αθανασίου του Διάκου και του Θεόδωρου του Κολοκοτρώνη, οι οποίοι, όπως λένε διάφοροι πονηροί αντεπαναστάτες, πολέμησαν σε χρόνους και τόπους στους οποίους η δυνατότητα ψήφου υπήρχε μόνο ως ιδέα. Αυτό φυσικά δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια ασήμαντη λεπτομέρεια που καθόλου –και πολύ σωστά– δεν ενοχλεί τους μίμους τους και όσους τους επικαλούνται. Κάποιοι ισχυρίστηκαν πως οι πολεμιστές του παρελθόντος τοποθετήθηκαν εκεί μπας και καταφέρει ο Χριστόδουλος ο Ξηρός να αρπάξει κάτι από τη λάμψη τους, ελλείψει δικής του. Η πραγματικότητα όμως είναι κάπως διαφορετική: Ο λόγος της δημιουργίας της ασπρόμαυρης πινακοθήκης των νεκρών πολεμιστών είναι τα όνειρα του Χριστόδουλου, ο οποίος όταν κοιμάται βλέπει ένα μέλλον στο οποίο, μια φορά το χρόνο, στα σχολεία όλης της χώρας οι μικροί μαθητές θα ντύνονται Γιωτόπουλος, Κουφοντίνας, Ξηρός, Κασιδιάρης και Ουρανία και θα λένε ποιηματάκια για το πώς οι σπουδαίες αυτές προσωπικότητες συνέβαλαν στην απελευθέρωση της Ελλάδας από......... (δεν ξέρω από ποιους να βάλω, καθώς οι κατακτητές της χώρας μας ποικίλλουν ανάλογα με την ένταση της πάθησης των κατα φαντασίαν ή κατά πονηρίαν κατακτημένων).
 
Όμως παρ’ όλη τη βαρεμάρα και την ανία που μου προκάλεσε το βιντεάκι που κυρίως έδειχνε ένα μεσήλικα να προσπαθεί να θυμηθεί το μάθημα ανάγνωσης του δημοτικού, υπήρχε κάτι που όχι απλώς είχε ενδιαφέρον αλλά που όταν το πρωτοείδα μου έκοψε την ανάσα. Το κορακί χρώμα των μαλλιών του Χριστόδουλου. Ένα χρώμα που όμοιό του μόνο στο κεφάλι του μεγάλου μας ποιητή του Τάσου του Κουράκη μπορεί να συναντήσει κανείς. Η συγκίνησή μου δεν είχε να κάνει μόνο με το χρώμα αυτό καθ' εαυτό. Δεν είχε να κάνει μόνο με το υπέροχο θέαμα του τρομοκράτη που έμοιαζε με καρικατούρα της Ζωζώς της Σαπουντζάκη. Η συγκίνηση μου, κυρίως, είχε να κάνει με το ότι επιτέλους είχα μπροστά μου την απόδειξη αυτού που πάντοτε υποψιαζόμουν: Την απόδειξη του ότι οι «αγωνιστές» μπορεί να γερνούν, αλλά οι τρίχες τους μένουν πάντοτε νέες.
 
Πέρα απο τις τρίχες του βαψομαλλιά επαναστάτη, μεγάλη συγκίνηση μου προκάλεσε και η αντίδραση της Νέας της Δημοκρατίας στις κατηγορίες σύμφωνα με τις οποίες η απόδραση του Χριστόδουλου έγινε κατόπιν συνεννόησης και βάσει σχεδίου. Και δεν κουράστηκα ούτε λεπτό να βλέπω το μονίμως σουφρωμένο στοματάκι της Άννας της Μισέλ της Ασημακοπούλου να επαναλαμβάνει πως όλα είναι ακριβώς όπως φαίνονται και πως η κυβέρνηση δεν αποτελείται από πανούργους πολιτικούς που μπορούν να συλλάβουν ένα κάπως πιο σύνθετο από το «υποσχόμαστε και διορίζουμε» σχέδιο, αλλά από παθιασμένους μίμους του επιθεωρητή Κλουζό και μπράβο τους.
 

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕ !...


Το οραματικό σχέδιο (και προσδοκία), των κυβερνητικών, έγκειται στην παγίωση των πρωτογενών πλεονασμάτων και στην έναρξη της (πολυπόθητης και αβανταδόρικης) διαδικασίας, επιστροφής πόρων στο λαό, αρχίζοντας από τα ασθενέστερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα, χαμηλοσυνταξιούχους, χαμηλόμισθους κλπ.
 
Στην αρχή μιας κρισιμότατης και μακρότατης προεκλογικής περιόδου, όχι με μία αλλά με τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, (Ευρωεκλογές, Αυτοδιοικητικές και Εθνικές), οι συγκυβερνήτες σχεδίαζαν και προσδοκούσαν τη στιγμή της μοιρασιάς, μέρους του πρωτογενούς πλεονάσματος, ως την πεμπτουσία της πολιτικής τους δράσης και ως το, κεντρικό, αποδεικτικό στοιχείο, της ορθότητάς της.
 
Αν έτσι είχαν, (που είχαν…), οι οραματικοί σχεδιασμοί τους, ατύχησαν, γιατί αποδεικνύεται πως άλλα περιέχουν «αι βουλαί» του συστήματος. Ναι, του συστήματος που λειτουργεί στη βάση νομοτελειακών και άτεγκτων κανόνων, αυτών που είχε ανακαλύψει και πρωτοεπισημάνει ο Καρλ Μαρξ.
 
Τι έχουμε, εδώ, λοιπόν ; Πρωτογενές «πλεόνασμα» ; Και τι θα γίνει ; Μοίρασμα χρημάτων ; Από που ως που και πως, σας ήρθε η ενίσχυση των ασθενέστερων ; Ποιοι χαμηλόμισθοι και ποιοι χαμηλοσυντα-ξιούχοι ;
 
Τα πρώτα «πλεονάσματα», (σε εισαγωγικά, επειδή είναι πολλαπλώς αμφισβητούμενα…), θα πάνε για την ενίσχυση των στυλοβατών του Συστήματος, κατ΄ άλλους Ηρακλειδείς και κατ΄ άλλον Πραιτωριανούς : τους Ένστολους, τους Δικαστικούς και τους Πανεπιστημιακούς !
 
Οι Σύμβουλοι της Επικρατείας ήταν απλοί και ωμοί : «…οι ένστολοι ανήκουν στον σκληρό πυρήνα του κράτους και χρήζουν ειδικής προστασίας και μεταχείρισης σε σχέση με τους άλλους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα...» !!!
 
Το ερώτημα αν «έκαναν ό,τι έκαναν, κατόπιν πολιτικής εντολής», ακούγεται αφελές, καθότι η απάντηση είναι απλή και προφανής : πήραν εντολή από το Σύστημα, ενεργώντας σύμφωνα με την επιταγή των κανόνων του.
 
Ποιων κανόνων ; Μα αυτών που έχουν αποτυπωθεί στον κεντρικό Καταστατικό Χάρτη του, το Σύνταγμα, το οποίο τους περιέχει κι είναι αυτό που χαράσσει τους δρόμους και επιβάλλει το δέον γενέσθαι, σε κρίσιμης και κομβικής σημασίας διλημματικά ζητήματα, όπως, π.χ. το σημερινό : σε ποιους θα πάνε τα πρώτα «πλεονάσματα» ?...

