Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

ΟΤΑΝ Ο ΣΙΣΣΥΦΟΣ ΠΗΓΕ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ !...


ΕΠΙ ΔΩΔΕΚΑ εβδομάδες, η τριτοβάθμια εκπαίδευση μοιάζει με τον Σίσυφο, που κουβαλάει αενάως τον βράχο των παθών του στην κορυφή του λόφου. Κάθε φορά, ο βράχος κατρακυλά στους πρόποδες, αλλά ο Σίσυφος των ΑΕΙ, καταδικασμένος από τη μοίρα και τους ανθρώπους, επαναλαμβάνει το ίδιο μαρτυρικό δρομολόγιο. Τι συμβαίνει, τελικά; Ποιος ρίχνει τον βράχο από την κορυφή; Ποιος φταίει για την κατάσταση στα πανεπιστήμια; Οι διοικητικοί, οι πρυτάνεις, οι συνδικαλιστές, τα κόμματα ή η κυβέρνηση και ο υπουργός; Πιθανά, όλοι μαζί και ο καθένας χώρια, κατά το μερίδιο που του διασφαλίζει η πολυετής προσπάθεια να μπει η παχιά σκόνη κάτω από το πανεπιστημιακό χαλί.

ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ τα πράγματα με τη σειρά: στον θαυμαστό κόσμο των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μας χτίστηκαν καριέρες και καριέρες πάνω σε ιδεολογίες και ιδεολογήματα. Πολλά από αυτά, όπως το «πανεπιστήμιο στην υπηρεσία του λαού και του τόπου», έτσι ευρύχωρα και ασαφή που ήταν, αποδείχθηκαν ανθεκτικά και διακομματικά. Αλλα, περισσότερο «αγωνιστικά», κάποια στιγμή σαρώθηκαν από την επέλαση της τεχνοκρατίας και το κύμα του ατομισμού.

Η ΜΟΝΗ ΑΡΧΗ κοινής αποδοχής που έμεινε αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου και εξακολουθεί να συνεγείρει δεξιούς και αριστερούς, μικρότερους και μεγαλύτερους, ήταν η πάντοτε θαλερή έννοια της ακινησίας. Η απροθυμία, με άλλα λόγια, της περίφημης ακαδημαϊκής κοινότητας -και ειδικά αυτών που κρατούσαν το τιμόνι- να υπάρξουν αλλαγές, ανατροπές, μεταρρυθμίσεις.

ΚΑΙ ΗΤΑΝ λογικό: έτσι όπως συγκροτήθηκε από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα το πλέγμα εξουσίας και συμφερόντων στα πανεπιστήμια, απαιτούσε για την αναπαραγωγή του τις ελάχιστες δυνατές μεταβολές. Δεμένοι με ισχυρούς πελατειακούς δεσμούς διδάσκοντες και διδασκόμενοι, κράτος, κόμματα και φοιτητικές οργανώσεις, αντιμετωπίζουν επί χρόνια τις σχολές όχι ως τους χώρους της καινοτομίας που όφειλαν να είναι σε όλα τα επίπεδα, αλλά ως άσυλο όπου φωλιάζει ο αρνητισμός και η αντιπάθεια στη νεωτερικότητα. Η επικράτηση των «κολλητών» έναντι των ικανών ήταν η φυσιολογική κατάληξη αυτής της διαδικασίας. Το αποτέλεσμα; Καθηγητές και φοιτητές χωρίς «άκρες» και διασυνδέσεις απέμειναν να αγωνίζονται -με εντυπωσιακές είναι η αλήθεια επιστημονικές επιδόσεις- κόντρα στην οικογενειοκρατία, την αναξιοκρατία και τον κομματισμό.

ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ, φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση, όπου η κυβέρνηση κρύβεται πίσω από την τρόικα, οι πρυτάνεις πίσω από τους διοικητικούς και όλοι μαζί πίσω από τη ζοφερή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που επιβάλλει αλλαγές με σχέδιο, όπως είναι η ουσιαστική αξιολόγηση και η φροντίδα για την εκπαιδευτική διαδικασία, κι όχι οριζόντιες εκκαθαρίσεις, που ακρωτηριάζουν έναν γερασμένο γίγαντα με -ούτως ή άλλως- ασταθή, πήλινα πόδια.

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΜΟΥ !...


Στην Ελλάδα κινδυνεύεις να χάσεις ακόμα και τη ζωή σου από δύο βασικά αιτίες. Τους ψεκασμούς και τα...γενόσημα φάρμακα. Τους ψεκασμούς προς το παρόν, τους αφήνουμε στην άκρη. Για τα γενόσημα όμως ; Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ πράκτορας των...Ινδικών εταιρειών που παρασκευάζουν γενόσημα, καταθέτω τη δική μου εμπειρία. Κι αυτό, γιατί η συζήτηση για τις τιμές των φαρμάκων-πρόβλημα σύνθετο και αίτιο υπέρμετρης πολιτικής οξύτητας-, είχε ως παρενέργεια την υποδαύλιση της αμφισβήτησης για τη χρήση των γενόσημων φαρμάκων.
 
Χρειάζομαι να παίρνω ισοβίως ένα φάρμακο. Μέχρι πέρσι, το Ταμείο μου κάλυπτε τη χορηγία πρωτότυπου φαρμάκου, ακριβού για τα δεδομένα του Ταμείου- και τα δικά μου, καθώς πλήρωνα το 10% του κόστους. Κάποια στιγμή βγήκε εκτός λίστας κάλυψης από το Ταμείο. Τότε ανακάλυψα στο φαρμακείο της γειτονιάς μου το αντίστοιχο γενόσημο. Ακριβώς με τις ίδιες ουσίες-αναγράφονται άλλωστε στη συσκευασία- αλλά απείρως φτηνότερο. Τόσο που η αγορά του μού κόστιζε λιγότερο και από τη συμμετοχή μου στο «ορίτζιναλ» φάρμακο στο Ταμείο μου.
 
Έκτοτε πέρασε σχεδόν ενάμισης χρόνος και πρόβλημα ουδέν. Τώρα, που αίφνης ξεσηκώθηκε και πάλι αντάρα για τα γενόσημα- δυστυχώς κάποιοι “αριστεροί” επένδυσαν αυτές τις μέρες στην επιφυλακτικότητα μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης-, αναρωτήθηκα μήπως κάτι δεν πάει καλά με αυτά. Ο Ηλίας Μόσιαλος, εξαίρετος γνώστης της όλης υπόθεσης, μου έλεγε σε ραδιοφωνική εκπομπή στο Amagi πως αν πράγματι τα γενόσημα είχαν παρενέργειες, εδώ και ένα χρόνο από την καθιέρωσή τους θα είχαν γεμίσει τα νοσοκομεία με θύματά τους...
 
Ρώτησα εκ νέου χτες το φαρμακοποιό της γειτονιάς μου για τα κόστη του φαρμάκου που παίρνω. Και ιδού η απάντηση: Με βάση της τρέχουσες τιμές, το πρωτότυπο φάρμακο θα μου κόστιζε 31,27 ευρώ το μήνα. Το γενόσημο μου κοστίζει μόλις 5,22 ευρώ το μήνα! Χωρίς παρενέργειες στην υγεία- και την τσέπη μου βεβαίως.
 