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Η ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ "ΝΕΟΥ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΥ" !...


Σε γενικότερο επίπεδο η λεγόμενη «ένοπλη επαναστατική δράση», όσο την έχω παρακολουθήσει, (από την αρχή του βίου μου…), πουθενά και ποτέ δεν κατάφερε να λειτουργήσει, όπως, επαίρεται, δηλαδή, ως αφυπνιστής του υποφέροντος λαού και προπομπός μαζικών αντιδράσεων και ξεσηκωμών.

Αντίθετα, στην συντριπτική πλειοψηφία τους τα τρομοκρατικά χτυπήματα μόνο, ως προβοκατόρικες ενέργειες έχουν λειτουργήσει και τους μόνους που ωφέλησαν ήταν οι κατά τόπους και χρόνους κρατούντες, δίνοντάς τους άλλοθι, για σκλήρυνση των αντιλαϊκών και αντιδημοκρατικών μέτρων και αποπροσανατολίζοντας το λαό από άλλα σημαντικότερα ζητήματα, που συνυπήρχαν.

Η «απόδραση» του Χριστόδουλου βρωμάει από την «κορυφή ως τα νύχια», όπως έχει όλα τα χαρακτηριστικά της γελοιότητας και το ξεκίνημα του «νέου αντάρτικου».

Κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να ξανατρομοκρατήσουν το λαό με τον μπαμπούλα της τρομοκρατίας, να πλασάρουν τον, απίθανο, τύπο, ως δημόσιο τεράστιο κίνδυνο, συμμετέχοντα σε νέες γιάφκες και νέα χτυπήματα.
 
Είναι συγκεκριμένοι αυτοί που βολεύονται απ΄ αυτό το σκηνικό, που από τη μια κλαψουρίζουν, επισημαίνουν και κινδυνολογούν και από την άλλη τρίβουν τα χέρια τους. Προσπαθούν να μας πείσουν, πως ούτε ήξεραν, ούτε ξέρουν, για τις κινήσεις του Χριστόδουλου και πως τους μηχανισμούς και τα μέσα τάχουν, μόνο για μόστρα.

Πέρα από την πεπατημένη, αλλά και την κοινή λογική, έρχεται κι ο Γιωτόπουλος, από τα «μέσα», να τους ξεσκεπάσει με μια σειρά επισημάνσεων και αποκαλύψεων, για όσα προηγήθηκαν της «απόδρασης» του σύγχρονου …Βελουχιώτη, καθώς και του ρόλου που παίζει και θα παίξει στη συνέχεια του έργου…
 
Υ.Γ. Συμφωνώ, πάντως, με την άποψη είναι πως πρόκειται για έναν βλάκα, όχι, όμως, από τους ακίνδυνους, αλλά από τους πολύ επικίνδυνους. Στα πλαίσια της βλακείας του μπορεί να κάνει ο,τιδήποτε, να το πιστέψει και να το πλασάρει ως …επαναστατική δράση !

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

KIΝΗΣΕΙΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ ΤΩΝ ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΩΝ !...


Σε μια θεαματική στροφή η «ναυαρχίδα» του αρχιδιαπλεκόμενου Μπόμπολα εγκαινιάζει την περίοδο επιθέσεων κατά του Γ. Παπανδρέου, συντασσόμενη με τους άλλους «κοπρίτες» της ενημέρωσης, όπως ο «κομιστής» οι Ψυχάρηδες κλπ.
 
Έτοιμο υλικό, το μπομπολέϊκο, το βρήκε στο κυπριακό παχύδερμο, που χρόνια, τώρα, παίζει σ΄ όλα τα σκοτεινά, υπερατλαντικά, παιχνίδια της διαπλοκής, ως τυφλό όργανό της.
 
Στο «Εθνος της Κυριακής», λοιπόν, φιλοξενείται ...περισπούδαστο άρθρο του Μ. Ιγνατίου, που υποστηρίζει, πως, τάχα, ο Γ. Παπανδρέου είχε αρνηθεί το 2010, «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, αντιτιθέμενος σε σχετική προτροπή και θέληση του ΔΝΤ.
 
Μια υπόθεση, (το «κούρεμα»), που έχει ξεκαθαριστεί, πως αποτελούσε «casus belli», για τους ιθύνοντες της Ε.Ε. εκείνη την εποχή, οι βρωμιάρηδες και οι υποτακτικοί τους, επιμένουν να το χρησιμοποιούν, για να πλήξουν τον πρώην πρωθυπουργό.
 
Πέρα από το δημοσίευμα, που μπορούμε να διαβάσουμε εδώ και την αποστομωτική απάντηση του Γ. Ελενόπουλου, στον μπουχέσα Ιγνατίου, εκείνο που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι το γεγονός, πως σοβαροί εκτιμητές θεωρούν, πως οι αρχιδιαπλεκόμενοι έχουν πάρει χαμπάρι το πλησίασμα της Δικαιοσύνης στις βρωμοϋποθέσεις τους και το διαχρονικό φαγοπότι τους, κάτι που γίνεται με βάση τις νομοθετικές ρυθμίσεις και το πλαίσιο που διαμόρφωσε, ως πρωθυπουργός, ο Γ. Παπανδρέου.

ΤΟ ΘΕΟΡΑΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΟ !...


Πολλά γράφονται για το «δημοσιονομικό κενό» και τον τρόπο κάλυψής του, με τις κυβερνητικές προτάσεις να μην πείθουν τους ελεγκτές των δανειστών μας. Όμως, η μεγαλύτερη ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της χώρας και στις προοπτικές σωτηρίας της είναι ένα άλλο «κενό»: Tο πολιτικό. Aυτό είναι προϊόν της βαθύτατης κρίσης του κομματικού συστήματος. Διότι, όπως σημείωνα την περασμένη εβδομάδα, «η εστία της κρίσης είναι το κομματικό σύστημα και το πολιτικό σύστημα είναι το θύμα του». Aυτές τις ημέρες, με την ανάληψη της προεδρίας της E.E., το «πολιτικό κενό» έγινε κραυγαλέα ορατό.

Σε άρθρο του («Kαθημερινή», 12-1-2014), ο Aλέκος Παπαδόπουλος γράφει σκληρές αλήθειες. Aναφορικά με την οικονομία σημειώνει πως ακόμη κι αν δεν συμβεί κάποιο «ατύχημα», η χώρα μεσοπρόθεσμα θα βιώνει το «φάσμα κατάρρευσης παραγωγικών πεδίων της πραγματικής οικονομίας». Γι' αυτό προτείνει, αμέσως μετά τις ευρωεκλογές, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, να αρχίσει «η διαδικασία της εθνικής συνεννόησης». Όμως, με το παθογενές κομματικό σύστημα, το δέον αποτελεί μακρινή οπτασία. Tούτο επιβεβαιώνεται πανηγυρικά και από τη συμπεριφορά του κομματικού συστήματος στην έναρξη της ελληνικής προεδρίας της E.E., όπου η πόλωση έσπασε κάθε φράγμα.