Αλλά, μήπως δεν γνωρίζουμε ότι σχεδόν όλα τα παυσίπονα που καταπίνουμε με ένα απλό κρυολόγημα είναι γενόσημα; Μήπως τα γενόσημα δεν κυκλοφορούν σε όλη την Ευρώπη, δεν καταναλώνονται από τους “κουτόφραγκους” εδώ και δεκαετίες; Μήπως στις ΗΠΑ δεν παρέχουν τα φαρμακεία «χύμα» τα χάπια-με βάση την ονομασία της ουσίας-, μέσα σε πορτοκαλί βαζάκια- που βλέπουμε συχνά και σε ταινίες ή τηλεοπτικές σειρές;
 
Ούτε ειδικός είμαι- αν και οι δημοσιογράφοι συνήθως θεωρούν εαυτούς ως φωτεινούς παντογνώστες- ούτε θεωρώ τα γενόσημα λύση «δια πάσαν νόσον». Αλλά είναι δυνατόν κάποιοι να ασκούν πολιτική, υποδαυλίζοντας την κρίση εμπιστοσύνης τη κοινής γνώμης προς τα γενόσημα; Ή, θριαμβολογώντας για την ανεπάρκεια των ελέγχων από την ΕΟΦ, την ώρα που θα έπρεπε να δίνουν μάχη για την εντατικοποίηση των ελέγχων;
 
Δυστυχώς, ο τρόπος που επέλεξαν τόσο υπουργός Υγείας όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ να αντιπαρατεθούν στη Βουλή-με αποκορύφωμα το αλαλούμ της ψηφοφορίας αλλά και τις εκατέρωθεν βαριές κατηγορίες-δεν άφησε περιθώρια για μια λογική προσέγγιση του προβλήματος. Κρίμα.
 

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

ΟΙ ΚΟΠΡΙΤΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ !...


Τη νέα εντολή των αφεντικών ανέλαβαν να υλοποιήσουν οι επιφανέστεροι των κοπριτών της διαπλοκής ο Πρετεντέρης κι ο Μανωλάκης ο Καψής. Τα σάλια τους γέμισαν τις οθόνες, χθες στις 8 και μισή, ενώ οι μπούρδες τους, κατά του Παπανδρέου έδωσαν στο βρώμικο δελτίο του Mega και την απαραίτητη μπόχα.
 
Ο ηλίθιος κι ο πανηλίθιος παίρνουν, πάντα, τη γραμμή – εντολή και την αμολάνε κατακούτελα των τηλεθεατών.
 
Με τ΄ αφεντικά τους τα πάνε καλά, ας όψεται η αθεράπευτη οσφυοκαμψία τους, με τους πολίτες, όμως, τι γίνεται ; Μπορούν να τους αντιμετωπίσουν κατάμουτρα, χωρίς την προστασία του γυαλιού ; Μπορούν οι κοπρίτες της διαπλοκής να κυκλοφορήσουν στο δρόμο ; Εεε ???...

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Ο ΒΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ !...


Τι θέλησε να κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου ; Να δώσει το λόγο στον ελληνικό λαό, δηλαδή, να εφαρμόσει την αυθεντικότερη διαδικασία του δημοκρατικού πολιτεύματος.
 
Οι δεξιούρες της Ε.Ε. ανέβηκαν στα «κάγκελα», (στο τραπέζι), επιτιθέμενοι και σκυλοβρίζοντας τον έλληνα πρωθυπουργό, χαρακτηρίζοντας το Δημοψήφισμα «έγκλημα» και τον ίδιο «γαμημένο και ψυχασθενή» ! Ο τάπας, (κυριολεκτικά και μεταφορικά) Σαρκοζί και η «φύρερ» Μέρκελ, πρώτα απαίτησαν τη ματαίωση της πρότασης του Γ. Παπανδρέου, μετά, και μπροστά στην επιμονή του πρωθυπουργού, προσπάθησαν να υπαγορεύσουν το περιεχόμενο και το ερώτημα του Δημοψηφίσματος και στο τέλος τον έφαγαν «λάχανο».
 
Όλ΄ αυτά έγιναν παρουσία του Βαγγέλα, ο οποίος γυρίζοντας στην Ελλάδα, αντί να στηρίξει τον Πρόεδρο, τον άδειασε, παίζοντας το παιχνίδι των Μερκελοσαρκοζήδων, σε πλήρη συνεργασία με τον …αντιμνημονιακό Σαμαρά !!
 
Νάταν, όμως, μόνο ο Βενιζέλος... Εδώ το μέρος των υβριστών και των σφαγέων του εκλεγμένου έλληνα Πρωθυπουργού, πήραν όλοι οι «εφιάλτες» του ντόπιου πολιτικού συστήματος, σύσσωμοι οι φορείς και τα τσιράκια της διαπλοκής, ακόμα, το δυστυχέστερο, κι ένα μεγάλο κομμάτι του κοπρολαού, που τάχθηκε με το μέρος των βιαστών της νομιμότητας και της Δημοκρατίας !...

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΠΑΤΛΕΡ ΤΟΥ !...


Στις βλακείες που ο "μπάτλερ" του αλήστου μνήμης Καραμανλή, ο Αντώναρος, γράφει, τις τελευταίες ημέρες, κατά του Γ. Παπανδρέου, απάντησε ο Γ. Ελενόπουλος με την παρακάτω ανακοίνωσή του :
 
«Ο κ. Ευάγγελος Αντώναρος, εδώ και αρκετό καιρό, μας ενημερώνει δια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ότι επίκεινται εξελίξεις που θα δημιουργήσουν αίσθηση. Είναι προφανές ότι, ο κ. Αντώναρος, δεν γνωρίζει τη σημασία των δημοκρατικών διαδικασιών - πως άλλωστε; - και γι' αυτό, μας προϊδεάζει για πράγματα που αποφασίζονται εν κρυπτώ, πίσω από κλειστές πόρτες, όπου δεν μπορούν να βρίσκονται παρά μόνον οι μυημένοι.
 
Όλοι αυτοί, που δήθεν παλεύουν για το καλό της χώρας και του Ελληνικού λαού. Γιατί αυτοί, ξέρουν! Οι illuminati, οι πεφωτισμένοι, στους οποίους προφανώς εντάσσει και τον εαυτό του ο κ. Αντώναρος.
 
Αυτό που δεν ξέρει ο κ. Αντώναρος, είναι ότι και εμείς γνωρίζουμε. Τι γνωρίζουμε; Ό,τι γίνεται πίσω από τις κλειστές πόρτες. Με τη διαφορά ότι, δεν συμφωνούμε με αυτές τις πρακτικές. Γιατί αυτές οι πρακτικές είναι που οδήγησαν τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Γι' αυτό και βρισκόμαστε σε διαρκή σύγκρουση με αυτές και με όσους τις υπηρετούν. Αλλά και με όσους σχεδιάζουν να επανακαθορίσουν κατεστημένα και να επανασχεδιάσουν ισορροπίες.
 
Και για να τα αλλάξουμε όλα αυτά, παλεύουμε για τη Δημοκρατία, για μεταρρυθμίσεις και μεγάλες αλλαγές, που θα βάλουν τέλος στο πελατειακό κράτος και τα συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από τις κλειστές πόρτες. Και είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο, ότι αυτές οι πόρτες θα ανοίξουν και τότε θα αποκαλυφθεί ότι, το έλλειμα των 36 δις Ευρώ το 2009 και το χρέος των περισσότερων των 300 δις Ευρώ, δεν είναι αποτέλεσμα μεταρρυθμίσεων, αλλά μιάς καταστροφικής πολιτικής για την οποία οι ευθύνες και του κ. Αντώναρου και του κ. Καραμανλή, είναι τεράστιες.
Θα αποκαλυφθεί, ποιοι είναι οι πραγματικοί εχθροί των μεταρρυθμίσεων. Θα αποκαλυφθεί, ποιοι πόνταραν τα ρέστα τους στο διαστρεβλωμένο "λεφτά υπάρχουν" για να πλήξουν την πολιτική των μεταρρυθμίσεων, ακριβώς γιατί - πράγματι - τα λεφτά υπάρχουν στην σκοτεινή διαδρομή που συνδέει πελατειακό κράτος και πάσης φύσεως συμφέροντα. Και όσοι αυτό αποκρύπτουν, προφανώς αυτά τα συμφέροντα υπηρετούν. Είναι άραγε τυχαίο ότι, και ο κ. Σαμαράς από τη Γερμανία και ο κ. Αντώναρος από την Ελλάδα, θυμήθηκαν ξαφνικά την ίδια ώρα την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων;
 
Που ήταν άραγε όταν ο Γιώργος Παπανδρέου φώναζε για την ανάγκη προώθησης μεταρρυθμίσεων και αυτοί πρότειναν Ζάππεια και 18 δις Ευρώ ισοδύναμα μέτρα; Σήμερα κατάλαβαν ότι η χώρα έχει ανάγκη από μεταρρυθμίσεις; Και για ποιές μεταρρυθμίσεις μιλάμε; Οι μεταρρυθμίσεις, δεν είναι δωράκια που τα βρίσκει κανείς - όπως τα παιδιά- στα σοκολατένια αυγά. Μεταρρυθμίσεις, σημαίνουν σύγκρουση με το πελατειακό κράτος και με τα μεγάλα και μικρά συμφέροντα που οι ίδιοι υπηρέτησαν με σθένος. Σημαίνουν βούληση και αποφασιστικότητα να σπάσεις αυγά, και να υπηρετήσεις το δημόσιο συμφέρον. Ό,τι δηλαδή δεν έκαναν όταν είχαν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας.
 
Τα έδωσαν όλα και δημιούργησαν ένα θυριώδες έλλειμμα και ένα ασφυκτικό χρέος. Ας ζητήσουν συγνώμη, λοιπόν -είναι το λιγότερο που μπορούν να κάνουν και ας αφήσουν στην άκρη τις μπουρδολογίες. Εκτίθενται. Και ό ίδιος και ο πρωθυπουργός που υπηρέτησε.
 
Κ. Αντώναρε, ευτυχώς δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Κάποιοι ξέρουν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους ακόμη και όταν αυτές δεν τους αναλογούν. Ευθύνες, που δεν αναλάβατε εσείς. Γιατί φύγατε άρον - άρον. Γιατί επιλέξατε το μικροκομματικό και προσωπικό σας συμφέρον έναντι του εθνικού συμφέροντος. Πάντα αυτό κάνατε. Και πάντα αυτό είναι που μας κάνει τόσο διαφορετικούς.
 
Για μας, ανάληψη ευθύνης σημαίνει πολιτικό ήθος, για το οποίο η Δημοκρατική Παράταξη είναι υπερήφανη. Για εσάς, ευθύνη σημαίνει πολιτικό κόστος! Αυτά επί του παρόντος. Και με τη σημείωση, ότι δεν θα υπάρξει ανταπάντηση. Θα έρθει η ώρα και γι' αυτό».

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΥΠΟΜΟΝΗΣ !...

Περιμένοντας τους τροϊκανούς !...
 
«Εχει χάσει την υπομονή του» λοιπόν ο κ. Ντάισελμπλουμ. Μάλιστα. Με την προσδοκία ότι θα πατσίζαμε κάτι, θα μπορούσαμε να του αντιδανείσουμε λίγη από την πολλή δική μας υπομονή εμείς οι Ελληνες, που τόσο μας θαυμάζουν για την αντοχή μας στις θυσίες οι λοιποί αδελφοί Ευρωπαίοι. Και με τον γλυκερό ή σαδιστικό θαυμασμό τους μας ωθούν να σκεφτούμε το μεταφυσικό ερώτημα αν θα χαιρόταν ο αμνός ο άμωμος ο εις σφαγήν αγόμενος στην περίπτωση που λίγο προ του τέλους άκουγε επαίνους για το θυσιαστικό του πνεύμα.

Καθόλου μεταφυσικό δεν είναι, πάντως, ένα άλλο ερώτημα: Η υπομονή μας είναι γέννημα μιας σχεδόν παραλυτικής μοιρολατρίας ή απορρέει από μια μικρή, μικρότατη ελπίδα ότι οι απώλειές μας, η οικονομική μας σύνθλιψη και η αυτάδελφή της ψυχική μας κατάθλιψη κάτι θα αποφέρουν ;

Σίγουρα, κάποιοι εξακολουθούν να ελπίζουν. Αλλά ακόμα και οι πιο ενθουσιώδεις οπαδοί της πειθαρχίας, οι πιο πεισματάρηδες υπερασπιστές των μεταρρυθμίσεων, βλέπουν τις τάξεις τους να αραιώνουν, και όχι πια από μήνα σε μήνα, αλλά μέρα τη μέρα. Γιατί έχουν διαπιστώσει και αυτοί πως η πειθαρχία δεν προορίζεται για όλους, πρωτίστως δε, δεν αφορά όσους ασώτευαν επί δεκαετίες με τον μόχθο των άλλων. Αυτοί συνεχίζουν να σοδιάζουν.

 Οσο για τον μεταρρυθμιστικό οίστρο, που θα ανακαίνιζε όπως ακούγαμε τη φθαρμένη Ελλάδα και θα έθετε ένα όριο στη διαφθορά της, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τηλεοπτική αυτοδιαφήμιση. Κανένα από τα εγχειρήματα που δοξολογήθηκαν σαν μεταρρυθμιστικά δεν ξεπέρασε τα μισά του δρόμου.

Και μολαταύτα, προ ημερών ακούσαμε εμβρόντητοι τον κ. Στουρνάρα να διαβεβαιώνει πως «η φορολογική μεταρρύθμιση έγινε». Αν εννοεί ως μεταρρύθμιση τη δημευτική πλέον φορολόγηση των ακινήτων και την επιδεινούμενη υπερφορολόγηση μισθωτών και συνταξιούχων, έχει δίκιο. Δεν χρειάζεται, όμως, να είσαι οικονομολόγος για να γνωρίζεις πως το νόημα της φορολογικής δικαιοσύνης δεν είναι ακριβώς αυτό.

Και δεν χρειάζεται να είσαι σοφός για να καταλάβεις ότι τέτοιου είδους «μεταρρυθμίσεις» στερεώνουν την πεποίθηση ότι «τίποτα δεν γίνεται και τίποτα δεν θα γίνει». Μια πεποίθηση που αποκαρδιώνει, τραυματίζει βαριά το φρόνημα και οδηγεί στην πλήρη απαισιοδοξία και την παραίτηση. Για πλεόνασμα απογοήτευσης πρόκειται τελικά. ΄Οχι υπομονής...