H μη συμμετοχή της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην τελετή έναρξης είναι αδιανόητη. Στέλνει τα χειρότερα μηνύματα στην Eυρώπη, και μάλιστα σε μια εποχή που ο Aλέξης Tσίπρας προσπαθεί να χτίσει μια «ευρωπαϊκή εικόνα» -και καλώς πράττει. Mεγάλο είναι το ολίσθημα του πρωθυπουργού, ο οποίος μετέτρεψε την τελετή σε προεκλογικό forum με το δίλημμα των ευρωεκλογών που έθεσε άκαιρα. Πρόσθετη ζημιά στη χώρα προκάλεσαν κυβερνητικοί προπαγανδιστές οι οποίοι επιχείρησαν να συνδέσουν τον ΣYPIZA με την τρομοκρατία. Tα δύο μεγαλύτερα κόμματα επιβεβαίωσαν στους δανειστές μας ότι είναι πολύ κατώτερα των μεγάλων προκλήσεων της χώρας.

H ειρωνεία είναι πως οι δύο πλευρές δεν ωφελούνται ούτε καν μικροκομματικά από τα καμώματά τους. H πόλωση που καλλιεργούν παρουσιάζεται ως «δυναμική αντίδραση», ενώ αποτελεί προϊόν αδυναμίας. Mε την οξύτητα και την πόλωση προσπαθούν απλώς να συσπειρώσουν τον πιο σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων τους. Aπό τη μία πλευρά, NΔ και ΠAΣOK φθείρονται ραγδαία και αντιδρούν σπασμωδικά καλλιεργώντας το συναίσθημα του φόβου και κινδυνολογούν ασύστολα κατά του αντιπάλου τους. Aπό την πλευρά του ο ΣYPIZA, ενώ οι συγκυρίες προσφέρονται για εκτόξευσή του, αγκομαχά κερδίζοντας λίγους πόντους. Tο αγκομαχητό του αυτό τον οδηγεί επίσης σε ανάλογες σπασμωδικές αντιδράσεις. Για να κερδίσει λίγο ακόμη έδαφος, δαιμονοποιεί τους αντιπάλους του και καλλιεργεί ένα τυφλό συναίσθημα οργής εναντίον τους.
 
H κυβέρνηση θα κέρδιζε έδαφος αν κρατούσε χαμηλούς τόνους και επικεντρωνόταν στο να πείσει με τη διαχειριστική της επάρκεια και τη μεταρρυθμιστική της βούληση. H αξιωματική αντιπολίτευση θα διεύρυνε αισθητά την επιρροή της στον ζωτικό μεσαίο χώρο αν συμπεριφερόταν υπεύθυνα, χωρίς λαϊκίστικες κορόνες και παρουσίαζε ρεαλιστικές προτάσεις.
 
Eπειδή, όμως, ούτε η μία ούτε η άλλη πλευρά πληροί τους όρους αυτούς, οι ψηφοφόροι δεν εμπιστεύονται καμία και μάλιστα με πρωτοφανή ποσοστά. Kαι επειδή οι δύο πλευρές δεν διαθέτουν αυτόνομη αξιοπιστία, επενδύουν σε ακραία συναισθήματα κατά των αντιπάλων τους. Aνοίγουν έτσι ένα θεόρατο πολιτικό κενό, στο οποίο πέφτει η ίδια η χώρα.
 

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ...ΕΞΩΔΙΚΟ !...


Φανταστείτε πως κυκλοφορεί στη γειτονιά σας ένας κατά συρροή δολοφόνος. Ίσως επειδή παραμένει χρόνια ασύλληπτος ή επειδή εκλύει περισσότερη αδρεναλίνη στα επινεφρίδια του παίζοντας τη γάτα με το ποντίκι, ο δολοφόνος δεν λαμβάνει σπουδαίες προφυλάξεις, απεναντίας, μάλλον προκαλεί το πεπρωμένο του. Εξαιτίας αυτής ακριβώς της καυλωτικής απερισκεψίας έχετε προ πολλού αντιληφθεί ότι ο δολοφόνος σταμπάρει το δικό σας σπίτι. Τον βλέπετε από το παράθυρό σας να ξεροσταλιάζει απέναντι, τις πιο απίθανες ώρες, στις τρεις το πρωί με ψοφόκρυο ή, χτύπα ξύλο, νωρίς το πρωί, όταν περνάει το σχολικό για να πάρει το παιδί σας.
 
Συν τω χρόνω σας καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερος πανικός, θέλετε να ουρλιάξετε ή να καλέσετε έστω την αστυνομία, αλλά ταυτόχρονα σας ταλανίζει και η φρικτή υποψία ότι, δεν μπορεί, από κάπου θα αντλεί το κάθαρμα τόσο θράσος, πιθανόν να έχει υψηλές διασυνδέσεις μέσα στην ίδια την αστυνομία και αντί να μπουζουριάσουν εκείνον, να μπουζουριάσουν εσάς. Προτιμάτε να μην κάνετε τίποτε, να ανάψετε ένα κερί και να προσευχηθείτε ώστε κάποια μέρα, μόλις ανοίξετε τα μάτια σας, ο δολοφόνος να μη βρίσκεται πλέον κάτω από το παράθυρό σας, να έχει ξεκουμπιστεί στον αγύριστο. Μονάχα όταν ο δολοφόνος εισβάλλει στο διαμέρισμά σας, στέκεται από πάνω σας κι ετοιμάζεται να σας σφάξει στο γόνατο, βρίσκετε το κουράγιο να του πείτε: «Θα σου τραβήξω εγώ ένα εξώδικο, που θα είναι όλο δικό σου!».
 
Στα δύο χρόνια που έχω εμπλακεί με την ενεργό πολιτική και αφού στο μεταξύ πρόλαβα να δω τα μύρια όσα, συμπεριλαμβανομένων των 6 από τους 18 βουλευτές της Χρυσής Αυγής προφυλακισμένων, παρακολούθησα και ατέρμονες ανταλλαγές επιχειρημάτων για τη νομική αντιμετώπιση της εγκληματικής οργάνωσης με μόνιμη επωδό τον αναστεναγμό: «Αχ, αυτός ο Άρειος Πάγος!». Το ολέθριο σφάλμα του να μην εμποδίσει την κάθοδο των φασιστών παραφρόνων στις εκλογές σε συνδυασμό με την απρονοησία του Συντάγματος για αποβολή ενός κοινοβουλευτικού κόμματος που, όχι απλώς διακηρύσσει, αλλά εμμονικά απεργάζεται την κατάλυση του κοινοβουλευτισμού, σαν πυρομανής πυροσβέστης, έρχονται κι επανέρχονται βασανιστικά στις συζητήσεις και προσλαμβάνουν διαστάσεις προπατορικού αμαρτήματος, ενός αμετάκλητου κισμέτ, που δεν μπορούμε παρά να το υποστούμε.
 
Εικάζω ότι ανάλογο κάζουαλ κουβεντολόι θα ήταν του συρμού στην Πομπηία λίγο πριν εκραγεί ο Βεζούβιος ή ανάμεσα στους καφενόβιους της Βαϊμάρης ενόσω ο Ερνστ Ρεμ, το τσοπανόσκυλο του Χίτλερ, επάνδρωνε μεθοδικά τα Τάγματα Εφόδου. Θα υπέθετε κανείς επίσης ότι ο Νίκος Μιχαλολιάκος, προτού οραματιστεί την επανάληψη –έστω και ως οπερέτα– ενός ναζιστικού πραξικοπήματος, φρόντισε να πάρει αριθμό πρωτοκόλλου από τη δημοκρατία και να μην παρεκκλίνει ούτε σπιθαμή από τη νομική οδό.
 
Όσοι ασχολούνται με αυτή τη νομικίστικη μερεμετοδουλειά –και αναμφίβολα θα συνεχίσουν να ασχολούνται έως ότου τους χτυπήσει το κουδούνι ο ένοπλος γαλατάς– λησμονούν ή δείχνουν να λησμονούν ότι στην πολιτική οι απειλές αντιμετωπίζονται πρωτίστως με πολιτικές αποφάσεις και οι βουλευτές, εάν δεν θέλουν να υποβαθμιστούν οριστικά σε αρκουδάκια με ντούρασελ που προσέρχονται μηχανικά στις ψηφοφορίες για να ρίξουν τον κομματικό τους οβολό, θα πρέπει να αναλάβουν το κόστος αυτών των αποφάσεων. Ειδάλλως, ισχύει πάντα η προαιώνια σεξιστική προτροπή: «Εάν δεν μπορείς να το εμποδίσεις, χαλάρωσε κι απόλαυσέ το».
 

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΉ !...


Ως «ξέμπαρκοι» ΠΑΣΟΚοι, αρνούμενοι να συμμετάσχουμε στη δραστηριότητα του βενιζελικού μορφώματος, που προέκυψε μετά την πραξικοπηματική ανατροπή του εκλεγμένου έλληνα πρωθυπουργού, , αλλά και να συνοδοιπορήσουμε με το συνοθύλλευμα του ΣΥΡΙΖΑ, παρακολουθούμε τα γεγονότα και τις εξελίξεις, όχι, όμως, απαθείς, ούτε αδιάφοροι.
 
Αρνούμαστε, φυσικά, να νομιμοποιήσουμε τους προδότες, που, σε συνεργασία με την ευρωπαϊκή και ντόπια Δεξιούρα, έριξαν το Γ. Παπανδρέου, προκειμένου να υλοποιηθεί, μεν, η δική του ιδέα και επιδίωξη, για συναίνεση και συνεργασία στην εθνική προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης, αλλά με μπροστάρη και οδηγό το Σαμαρά και το ΠΑΣΟΚ στο ρόλο του κομπάρσου !
 
Η ακλόνητη ιδεολογία μας, μας δεσμεύει στην ακατάπαυστη δίψα, για την ανασύσταση της Κεντροαριστεράς, για τη δημιουργία των όρων και των προϋποθέσεων, που θα ξαναφέρουν τη Δημοκρατική Παράταξη, στο προσκήνιο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, με δυνατή, ενιαία έκφραση, με επεξεργασμένες απόψεις και προτάσεις, για το μέλλον της χώρας και του λαού της.
 
Η διαχρονική στράτευσή μας στην πολιτική δράση, μας υποχρεώνει σε συνεχείς παρεμβάσεις στα τεκταινόμενα και ειδικά σε κείνα, που εξελίσσονται στο χώρο «μας», δηλαδή, στην Κεντροαριστερά, με υπευθυνότητα, σύνεση και ενωτικό πνεύμα.
 
Η προσπάθεια αυτή, δεν είναι και δεν θάναι εύκολη, αλλά πολύπλοκη και, εν πολλοίς, επώδυνη, καθώς απαιτούνται, αφ΄ ενός η ειλικρινής αυτοκριτική και αφ΄ ετέρου ο παραμερισμός αρκετών διαχωριστικών καταστάσεων.
 
Δυστυχώς τα περιθώρια που έχουν διαμορφωθεί είναι πολύ στενά, πράγμα που σημαίνει, πως οι σκέψεις θα πρέπει να ωριμάσουν τάχιστα και οι πράξεις να εκδηλωθούν γρήγορα. Όσοι μάθαμε, μια ζωή, στη δράση και τη συμμετοχή, δεν μπορούμε, τώρα, στην πιο κρίσιμη στιγμή, να παραμείνουμε αδρανείς και απόμακροι θεατές των εξελίξεων !...
-----------------
 
Υ.Γ. Ακόμα ψάχνω να βρω την ορθότερη απάντηση στο ερώτημα, που μου έθεσε σεβαστός σύντροφος, για το πως είναι δυνατόν να συνυπάρχουν, από τη μια η, έστω και κριτική, συμμετοχή, στο ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου και από την άλλη η απόρριψη της κίνησης των «58» ?

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

ΝΕΑ, ΒΡΩΜΙΚΗ, ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ !...


«Για ακόμη μια φορά, κάποιοι - όχι άγνωστοι - επιχειρούν να εμπλέξουν τον Γιώργο Παπανδρέου σε αμαρτωλές ιστορίες» τονίζει ο Γιώργος Ελενόπουλος στενός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού, σε σχόλιό του με αφορμή σχετικά δημοσιεύματα.
 
«Αυτή τη φορά, θεώρησαν ευκαιρία τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας σχετικά με το ΤΤ» αναφέρει στο σχόλιό του. «Ποια είναι η πραγματικότητα και μάλιστα, σύμφωνα με το πόρισμα των αρμοδίων δικαστικών αρχών; Ότι κάποιοι έχουν λάβει δάνεια από το ΤΤ χωρίς να έχουν προσκομίσει τις απαραίτητες εγγυήσεις και χωρίς να τα εξυπηρετούν. Επ' αυτών βεβαίως, θα αποφανθεί η δικαιοσύνη. Ωστόσο, το ερώτημα είναι, αν υπάρχει η παραμικρή σχέση, σύμφωνα πάντα με το πόρισμα, του Γιώργου Παπανδρέου με το θέμα αυτό ; Καμία», προσθέτει «Και αυτό το γνωρίζουν όλοι όσοι επιχειρούν να μας πείσουν για το αντίθετο".
 
"Σε τι αποσκοπούν ; Πρώτον, προφανώς να "μεταθέσουν" μέσω των πρωτοσέλιδων ευθύνες, αποκρύπτοντας ή και διαστρεβλώνοντας την αλήθεια. Δεύτερον, να εμπλέξουν τον Γιώργο Παπανδρέου σε ένα βρώμικο πολιτικό παιχνίδι. Παιχνίδι που ουδεμία σχέση έχει με τα συμφέροντα της χώρας και της Ελληνικής κοινωνίας.Τρίτον, να φέρουν σε πέρας την εργολαβία που έχουν αναλάβει χωρίς αντίλογο».
 
«Ο λόγος; Φαίνεται ότι, έχουν προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουν και όχι λίγα, ούτε και μικρά - το αντίθετο. Και μάλιστα, προβλήματα για τα οποία οι ίδιοι έχουν την αποκλειστική ευθύνη...
 
 Ποια είναι η αλήθεια ;  Μια ματιά και μόνο στο θεσμικό πλαίσιο που προώθησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποδεικνύει ότι, χάρη σε αυτό οι αρμόδιες αρχές έχουν σήμερα την ουσιαστική δυνατότητα διερεύνησης υποθέσεων που χαρακτηρίζονται από πάσης φύσεως αμαρτίες. Όλα τα άλλα δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια και την πραγματικότητα.
 