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ GREXIT !...


Μια ποιοτική διαφορά κρύβει σε σχέση με το παρελθόν το σημερινό σίριαλ με το ελληνικό πρόγραμμα: την πολιτική παράμετρο. Τα όρια αντοχής της Αθήνας και οι φωνές στην Ε.Ε. που μιλούν για το αναπόφευκτο.

Τι θα γίνει αν μια χώρα σε μνημόνιο τελικά αποφασίσει να πει απλώς Όχι ; Είναι μια ερώτηση που ορισμένοι αξιωματούχοι στην τρόικα των διεθνών δανειστών έχουν αρχίσει να κάνουν για την Ελλάδα. Η κυβέρνηση συνασπισμού, μετά από έναν χρόνο και πλέον στην εξουσία, σημαδεμένο από αυξανόμενη αντίδραση στις απαιτήσεις για μεταρρυθμίσεις, επιμένει συνέχεια ότι δεν θα υποκύψει σε πρόσθετα μέτρα λιτότητας.

Από πολλές πλευρές, η Ελλάδα έχει χάσει την ικανότητα να σοκάρει. Όλο σχεδόν το χρέος της βρίσκεται στα χέρια των επίσημων δανειστών -ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, θεσμών της ευρωζώνης και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο- και αυτό σημαίνει ότι ευρύτερα οι χρηματοπιστωτικές αγορές δεν δίνουν μεγάλη σημασία. Οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα στην Αθήνα και τους επιθεωρητές του μνημονίου έχουν γίνει τόσο κοινότοπες που έχουν σταματήσει να καταγράφονται στα περισσότερα επίσημα ραντάρ, ακόμη και στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο, όπου οι αξιωματούχοι έχουν συνηθίσει πια τις ιδιοτροπίες στην ελληνική απόδοση.

Ωστόσο, αν μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα από την απροκάλυπτη αγανάκτηση μεταξύ των κορυφαίων διαπραγματευτών τις τελευταίες ημέρες, ο τωρινός γύρος συνομιλιών, που έχει τραβήξει δύο μήνες, δείχνει να έχει αλλάξει ποιοτικά, όχι ποσοτικά. Επιφανειακά, η διαμάχη επικεντρώνεται σε ένα γνωστό θέμα: Στον προϋπολογισμό του 2014 έχει ανοίξει δημοσιονομική τρύπα περίπου 1,5 δισ. ευρώ και πρέπει να κλείσει πριν δοθεί η επόμενη δόση βοήθειας.

Πρέπει να αναθεωρηθεί το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Πρέπει να συμφωνηθούν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, όπως η άρση της απαγόρευσης πλειστηριασμών. Για όσους όμως δουλεύουν πάνω στο ελληνικό πρόγραμμα επί χρόνια, κάτι πιο βαθύ δείχνει ότι έχει αλλάξει. Η Αθήνα, που ποτέ δεν υπήρξε ενθουσιώδης με τις μεταρρυθμίσεις, έχει ακόμη λιγότερους λόγους να συνεργαστεί. «Σαφέστατα αυτό που συνέβη είναι ότι οι πολιτικές απώλειες γίνονται πολύ ξεκάθαρες», σχολίασε ανώτατος επιθεωρητής της τρόικα. «Η αντίδραση είναι παλιρροϊκή».

Βεβαίως, αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην κόπωση από τις μεταρρυθμίσεις που έχει ενσκήψει στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες με μνημόνια, σχεδόν αμέσως μόλις επιβλήθηκαν οι όροι των διασώσεων. Όμως το σκεπτικό των Αθηνών έχει αρχίσει να παίρνει στροφές που ορισμένοι φοβούνται ότι αποδυναμώνει τα κίνητρα για επίτευξη συμφωνίας.

Η πιο εμφανής ανησυχία της ελληνικής κυβέρνησης είναι πολιτική. Αν και επιβίωσε από μία ακόμη πρόταση δυσπιστίας πρόσφατα, η κοινοβουλευτική της πλειοψηφία συνεχίζει να συρρικνώνεται κι έχει περιοριστεί στις μόλις τέσσερις ψήφους στο κοινοβούλιο.

Σε αντίθεση με την Πορτογαλία, της οποίας η κυβέρνηση επίσης πρόσφατα επέζησε από παραλίγο μοιραία εμπειρία, η αντιπολίτευση στην Ελλάδα δεν είναι κάποιο συντηρητικό κόμμα που στο παρελθόν είχε στηρίξει το πρόγραμμα διάσωσης. Το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς ΣΥΡΙΖΑ υποδαυλίζει αριστερούς πολιτικούς από όλες τις παρατάξεις -μεταξύ των οποίων υποστηρικτές του ΠΑΣΟΚ, του παραδοσιακού κεντροαριστερού κόμματος και μέλους του κυβερνητικού συνασπισμού- να στραφούν εναντίον του προγράμματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε πολλές δημοσκοπήσεις εμφανίζεται ως το μεγαλύτερο κόμμα στην Ελλάδα, ενώ το ΠΑΣΟΚ ψυχορραγεί, μένοντας σταθερά πίσω ακόμη κι από το νεοναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής. Αν καταρρεύσει η κυβέρνηση συνασπισμού, θα έλθει το τέλος του προγράμματος διάσωσης στη μορφή που το γνωρίσαμε. Υπάρχει όμως και μία ακόμη μεγαλύτερη, αλλά λιγότερο εμφανής αλλαγή στις ελληνικές συνθήκες.

Η κυβέρνηση εισπράττει περισσότερα χρήματα απ' όσο δαπανά, αν αφαιρέσουμε τις πληρωμές τόκων για το εθνικό χρέος. Αυτό το «πρωτογενές πλεόνασμα προϋπολογισμού» σημαίνει ότι το κάθε «έξτρα» ευρώ από φόρους που αποστραγγίζεται από τους Έλληνες ψηφοφόρους πηγαίνει για την πληρωμή των πιστωτών. Αν και οι αξιωματούχοι της τρόικας διαφωνούν για το αν το γεγονός αυτό είναι η αιτία για την πρωτοεμφανιζόμενη ανελαστικότητα, ιστορικά οι κυβερνήσεις που λαμβάνουν διεθνή διάσωση γίνονται πολύ λιγότερο συνεργάσιμες όταν έχουν εξασφαλίσει τις καθημερινές τους υποχρεώσεις.

Πράγματι, αν η Αθήνα είχε τη δική της κεντρική τράπεζα για να στηρίξει τον χρηματοπιστωτικό κλάδο, δεν θα έμεναν πολλά κίνητρα για να συνεχίσει να ξεπληρώνει την Ε.Ε. και το ΔΝΤ. Τα κίνητρα έχουν αλλάξει και για την ευρωζώνη. Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν πως τα αλεξίπτωτα και τα πυροσβεστικά που έχουν δημιουργηθεί θα αποτρέψουν μετάδοση της ελληνικής κρίσης στην υπόλοιπη ευρωζώνη.