Αυτά επί του παρόντος, με την ελπίδα ότι δεν θα χρειαστεί να επανέλθουμε για να μιλήσουμε "αναλυτικότερα".
 
ΥΓ. 1. Ας γνωρίζουν όσοι ασχημονούν ότι, μπορεί να παραβλέπουν προσωρινά ή να μην αντιλαμβάνονται ότι όσο χτυπούν τον Γιώργο Παπανδρέου τόσο θα εντείνεται το αδιέξοδο το οποίο οι ίδιοι διαμόρφωσαν και ας είναι βέβαιοι ότι, σε κάθε περίπτωση, με το πέρασμα του χρόνου, θα είναι οι πρώτοι που θα εισπράττουν τα επίχειρα των επιλογών τους. Ο φόβος που αισθάνονται από την παρουσία του Γιώργου Παπανδρέου στον δημόσιο βίο, είναι κακός σύμβουλος.
 
2. Η υπόθεση των δανείων του ΤΤ, ουδεμία σχέση έχει με αυτήν των CDS, την οποία κάποιοι έστησαν επιχειρώντας να εμπλέξουν τον Ανδρέα Α. Παπανδρέου - δηλαδή ουσιαστικά τον Γιώργο Παπανδρέου - επί της οποίας και έκρινε η δικαιοσύνη σε βάρος» καταλήγει στην ανακοίνωσή του.

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ !...


Δεν ξέρω τον ακριβή λόγο για τον οποίο απέδρασε ο Χριστόδουλος Ξηρός, μπορεί να τόκανε για να πάρει «λίγο αέρα», πιθανά στη θέση του νάκανα κι εγώ το ίδιο… Η «πολιτική» (κατά τον δικηγόρο του...) αυτή του πράξη, όμως, δίνει την αφορμή να στηθεί ένα, ακόμα, σκηνικό επηρεασμού της κοινής γνώμης αυτή τη συγκυρία. Κι εκείνο που έχει τη μεγάλη σημασία σ΄ αυτή τη συγκυρία, είναι το ό,τι η «κοινή γνώμη» οδεύει προς μια κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση.
 
Οι «τρομοκράτες», λοιπόν, είναι διαθέσιμοι να χρησιμοποιηθούν, κατάλληλα, έτσι ώστε να μπουν σε δεύτερη μοίρα οι «κακές» επαναφορές σε πρώτο πλάνο, περιστατικών, όπως ο σφαγιασμός των μισθών και των συντάξεων ή οι αλλεπάλληλες φοροεπιδρομές. Το ίδιο σκηνικό έχει αρχίσει να στήνεται και για να διασκεδαστούν, ως τραβηγμένες και οι όποιες ανησυχίες, για το μέλλον, π.χ. της Ελλάδας ή και της ίδιας της Ευρώπης.
 
Με τον «παππού» Χριστόδουλο, τον « ανιψιό Μαζιώτη και τα «εγγόνια» των «Πυρήνων», ελεύθερους και, εν δυνάμει, συνεργαζόμενους, το «μεγάλο τρομοκρατικό χτύπημα» φαντάζει (και πλασάρεται…), περίπου βέβαιο κι άντε εσύ, φουκαρά άνεργε, ταλαιπωρημένε μισθωτέ και ξεδοντιασμένε συνταξιούχε, να βρεις λόγο και χώρο, να πεις το πρόβλημά σου και να εκφράσεις το πόνο και την αγανάκτησή σου…
 
Όταν εκτιμούμε, πως οι επικείμενες εκλογικές αναμετρήσεις είναι κρίσιμες και, εν πολλοίς, καθοριστικές,, κυριολεκτούμε, γι αυτό και σ΄ όλη την προεκλογική περίοδο θα δούμε να παίζονται τα πάντα κι όταν λέμε τα πάντα εννοούμε τα «πάντα όλα» !...

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

ΤΑ "ΚΑΘΑΡΑ ΧΕΡΙΑ" ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΚΑΛΠΕΣ ?...


Πολύπλοκο και δυσανάγνωστο είναι το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα, καθώς οι ραγδαίες εξελίξεις των τελευταίων ημερών έχουν προκαλέσει σύγχυση και έχουν θολώσει το τοπίο. Η υπόθεση ΤΤ στο πλαίσιο της οποίας συνελήφθησαν μεγάλα ονόματα της εγχώριας τραπεζικής και επιχειρηματικής ελίτ, ενώ βρίσκονταν στη χώρα οι ηγέτες της ΕΕ για την φιέστα της ανάληψης της προεδρίας, η απόδραση Ξηρού, οι αποκαλύψεις με τα εξοπλιστικά είναι οι καταλύτες που σμιλεύουν το υπό διαμόρφωση πολιτικό και οικονομικό τοπίο.
 
Ερμηνείες των γεγονότων σε αυτή τη φάση θεωρούνται παρακινδυνευμένες καθώς το σκηνικό μοιάζει με κινούμενη άμμο. Εμπειροι πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές κρατούν αποστάσεις ασφαλείας και χαμηλούς τόνους περιμένοντας να «ξεδιπλωθούν» τα σενάρια και να αποκτήσουν καλύτερη εικόνα της κατάστασης.
 
Καλά πληροφορημένες πηγές επισημαίνουν ότι τα γεγονότα συνδέονται στη βάση τους και αποτελούν –σχεδόν όλα- μέρος ενός ευρύτερου πολιτικού και επικοινωνιακού σχεδίου της κυβέρνησης. Οι στόχοι πολλαπλοί καθώς η κυβέρνηση φαίνεται ότι παίζει το τελευταίο της χαρτί στην εσωτερική πολιτική σκηνή και ο Αντώνης Σαμαράς επιχειρεί να διασφαλιστεί στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας, ενόψει της διαφαινόμενης εκλογικής ήττας.
 
Παράλληλα η φιέστα των συλλήψεων τραπεζιτών και επιχειρηματιών ανήμερα της ανάληψης της προεδρίας της ΕΕ και παρουσία των ξένων ηγετών επιχειρεί να πείσει για την πολιτική βούληση της κυβέρνησης να χτυπήσει τη διαφθορά και διαπλεκόμενα.
 
Σε αυτό το επίπεδο το Μαξίμου επιτυγχάνει να στοχοποιεί και να εκκαθαρίζει τους… «αντιφρονούντες» και εν γένει όσους βρίσκονται μακριά από το περιβάλλον του Αντώνη Σαμαρά.
 
Ετσι το Μαξίμου πιάνει «με ένα σμπάρο δυο τριγώνια», επιτυγχάνοντας χτύπημα υψηλών τόνων κατά της εγχώριας διαπλοκής και εκκαθαρίζοντας το κόμμα από «παράσιτα» τα οποία θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν την ηγεσία Σαμαρά σε δεύτερη φάση, μετά από μια ενδεχόμενη εκλογική ήττα είτε στις Ευρωεκλογές, είτε στις εθνικές εκλογές.
 
Από την άλλη πλευρά οι υψηλοί τόνοι απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ για την τρομοκρατία και η προσπάθεια εμπλοκής της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε τέτοιου επιπέδου υποθέσεις αποκαλύπτει προσπάθεια πόλωσης του σκηνικού και εκλογικής «γυμναστικής».
 
Παράλληλα, ο Αντώνης Σαμαράς επιμένοντας σε πολιτική υψηλών τόνων απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και εκκαθαρίζοντας κορυφαία στελέχη και του ΠΑΣΟΚ περιορίζει τον Ευάγγελο Βενιζέλο σε ρόλο κομπάρσου ώστε να μην μπορέσει να απεξαρτηθεί ούτε στις επόμενες εκλογές από την κυβερνητική συμμαχία.
 
Με την εμπλοκή του ονόματος του Δημήτρη Κοντομηνά στην υπόθεση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, το οποίο επετεύχθη μέσα από το πόρισμα της Τράπεζας της Ελλάδος η κυβέρνηση δείχνει τα δόντια της στους… «αντιφρονούντες» των media και φαίνεται να συστήνει «κρείττον σιγάν».
 
Μεγάλα ονόματα που εμπλέκονται στην πρώτη φάση των υποθέσεων, όπως ο Δημήτρης Κοντομηνάς τώρα έχουν αποφύγει εν τέλει τον κίνδυνο, όπως ο Βίκτωρ Ρέστης για την αντίστοιχη υπόθεση της FB Bank, ο Βαγγέλης Μαρινάκης για τα στημένα και ο Τρύφων Κολλίντζας, που αναμένεται να αποφυλακιστεί, για την υπόθεση της Proton Bank του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη.
 

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΕΡΡΙΞΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ !...


Επίθεση για τον τρόπο που πολιτεύεται εντός κυβέρνησης αλλά και εντός του κόμματός του, εξαπολύει κατά του Ευάγγελου Βενιζέλου ο γερμανικός τύπος. Τον εμφανίζουν ως «ανέξοδο λαϊκιστή» ενώ θεωρούν πως έριξε τον Γιώργο Παπανδρέου από το ΠΑΣΟΚ με «διακριτικό πραξικόπημα».
 
Συγκεκριμένα η γερμανική εφημερίδα, Süddeutsche Zeitung, όπως μεταδίδει η Deutsche Welle, αναφέρει: «Ο Έλληνας αντιπρόεδρος της κυβέρνησης έχει αποδείξει ότι μπορεί να αξιοποιεί προς το συμφέρον του ευαίσθητες καταστάσεις. Την καλύτερη του επίδοση σημείωσε το 2011, όταν ανέτρεψε τον αποδυναμωμένο πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου με ένα διακριτικό πραξικόπημα για να αναλάβει λίγο αργότερα την ηγεσία των Σοσιαλιστών».
 
Το σχόλιο αναφέρεται περιληπτικά στο ιστορικό της εκλογικής αποδυνάμωσης του ΠαΣοΚ, επισημαίνοντας ότι το κόμμα βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης. «Ο Βενιζέλος θέλει να το αποτρέψει αυτό και επειδή στον Μάιο επίκεινται δύο εκλογικές αναμετρήσεις βρίσκεται σε διάθεση προεκλογικού αγώνα. Με το αίτημα του να φύγει από την Τρόικα των εποπτών το ΔΝΤ, ο Βενιζέλος μιλά μέσα από την ψυχή των πολιτών…Ωστόσο, ο λαϊκισμός δεν επαρκεί για να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση και να σώσει το κόμμα», καταλήγει η Süddeutsche Zeitung.
 

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ !...


Επί σειρά ετών η ελληνική Οικονομία ζούσε το όνειρο της ευμάρειας στηριζόμενη στις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Πακτωλός χρημάτων ικανοποίησε την δίψα των νεοελλήνων για αυτό που λέμε καλή ζωή. Το πιο in σκηνικό ήταν να φτάνει ο αγρότης του Κολωνακίου με την Πόρσε του στο κατάλευκο της Αράχωβας και εκεί να τον περιμένει η θερμαινόμενη πισίνα του εξοχικού του. Λεπτομέρεια: Όλα αυτά αποκτήθηκαν με επιδοτήσεις των ευρωπαϊκών προγραμμάτων.

Το κακό είναι ότι κακομάθαμε. Και τώρα που δεν έρχονται τα δισεκατομμύρια της Ευρώπης, οι Ευρωπαίοι έχουν μεταβληθεί από ανόητοι ευεργέτες σε μοχθηρούς και απαίσιους τύπους. Κι όχι μόνο αυτό. Αλλά τους απειλούμε ότι αν δεν δώσουν τα λεφτά, εμείς θα ζωστούμε με πυρομαχικά και θα ανατιναχτούμε στην Πύλη του Βρανδεμβούργου.

Αυτό που ίσως δεν έχουμε ακόμη αντιληφθεί είναι ότι οι Ευρωπαίοι ουδέποτε υπήρξαν ανόητοι. Όταν μας έδιδαν τα χρήματά τους το έκαναν για να τονώσουν την δική τους εξαγωγική βιομηχανία. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, η ουσία παραμένει: Αντί να εκμεταλλευτούμε τα κεφάλαια για την δική μας ανάπτυξη, τα σπαταλήσαμε σε λούσα! Σαν μία άμυαλη χωριατοπούλα που κερδίζει στα ξαφνικά το λαχείο και δεν ξέρει τι να κάνει τα χρήματα. Στο τέλος δε βρίσκεται και χρεωμένη...

Δεν αποτελεί είδηση το κόλπο με τους δήθεν ξενώνες. Να σας πούμε άλλα δέκα! Όπως εκείνο με τα πρόβατα που ο υπάλληλος του υπουργείου τα μετρούσε (τα ίδια πρόβατα) κάθε φορά για λογαριασμό άλλου κτηνοτρόφου. Ή τις καλλιέργειες που αν τις μετρούσαμε θα έπρεπε όλη η Ελλάδα να είναι ντυμένη στα λευκά από άκρη σε άκρη. Τι να λέμε τώρα.

Αλλά ακόμη και γι αυτά φταίει η Μέρκελ και το μνημόνιο! Καλά διαβάσατε! Διότι, λέει, η Ευρώπη έδωσε τα χρήματα αυτά με δόλιο σκοπό στην φτωχή Ελλάδα. Για να βγάλει τις καλλιέργειες που είχαμε μέχρι τότε και να βάλουμε άλλες. Τώρα μάλιστα! Τα πιάσαμε τα λεφτά μας! Δηλαδή, αν συνεχίζαμε να καλλιεργούμε βαμβάκι θα ήμασταν τώρα Ελβετία. Το αστείο είναι ότι κατηγορούμε τους Ευρωπαίους για κουτοπονηριά, όταν εμείς είμαστε κορυφαίοι σε αυτό το άθλημα. Αντί να δώσουμε εξηγήσεις (πρώτα απ΄ όλα στον εαυτό μας) τι κάναμε τόσα λεφτά, αναζητούμε φαντάσματα και σενάρια συνωμοσίας. Επειδή ακριβώς θέλουμε να συγκαλύψουμε την αλήθεια.
 