Η επόμενη μεγάλη αποπληρωμή ελληνικού χρέους προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι προγραμματισμένη τον Μάιο. Μέχρι τότε, υπάρχουν πολύ λίγοι λόγοι για να εκταμιευθεί βοήθεια προς την Αθήνα. Κάποιοι στην τρόικα και σε εθνικά υπουργεία Οικονομικών πάντα πίστευαν ότι είναι αναπόφευκτη η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Μέχρι να βρουν η Αθήνα και οι πιστωτές της περισσότερους λόγους να συμβιβαστούν, οι χειρότεροι φόβοι τους μπορεί να γίνουν πραγματικότητα...
 

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

ΤΟΝ ΔΙΑΓΡΑΦΟΥΝ ΛΟΓΩ …ΚΑΜΜΕΝΟΥ !...


Ελάχιστες ώρες κράτησε τελικά η «εκεχειρία» στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς λίγες ώρες μετά τη συνεδρίαση της Κ.Ο. του κόμματος οι Π. Τατσόπουλος και Β. Μουλόπουλος συνέχισαν τη μεταξύ τους αντιπαράθεση, ενώ ο Δημ. Παπαδημούλης έκανε λόγο για «αμετροέπεια και ναρκισσισμό» του βουλευτή και τον κάλεσε να... «φρενάρει».
 
Ο κ. Τατσόπουλος σε συνεντεύξεις του, τόσο την Τρίτη το βράδυ όσο και χθες, έβαλε και πάλι κατά του κ. Μουλόπουλου, λέγοντας ότι «δεν καταπίνεται με τίποτα ο χαρακτηρισμός φιλοχρυσαυγίτης», ενώ ξεκαθάρισε πως θα αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ «αν φτάσει σε επίπεδο κεντρικής συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ», αφού -όπως είπε- «τους θεωρώ αρχέτυπο του λαϊκισμού και δεν έχω καμία θέση σε ένα τέτοιο σχήμα».
 
Ο κ. Τατσόπουλος επανέλαβε πως η μόνη κυβερνητική διέξοδος για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι συμμαχίες με την ευρύτερη Κεντροαριστερά, τη ΔΗΜΑΡ και πιθανόν και ένα τμήμα του ΠΑΣΟΚ, και σημείωσε πως «αν οι απόψεις του ενοχλούν την Κουμουνδούρου μπορούν να με διαγράψουν».
 
Στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ απάντησε, μέσω twitter, o Δημ. Παδημούλης, σημειώνοντας ότι «η αμετροέπεια και ο ναρκισσισμός του Τατσόπουλου αδικούν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο. Μετά την χθεσινή Κ.Ο. οφείλει να «φρενάρει». Γίνεται «πόλεμος»».
 
Ειρωνικό ήταν και το σχόλιο της «Αυγής», η οποία σε θέμα με τίτλο «Συστάσεις του Αλ. Τσίπρα για συλλογικότητα», σημείωσε πως «ο κ. Τατσόπουλος παρότι προχθές είχε προϊδεάσει ότι η συνεδρίαση της Κ.Ο. θα ήταν πιθανώς και η τελευταία του παράσταση, χθες επιδόθηκε σε σειρά... παραστάσεων».
 
Οι νέες παρεμβάσεις του Π. Τατσόπουλου συζητήθηκαν κατά τη διάρκεια της χθεσινής συνεδρίασης του Ε.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ και εξουσιοδοτήθηκε η γραμματεία της Κ.Ο. να πάρει μέτρα προκειμένου να σταματήσουν τα «φάλτσα» του βουλευτή, τα οποία προσδιορίζονται στην αντίθεσή του στη συνεργασία με τον Καμμένο !...

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ ΝΕΟΙ !...


Η δεύτερη Ευρωπαϊκή Σύνοδος Κορυφής για την ανεργία των νέων που έλαβε χώρα στο Παρίσι προ ημερών, σε συνέχεια εκείνης που είχε φιλοξενηθεί αρχές Ιουλίου στο Βερολίνο, δεν θα μείνει στην ιστορία. Κι όχι αδικαιολόγητα.
 
 Ήταν θετικό ότι, ήδη από το καλοκαίρι, η ανεργία των νέων μπήκε στην ατζέντα της ευρωπαϊκής πολιτικής και της αφιερώθηκαν πόροι 6 δισ. ευρώ. Πέραν αυτού, ουδέν. Και δεν είναι παρήγορο ότι «ανακαλύπτουμε» το δικό μας πρόβλημα μέσω του ευρωπαϊκού, αγνοώντας πιθανότατα τις πραγματικές διαστάσεις του εγχωρίου.
 
Ας εξηγηθούμε. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες ανακάλυψαν την ανεργία των νέων (έως 25 ετών) καθώς η ανεργία γενικά είναι στο 11% (ΕΕ-28:11%, Ευρωζώνη:12,2%) και των νέων υπερέβη το 23% (ΕΕ: 23,5%, Ευρωζώνη: 24,1%). Η ανεργία των νέων ήταν επί σειρά ετών υψηλότερη του μέσου όρου, τώρα διπλασιάστηκε. Όμως κάθε χώρα της Ε.Ε. και κάθε Ευρωπαίος ηγέτης, από τους 24 που συνήλθαν στο Μέγαρο των Ηλυσίων, έχει ένα διαφορετικού μεγέθους πρόβλημα.
 
Η Γερμανίδα καγκελάριος των μήνα των εκλογών της είχε στη χώρα της ανεργία 5,2% και ανεργία των νέων 7,7%-7,9%. Ο Γάλλος πρόεδρος αντιμετωπίζει ανεργία 11,1% και ανεργία των νέων στο 25%. Ο Ιταλός πρωθυπουργός ανεργία 12,5% και ανεργία των νέων περί το 40%. Ο Ισπανός πρωθυπουργός ανεργία 26,6% και ανεργία των νέων στο 55%.
 
Της ίδιας τάξης/κλίμακας, λίγο μεγαλύτερα, μοιάζουν και τα προβλήματα του Ελληνα πρωθυπουργού -με ανεργία στο 27,3% και ανεργία των νέων στο 60,6% (στοιχεία Αυγούστου 2013).
 
Αν ο Γάλλος πρόεδρος μιλά για κίνδυνο «να χαθεί μια γενιά» με ανεργία των νέων στο 25%, τότε για τι θα έπρεπε να μιλούν οι Ιταλοί, οι Ισπανοί, οι Έλληνες; Ίσως, σε ό,τι μας αφορά ως Έλληνες, αντί «να μιλάμε», θα έπρεπε να σκεφτόμαστε περισσότερο τη «μεγάλη εικόνα», και να πράττουμε αναλόγως.
 
Η «μεγάλη εικόνα» δείχνει την μεγάλη απόκλιση στο εσωτερικό της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης: Ο Γερμανός νέος αντιμετωπίζει ανεργία σε ποσοστό 6% και η Ελληνίδα νέα σε ποσοστό 65% (μια και για τις νέες η ανεργία είναι υψηλότερη από τον μέσο όρο των δύο φύλων).
 
Αν ο Γάλλος πρόεδρος μιλά για τον κίνδυνο «να χαθεί μια γενιά» με το 25%, εμείς να μιλάμε για κίνδυνο «να χαθεί μια γενιά» στο υπερδιπλάσιο; Ας σκεφτούμε καλύτερα τη «μεγάλη εικόνα»: είναι χρήσιμη αλλά δεν είναι επαρκής. Ανεργία των νέων στο 60% σημαίνει ότι έξι στους δέκα νέους 15-24 ετών από όσους είναι στην αγορά εργασίας δεν βρίσκει δουλειά.
 