Η Ευρώπη έχει ευθύνη για άλλα θέματα: Για το γεγονός ότι μας φόρτωσε με αμυντικό υλικό δισεκατομμυρίων ευρώ, όταν θα μπορούσε να εγγυηθεί την ασφάλειά μας. Για το γεγονός ότι δεν πήρε μέτρα έγκαιρα κι άφησε να χαθεί πολύτιμος χρόνος κατά τον οποίο το χρέος της Ελλάδας γιγαντώθηκε. Τι καλύτερη απόδειξη χρειαζόντουσαν στις Βρυξέλλες από την εικόνα του υπουργού που έγραφε τα σχέδια της τότε κυβέρνησης πάνω σε χαρτοπετσέτες; Προχειρότητα, εγκληματική αμέλεια, ανευθυνότητα. Όλα αυτά γραμμένα πάνω σε μία χαρτοπετσέτα.
 
Η Ευρώπη δεν θέλησε τότε να λάβει τα μέτρα της. Επειδή δεν ήθελε να χαλάσει και το δικό της όνειρο. Διότι αυτά που έγιναν στην Ελλάδα έγιναν σε έναν βαθμό και σε άλλες χώρες. Αυτό δεν αποτελεί άλλοθι για τις χιλιάδες χαμένες ευκαιρίες. Για τα χιλιάδες ευρωπαϊκά προγράμματα που πέρασαν ανεκμετάλλευτα για την ελληνική Οικονομία. Το χειρότερο όλων είναι ότι κακομάθαμε. Ότι έχουμε την απαίτηση να συνεχίσουν οι άλλοι να πληρώνουν για να ζούμε εμείς σε έναν κόσμο επίπλαστης ευημερίας. Κι ακόμη πιο άσχημο είναι το ότι πιστεύουμε ότι έχουμε και δίκιο...

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ !...


Τις τελευταίες ημέρες επανέρχεται η συζήτηση γύρω από το Μνημόνιο, το αν ήταν σωστό ή λάθος, αν οι δανειστές έχουν σκοπιμότητες, αν υπήρχε ή δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική πολιτική, αν είχαμε ή αν έχουμε ακόμη δυνατότητες διαπραγμάτευσης.

Μια μεγάλη συζήτηση στην οποία εμπλέκεται το γερμανικό περιοδικό Spiegel το οποίο λέει ότι η Ελλάδα δεν είναι αναπτυσσόμενη χώρα αλλά ένα αποτυχημένο κράτος και ότι θα χρησιμοποιήσει την προεδρία της Ε.Ε. για να πετύχει νέα μείωση του χρέους, ο υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας ο οποίος λέει ότι δεν είχαμε άλλη επιλογή και ότι το Μνημόνιο επιβλήθηκε από τους ξένους δανειστές, ο κ. Τσίπρας που λέει ότι όλοι οι άλλοι πούλησαν τη χώρα και προτείνει σκίσιμο του Μνημονίου υποστηρίζοντας και αυτός ότι λεφτά υπάρχουν και φυσικά ο κ. Σαμαράς που θριαμβολογεί ότι ξεπεράσαμε την κρίση και ότι η χώρα φέτος θα μπεί σε τροχιά ανάπτυξης και ο κ. Βενιζέλος που θεωρεί ότι έσωσε τη χώρα, προσωπικά ο ίδιος.

Μαζί με αυτούς, το ζήτημα συζητιέται από όλους τους πολιτικούς, τους οικονομολόγους, τους δημοσιογράφους και τους πολίτες και φυσικά οι απόψεις διίστανται.
 
Όπως όλοι, έχω και εγώ άποψη για όλα αυτά και για να την θέσω ευθέως ερωτώ: Υπήρχε τότε ή υπάρχει τώρα ή υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα κάποια άλλη διατυπωμένη επισήμως πρόταση, κάποιο σχέδιο μείωσης των ελλειμμάτων και αποπληρωμής (όχι διαγραφής) του χρέους μας; Υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα κάποιο άλλο σχέδιο περιορισμού των δημοσίων δαπανών και αύξησης των δημοσίων εσόδων, κάποιο σχέδιο αποκρατικοποιήσεων και κλεισίματος των σπάταλων και άχρηστων οργανισμών του δημοσίου, υπήρξε ποτέ κάποιο σχέδιο ανοίγματος των αγορών και των κλειστών επαγγελμάτων, κάποιο σχέδιο ανάπτυξης που δεν χρηματοδοτείτο από ξένα κεφάλαια (παλιότερα το σχέδιο Μάρσαλ, στη συνέχεια τα Ευρωπαικά Προγράμματα);
 
Υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα κάποιο σχέδιο εξυγίανσης του δημοσίου τομέα, αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, αύξησης της παραγωγικότητας στο δημόσιο; Υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα κάποια σχέδιο ή έστω η περιγραφή μιας προσπάθειας σύλληψης της φοροδιαφυγής και πάταξης της διαφθοράς; Υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα κάποιο σχέδιο περιορισμού της διαπλοκής μεταξύ πολιτικών, δημοσίων υπαλλήλων και επιχειρηματιών; Από όσα ξέρω, ΟΧΙ.
 
Δεν υπήρξε ποτέ κανένα άλλο σχέδιο (με εξαίρεση ίσως το ασφαλιστικό του Γιαννίτση το οποίο και εγώ τότε είχα απορρίψει ώς βάναυσο). Αν είχε υπάρξει, έστω και σε συρτάρι κάποιου κόμματος ή κάποιου πολιτικού, κάτι θα είχε πάρει το αυτί μου, ή το δικό σας. Όπως όλοι γνωρίζουμε δεν υπήρξε ποτέ κανένα σχέδιο γραμμένο από Έλληνα πολιτικό.
 

Υπήρξαν αντίθετα πολλά σχέδια εκλογικών μαχών, παροχολογίας, εξαγορών ψήφων, ρουσφετιών, άλωσης του δημοσίου τομέα, μοιράσματος μιζών, σχεδιασμού φωτογραφικών νόμων και τροπολογιών που θα κάλυπταν, θα βόλευαν, θα έκαναν πλούσιους, θα έδιναν ψήφους, θα απέκλειαν κάποιους, θα ευνοούσαν κάποιους άλλους, θα επέτρεπαν το μοίρασμα μίζας, θα έδιναν προνόμια σε ημέτερους, θα εξασφάλιζαν την επανεκλογή, θα αύξαναν τη διαπλοκή, θα εξασφάλιζαν τη νομή του "μαγαζιού".
 
Τέτοια σχέδια έκαναν οι Έλληνες πολιτικοί, τέτοια ζητούσαν και οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες και οι πελάτες ψηφοφόροι, τέτοια μόνο επέτρεπαν οι κομματικοί στρατοί που αποτελούν την πανίσχυρη γραφειοκρατία του δημοσίου. Ποτέ μεταρρύθμιση, ποτέ πρόοδος, ποτέ ίση μεταχείριση, ποτέ δικαιοσύνη.
 
Το Μνημόνιο ήταν και είναι και φοβάμαι ότι θα παραμείνει για πολλές δεκαετίες το μόνο πλήρες πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής και εξυγίανσης του δημοσίου τομέα που γράφτηκε (μεταφράστηκε για την ακρίβεια) στα ελληνικά. Δεν το έφτιαξαν Έλληνες, δεν το διάβασαν οι βουλευτές που το ψήφισαν, αμφιβάλλω αν ακόμη το έχουν διαβάσει οι περισσότεροι από αυτούς, δεν το συζήτησαν ούτε με τους κοινωνικούς εταίρους, ούτε στη Βουλή όπως θα όφειλαν, απλώς το υπέγραψαν.
 