Αυτό δείχνει απλά μεγάλα εμπόδια και σοβαρή δυσλειτουργία της αγοράς εργασίας για τους νέους. Το ζήτημά μας λοιπόν είναι κάτι σοβαρότερο από το μερίδιό μας (160,2 εκατ.) στα υπό διανομή κοινοτικά 6 δισ. ευρώ.

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

SUCCESS STORY !...

ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ !...


Κάθε χρόνο, επί 39 χρόνια, περνάμε την ίδια πύλη, όχι την ίδια πόρτα, γονατίζουμε στον ίδιο περίβολο, ακολουθούμε την ίδια πορεία, από το Πολυτεχνείο μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία. Ξεκινήσαμε πολλοί και γίναμε όλο και λιγότεροι. Και εκείνη τη μέρα που τη γιορτάζουμε λίγοι ήταν. Το μέγα πλήθος κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Αυτό δεν διδάχτηκε ποτέ στις επόμενες γενιές.

Μια ολόκληρη γενιά, που ήρθε στον κόσμο από το 1945 μέχρι το 1955, βαφτίστηκε αυθαίρετα γενιά του Πολυτεχνείου. Και για κάθε δεινό που έσπειρε στον τόπο λοιδορείται η πιο αυθόρμητη, η πιο συναγωνιστική, η πιο ηρωική στιγμή της μεταπολεμικής Ελλάδας: η βδομάδα, που όχι πάνω από 2.000 πολίτες, νεαροί στη συντριπτική τους πλειονότητα, με τα κλομπς, τα πιστόλια, τα κανόνια και τα μπουντρούμια της Ασφάλειας απέναντί τους υπερβήκαν το Φόβο και βροντοφώναξαν το σύνθημα μιας επανάστασης: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».

Αυτοί οι λίγοι στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα, μόνοι ανάμεσα στον τρεμάμενο και υποταγμένο πληθυσμό της χώρας -εκτός απ' όσους ήταν στην εξορία- ξεπλύναν στην πράξη την ντροπή ενός έθνους. Και τίμησαν τους εαυτούς τους, τη χώρα και, κυρίως, τη Δημοκρατία.

Λίγοι απ' αυτούς εξαργύρωσαν την τοτινή τους τόλμη με θέσεις, εξουσία, χρήμα. Τους ξέρουμε. Είναι όλοι αυτοί, που με τη στάση τους δεν τίμησαν τον ίδιο τους τον εαυτό και τη Δημοκρατία. Είναι όλοι αυτοί, εξαιτίας των οποίων λοιδορείται από τους νεώτερους η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου.

Είναι και το μέγα πλήθος των απόντων, που δήθεν ήταν εκεί και εξαργύρωσε το «εκεί» με τη μετέπειτα διαφθορά κάθε έννοιας αριστεράς και Δημοκρατίας.

Ομως, το Πολυτεχνείο στέκει όρθιο μέσα στους ανώνυμους που ήταν εκεί, χωρίς ποτέ να το παινευτούν. Στους ελάχιστους επώνυμους που το τίμησαν και το τιμούν ακόμα. Στους προσκυνητές που ευλαβικά το σέβονται. Και, κυρίως, στο σύνθημα Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, που στέκει πάντα σημαία απαίτησης όσο ψωμί, όση παιδεία και όση ελευθερία κι αν απέκτησες.

Επειδή και τα τρία δεν τα αποκτάς ποτέ. Αν δεν τα υπερασπιστείς, τα χάνεις.

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

ΑΝΤΩΝΑΚΗ, ΝΕΟ, ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ !...


Εκτός τόπου και χρόνου και σε συνεχές παραμιλητό, ο Αντωνάκης, προκαλεί τον κοινό νου, ενώ προσθέτει νέους πόντους στην κλίμακα της ηλιθιότητάς του !
 
«Δεν θα γίνω Παπανδρέου», τραύλισε ο τρελλαντώνης και μας ξεβίδωσε στα γέλια : ούτε ήταν, ούτε είναι, ούτε θα γίνει ποτέ Παπανδρέου, ο εξουσιομανής κωλοτούμπας. Δεν έχει τα κότσια, ούτε τη μέση, για να μοιάσει στο Γ. Παπανδρέου, όσο για τις ιδέες, ας μη μιλάμε καλύτερα !
 
Ο οσφυοκάμπτης καιροσκόπος, που τάκανε όλα για να ρίξει τον Παπανδρέου και τάδωσε όλα, για να γίνει πρωθυπουργός, θα μείνει στην ιστορία, γραμμένος στα μαύρα κατάστιχά της, όπως του αξίζει !

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΗΠΑ ΚΑΙ ΟΙ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ !


Στα τέλη Οκτωβρίου το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ κατηγόρησε χωρίς περιστροφές τη Γερμανία ότι είναι ο διεθνής ταραξίας που εμποδίζει την επιστροφή στην ανάπτυξη τόσο στην Ευρωζώνη, όσο και στην παγκόσμια οικονομία συνολικά, με το πλεόνασμα των εξαγωγών που συντηρεί χάρη στην αναιμική εσωτερική ζήτηση.

Από σήμερα η Επιτροπή και πιο συγκεκριμένα ο αρμόδιος Επίτροπος Ρεν αρχίζουν σε βάθος έλεγχο του γερμανικού πλεονάσματος.

Ετσι η «ωραία ατμόσφαιρα» εθνικής ομοψυχίας στο Βερολίνο όπου Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες δεν μπορούν να διαφωνήσουν σχεδόν σε τίποτε σε σχέση με την Ευρωζώνη, σκιάζεται από τη μετωπική επίθεση των ΗΠΑ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ απέναντι στο Βερολίνο: Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες ζητούν από τη Γερμανία να τονώσει την εσωτερική ζήτηση για να υπάρξει κάποια εξισορρόπηση με τους εταίρους της εντός και εκτός Ευρωζώνης -Ε.Ε., ενώ ο επικεφαλής της ΕΚΤ Μ. Ντράγκι απαιτεί Τραπεζική Ενωση με πλήρεις αρμοδιότητες.

Αξιωματούχοι όπως ο Φινλανδός Ρεν και ο Γάλλος Μπαρνιέ που προσπάθησαν επιμελώς να αποφύγουν την ανοικτή σύγκρουση με το Βερολίνο, φαίνεται πλέον να έχουν χάσει κάθε ελπίδα για εξεύρεση κοινού παρονομαστή.

Γερμανία και Νότος της Ευρωζώνης συν τη Γαλλία μοιάζουν να βρίσκονται σε δύο παράλληλα σύμπαντα: Στον Νότο η απόφαση του Μ. Ντράγκι για μείωση των επιτοκίων καταγράφεται σαν μια πρώτη αλλά ανεπαρκής από μόνη της παροχή ρευστότητας στις αποστραγγισμένες εθνικές οικονομίες και την ίδια στιγμή τα γερμανικά ΜΜΕ μιλούν για επικίνδυνη επιστροφή στο φθηνό χρήμα. Η μυθοποίηση των γερμανικών εκλογών του περασμένου Σεπτεμβρίου έχει σχεδόν ξεχασθεί, καθώς το χάσμα ανάμεσα στη Γερμανία από την μιά μεριά και από την άλλη την πλειοψηφία των εταίρων της στην Ευρωζώνη, τους ευρωπαϊκούς θεσμούς στις Βρυξέλλες και την Φραγκφούρτη, αλλά και τις ΗΠΑ, διαρκώς αυξάνει.

Είναι προφανές ότι όταν η Ουάσιγκτον, οι Βρυξέλλες και η Φραγκφούρτη αποφασίζουν να δημοσιοποιήσουν τη διαφωνία τους με το Βερολίνο, έχουν πλέον εξαντληθεί οι προσδοκίες για παρασκηνιακή διαμόρφωση κάποιας συμβιβαστικής λύσης, με τη Γερμανία να προειδοποιείται πλέον ανοικτά και χωρίς περιστροφές για τη διεθνή και ευρωπαϊκή της απομόνωση.

ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ΕΚΤ μιλούν σκληρή γλώσσα και έτσι σε κάποιο βαθμό καλύπτουν την πολιτική δειλία- νεπάρκεια των ισχυρών του Νότου, του Ολάντ, του Λέτα και του Ραχόι, που μέχρι σήμερα δεν βρήκαν το πολιτικό θάρρος να πουν σε κάποια Σύνοδο Κορυφής στη Μέρκελ, αυτά που η καγκελάριος ακούει σήμερα από τον Λιού, τον Ρεν και τον Ντράγκι.

Το τοπίο αλλάζει και παραμένει ανοικτό στοίχημα να γίνει μήνυμα που θα αγγίξει τους ψηφοφόρους στον Βορρά και στον Νότο της Ευρωζώνης εν όψει ευρωεκλογών την προσεχή άνοιξη : Το πρόβλημα της Ευρωζώνης δεν είναι ο Νότος, αλλά η Γερμανία, με τα δύο μεγάλα κόμματα να αυτοσυγχαίρονται για την καλή κατάσταση της χώρας τους και να επιτρέπουν μια σχετική χαλάρωση της λιτότητας στο εσωτερικό, που δεν στηρίζεται πουθενά αλλού παρά στη συνθλιβή των κοινωνιών του Νότου !
 
Είτε με τους γραφικούς αλήστου μνήμης Φιλελεύθερους είτε με τους άφωνους Σοσιαλδημοκράτες, η Μέρκελ συνεχίζει από τον Σεπτέμβριο του 2008 μέχρι και σήμερα στην ίδια γραμμή πλεύσης: Την εθνική περιχαράκωση, την εγκατάλειψη κάθε βήματος ενίσχυσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και την κυνική αποστράγγιση του Νότου για να παραταθεί μια εσωτερική οικονομική ευμάρεια, που βασίζεται όχι σε μια πετυχημένη συνταγή ανάκαμψης αλλά σε έναν ωμό και απροσχημάτιστο ηγεμονισμό σε βάρος των εταίρων της.

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ...ΕΛ ΠΑΣΟ !...

 
Κυριακή βράδυ λίγο πριν από τις 9 στο δρόμο για τη Βουλή. Οι δρόμοι, έρημοι. Ψυχή (ούτε βαθιά ούτε άλλη...).

Πρώτη εντύπωση: Η αστυνόμευση, χαλαρή. Το ρεύμα της Βασ. Σοφίας προς Πανεπιστημίου ανοιχτό. Μια βόλτα από τη συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ, στην πλατεία Συντάγματος και...λίγα πράγματα. Μουσική στη διαπασών, συνθήματα κάθε λογής, ο κόσμος περιορισμένος. Είσοδος στη Βουλή από την είσοδο της Βασ. Σοφίας. Διπλός έλεγχος. Δεξιά, στη γωνία, κινητικότητα στα γραφεία της ΝΔ. Ετοιμάζεται ο πρωθυπουργός για τη... μονομαχία με τον Αλ. Τσίπρα.

Στο καφενείο της Βουλής, συνωστισμός – και κάπνα από τα τσιγάρα, ειδικά στο τμήμα του καφενείου για τους καπνιστές, σκέτος «τεκές». Βουλευτές, συνεργάτες, συνεργάτες συνεργατών, σύμβουλοι και παρατρεχάμενοι συνθέτουν το κοινό. Ενδιαφέρουσες δια-κομματικές συναντήσεις. Η Ντόρα Μπακογιάννη με τον Γιάννη Στουρνάρα, για παράδειγμα, τα λένε για τους πλειστηριασμούς. Άφαντοι, όπως πάντα, οι Χρυσαυγίτες βουλευτές. Στο ΣΥΡΙΖΑ η... ενδοεπικοινωνία των τάσεων στο αποκορύφωμά της. Ο Θ. Παφίλης αναδεικνύεται ο πιο «κοινωνικός» βουλευτής του ΚΚΕ. Έξω καρδιά, κουβέντα και με τους αντιπάλους... Η Ραχήλ Μακρή, καμία σχέση με το τζιν συνολάκι στα κάγκελα της ΕΡΤ, το βράδυ του Σαββάτου. Σικ ταγιέρ, σε μπεζάκι... Η Θεοδώρα Τζάκρη, άφαντη. Ζώνουν τα φίδια τους επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ που οσμίζονται το αναπόφευκτο.

Στο εντευκτήριο των βουλευτών, η είδηση επιβεβαιώνεται: οι βουλευτές δεν μπορούν πλέον να απολαμβάνουν τα ντέρμπι από τις TV, καθώς επιβλήθηκε απαγόρευση από τον Πρόεδρο της Βουλής.
 
Ωστόσο, αυτό που δεν αλλάζει είναι η «χωροταξία» των βουλευτών. Κάθονται εδώ και καιρό στους ίδιους καναπέδες. Στην είσοδο αμέσως δεξιά, οι του ΠΑΣΟΚ- Μανιάτης, Σκανδαλίδης, Καρύδης και λοιποί. Απέναντι οι νεοδημοκράτες υπουργοί και βουλευτές της ΝΔ ακούν τον Δάνη Τζαμτζή να αγορεύει για τα ακίνητα. Στην άλλη άκρη, οι ΑΝΕΛ ακούν με προσοχή τα επιχειρήματα του Βασ. Καπερνάρου, που αγορεύει όπου βρεθεί για τα περί φοροδιαφυγής... Όλα σε ένα (εντευκτήριο), νοικοκυρεμένα.
 
Λίγο μετά τις 11, καφενείο και εντευκτήριο αδειάζουν. Όλοι οι βουλευτές σπεύδουν στην αίθουσα του κοινοβουλίου όπου αρχίζουν οι...μονομαχίες. Οι συνεργάτες, μόνοι, πίνουν το ποτάκι τους ακούγοντας τις αγορεύσεις από τους τηλεοπτικούς δέκτες.
 
Μιάμιση ώρα μετά, η παράσταση παίρνει τέλος. Έχει προηγηθεί η επίσκεψη της Θ. Τζάκρη στους κοινοβουλευτικούς συντάκτες, όπου τους παραδίδει τη δήλωση αποσκίρτισης από τα αποτρόπαια μνημόνια. Ήδη πάντως οι περισσότεροι βουλευτές, μετά την ψήφο τους, έχουν αποχωρήσει.
 