Ακόμη και πρίν από λίγες μέρες στο υπεραισιόδοξο και εθνικά υπερήφανο Πρωτοχρονιάτικο διάγγελμα του ο Πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς, δεν ανέφερε ούτε μια φορά την ύπαρξη ενός δικού του σχεδίου, ενός ελληνικού σχεδίου που θα αντικαταστήσει το Μνημόνιο. Διότι δεν υπάρχει.
 
Ούτε ο κ. Τσίπρας που διεκδικεί την εξουσία έχει έτοιμο κάποιο άλλο σχέδιο - δεν ξέρουμε καν ποιοί είναι οι στόχοι του, δηλαδή αν θέλει να μειώσει τα ελλείμματα και το χρέος, ή θέλει απλώς να εκβιάσει για να μας δώσουν παραπάνω λεφτά οι ξένοι, αλλά από αυτά που λέει δεν προκύπτει καμία διάθεση εξορθολογισμού του ελληνικού δημοσίου, το αντίθετο μάλιστα.
 
Ίσως το Μνημόνιο να είχε λάθη, χοντρά λάθη. Αν είχε όμως αυτά τα λάθη, έπρεπε να τα έχουμε επισημάνει, να τα έχουμε εξαιρέσει, να τα έχουμε αντικαταστήσει με άλλα, σωστότερα μέτρα. Πώς να το κάνουμε όμως αυτό, αν δεν το διάβασαν οι βουλευτές μας; Θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε μια άλλη πολιτική; Φυσικά. Το μνημόνιο δεν πρότεινε μέτρα, το μνημόνιο έθετε στόχους. Μείωστε το έλλειμμα, πιάστε τη φοροδιαφυγή, κλείστε τους άχρηστους οργανισμούς του δημοσίου, κάντε αποκρατικοποιήσεις, ανοίξτε τις αγορές και τα επαγγέλματα.
 
Οι Έλληνες πολιτικοί διάλεξαν τα μέτρα που έφεραν ύφεση, που ξεπάτωσαν στους φόρους μόνο τους έντιμους φορολογούμενους, που προστάτευσαν τους κηφήνες και τους ημέτρους των άχρηστων οργανισμών και του "ευρύτερου δημόσιου τομέα", που έστειλαν στη ζητιανιά τους χαμηλοσυνταξιούχους, που έκλεισαν τις επιχειρήσεις και έστειλαν στην ξενιτειά ή στα καφενεία μια γενιά νέους, ίσως και άλλες στο μέλλον. Αυτά τα μέτρα είναι τα λεγόμενα "ισοδύναμου αποτλέσματος" τα οποία εφηύραν οι Έλληνες πολιτικοί για να αποφύγουν τις μεταρρυθμίσεις του Μνημονίου.
 
Γιατί έγιναν όλα αυτά; Πρώτον για να προστατευτεί το "σύστημα" το τρίπτυχο πολιτικών,κομματικών μηχανισμών, ημέτερων γραφειοκρατών και διαπλεκόμενων επιχειρηματιών. Δεύτερον διότι δεν υπήρξε ποτέ, ούτε υπάρχει σήμερα ένα ελληνικό σχέδιο ανασυγκρότησης αυτής της διαλυμένης χώρας, αυτού το "μή κράτους". Κακά τα ψέμματα, το Μνημόνιο με όλα τα λάθη που ασφαλώς και θα περιέχει διότι γράφτηκε σε χρόνο dt από ξένους τεχνοκράτες, είναι ο μόνος μπούσουλας που έχουμε. Κανένας πολιτικός τις τελευταίες δεκαετίες, δεν είχε εκπονήσει ένα τέτοιο σχέδιο.
 
Μη έχοντας λοιπόν άλλο και υπό την πίεση των δανειστών και της κατάντιας μας, το υπογράψαμε αλλά δεν το εφαρμόσαμε. Εφαρμόσαμε κάποια μέτρα "αυτοκτονικά" και από αναβολή σε αναβολή αφήσαμε τα δύσκολα (αυτά που μειώνουν την ισχύ του συστήματος) για το τέλος, ελπίζοντας ότι θα τα αποφύγουμε.
 
Το Μνημόνιο στην πρώτη του σελίδα, πάνω - πάνω (θα το έχουν δεί σίγουρα χιλιάδες σοβαροί Έλληνες που το διάβασαν) γράφει ότι "το πρόγραμμα αυτό είναι ιδιοκτησία του ελληνικού λαού". Μας το χάρισαν οι Ευρωπαίοι εταίροι και αφού είναι ιδιοκτησία μας θα έπρεπε εμείς να το γνωρίσουμε καλά, να το διαβάσουμε και να το ξαναδιαβάσουμε, να συμφωνήσουμε και να διαφωνήσουμε, να το αλλάξουμε και αφού τα κάνουμε όλα αυτά να το ψηφίσουμε στη Βουλή και φυσικά να το εφαρμόσουμε. Να το χρησιμοποιήσουμε προς όφελος μας και να ξεφύγουμε από την κρίση. Δεν το κάναμε.

Τι κάναμε ; Αρχίσαμε την καθυστέρηση και φτάσαμε σε ένα σημείο που δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε τίποτε άλλο διότι δεν θα είχαμε λεφτά να πληρώσουμε τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους, δεν θα είχαμε λεφτά (ώς χώρα, διότι ώς άνθρωποι ούτε τώρα έχουμε) να αγοράσουμε καύσιμα και φάρμακα. Το υπογράψαμε τσάτρα πάτρα με κραυγές και ουρλιαχτά και το ξαναυπογράψαμε άλλες δυο φορές στη συνέχεια χωρίς ποτέ να το αλλάξουμε, χωρίς ποτέ να αντιπροτείνουμε κάτι άλλο. Μόνο το βρίζαμε.
 
Kανένας πολιτικός δεν το υπερασπίστηκε. Kαι αυτοί που το ψήφισαν, συμπεριλαμβανομένων όλων των πρωθυπουργών από την ημέρα της υπογραφής του, το έβριζαν, έριχναν στο Μνημόνιο, στην τρόικα, στη Μέρκελ και στους ξένους τις ευθύνες και για την κατάντια μας και για τον πόνο που γεννούσε η πολιτική λιτότητας. Ούτε σήμερα, μετά από τόσα χρόνια που μας χαρίστηκαν (διότι θα είχαμε πτωχεύσει τον Mάιο του 2010) δεν αξιωθήκαμε να φτιάξουμε κάτι άλλο για να αντικαταστήσει το Μνημόνιο. Δεν έχουμε τίποτα άλλο.
 
Μέχρι λοιπόν να βρεθεί ένας Έλληνας πολιτικός ή ένα κόμμα να φτιάξει ένα άλλο πλήρες σχέδιο, ένα σχέδιο που να μας οδηγήσει σε καλύτερες μέρες, το μόνο που έχουμε είναι το Μνημόνιο. Είτε αυτό είναι Βίβλος είτε κουρελόχαρτο, ότι και άν είναι, μόνο αυτό έχουμε.