Μία και μισή. Η Βουλή ερημώνει. Η συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ έχει προ πολλού αποτελέσει παρελθόν. Στους δρόμους κυκλοφορούν ελάχιστα αυτοκίνητα. Και τώρα, αναμονή για τις επόμενες μονομαχίες. Τις προανήγγειλαν εξάλλου οι πολιτικοί αρχηγοί. Όσο για τους βουλευτές όλων των αποχρώσεων, ένα έχω να πω. Αν έλεγαν δημόσια αυτά που ακούμε στους διαδρόμους της Βουλής, η αποχώρηση της Τζάκρη θα έμοιαζε με σύντομο ανέκδοτο...
 

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

ΣΕ ΚΡΙΣΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ Η ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ !...


Ελάχιστοι από εμάς θα κρατήσουν το ίδιο επάγγελμα μια ζωή. Δεν είμαστε πια «η δουλειά μας». Στην εποχή του υλισμού, της ανεργίας, της παγκοσμιοποίησης και της μοναχικότητας, δεν είμαστε πια σίγουροι για το ποιοι είμαστε.
 
Η εμπειρία της μεσαίας τάξης ήταν ανέκαθεν η εξής: Ο άνθρωπος έχει την επαγγελματική του ταυτότητα. Είμαστε αυτό που κάνουμε. Επιλέγουμε επαγγέλματα που ταιριάζουν στον χαρακτήρα μας και στη συνέχεια αυτά διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας.
 
Οι σχολαστικοί άνθρωποι γίνονται λογιστές και μετά η λογιστική τους κάνει ακόμη πιο σχολαστικούς. Ειδικά οι άνδρες πάντα καθορίζονταν εν μέρει μέσα από τη δουλειά τους. Αλλά αυτή η εποχή τελειώνει. Με την οικονομική κρίση και την τεχνολογική αλλαγή (τα ρομπότ καταλαμβάνουν τον πλανήτη), μειώνεται συνεχώς ο αριθμός όσων έχουν μια ικανοποιητική δουλειά ή μένουν στο ίδιο επάγγελμα για πάντα.
 
Ο άνθρωπος σταματά να είναι η δουλειά του. Κι αυτό τον υποχρεώνει να βρει νέα ταυτότητα. Έχω περάσει πολλά χρόνια κάνοντας ερασιτεχνικές έρευνες πάνω στην επαγγελματική ταυτότητα. Ένας δικηγόρος μου παρουσίασε ως απόσταγμα τα ουσιώδη χαρακτηριστικά του επαγγέλματός του : «Πρέπει να συνταχθείς με όποια πλευρά της υπόθεσης σε προσλαμβάνει, οπότε πρέπει να είσαι ανήθικος. Και πρέπει να είσαι επίσης πειστικός. Είναι το προφίλ του ψυχοπαθή».
 
Ένας πρώην δημοσιογράφος που πέρασε στις τραπεζικές επενδύσεις μου έδωσε τη δική του άποψη για τους τραπεζίτες : «Άνθρωποι που τους ενδιαφέρει το χρήμα, συνήθως γιατί μεγάλωσαν με την έλλειψή του». Οι πολιτικοί απαξιώνονται, αλλά από τη δική μου εμπειρία κρίνω ότι τείνουν να είναι φιλικοί και κοινωνικοί.
 
Όταν κάποτε έπεσα τυχαία σε ένα δωμάτιο γεμάτο αριστερούς πολιτικούς από όλο τον κόσμο, πρόσεξα κάτι άλλο : Σχεδόν όλοι έδειχναν καλά. Είναι οι άνθρωποι που έχουν αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να μπαίνουν σε de facto διαγωνισμούς δημοτικότητας και να βλέπουν τα πρόσωπά τους μεγεθυσμένα σε πόστερ.
 
Οι επαγγελματικές ταυτότητες αλλάζουν με τον χρόνο. Όταν μπήκα στη δημοσιογραφία πριν από 20 χρόνια, ήταν μεθυστικό επάγγελμα. Μετά ήρθε το ίντερνετ και απαιτούσε σχεδόν ασταμάτητο γράψιμο με μειωμένο μισθό. Σήμερα οι δημοσιογράφοι είναι μάλλον εργάτες και όλο και περισσότερο γυναίκες (ο ταχύτερος τρόπος για να κυριαρχηθεί από γυναίκες ένα επάγγελμα είναι η μείωση των μισθών).
 
Το ακαδημαϊκό έργο κάποτε προσέλκυε ανθρώπους που τους άρεσαν οι ιδέες. Αλλά με τη διολίσθηση της «καθολικής θεωρίας» και την πίεση για δημοσίευση ατελείωτων όγκων συγγραμμάτων, οι ακαδημαϊκοί σήμερα τείνουν να είναι σκληρά εργαζόμενοι τύποι, αποφασισμένοι να αφιερώσουν τη ζωή τους σε μικροσκοπικές ιδιαιτερότητες (στην ολλανδική αργκό, αυτοί οι τύποι χαρακτηρίζονται «λάτρες μυρμηγκιών», που έχουν εμμονή με μικροσκοπικά πράγματα).
 
Κάποια άλλα επαγγέλματα τα καταστρέφει η τεχνολογία. Όταν ένας βιβλιοπώλης με ρώτησε να του αναφέρω το αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο απάντησα ανοήτως «η Amazon» και εκείνος απάντησε με μια κραυγή: γι 'αυτό η δημοσιογραφία αντικαθίσταται από τις δημόσιες σχέσεις.
 
Τα θύματα αυτών των αλλαγών χάνουν τις επαγγελματικές τους ταυτότητες. Αυτό συμβαίνει στους περισσότερους διαφημιστές, για παράδειγμα, γύρω στην ηλικία των 40. Στις συγκεκριμένες περιπτώσεις, η ιστορία που έχει ο καθένας για το ποιος είναι ξαφνικά καταρρέει. Αυτός είναι ένας λόγος που οι άνεργοι τείνουν να είναι δυστυχισμένοι.
 
Οποιαδήποτε ξαφνική αλλαγή στο εργασιακό στάτους φέρνει σύγχυση και στην οικογένεια και στους φίλους. Εμείς στη μεσαία τάξη ζούμε απλώς ό,τι έζησε η εργατική τάξη από τη δεκαετία του 1970. Οι μεταλλωρύχοι και οι εργάτες στα εργοστάσια είχαν σκληρές, δυσάρεστες δουλειές, αλλά εκείνες οι δουλειές προσέδιδαν ταυτότητα, εν μέρει επειδή ακριβώς ήταν σκληρές. Σήμερα οι περισσότερες δουλειές της εργαζόμενης τάξης περιλαμβάνουν την παροχή υπηρεσιών: σερβιτόροι, ταξιτζήδες, φύλαξη παιδιών ή ηλικιωμένων. Αλλά είναι δύσκολο να χτίσεις μια ταυτότητα από την παροχή υπηρεσιών.
 
Το χάσμα των τάξεων ξεχωρίζει τους ανθρώπους που επιλέγουν τη δουλειά τους από εκείνους που δεν την επιλέγουν. Οι σημερινοί νέοι κατά κανόνα δεν την επιλέγουν. Αν έχουν δουλειά, είναι συχνά στην παροχή υπηρεσιών. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αυτοκαθοριστούν χωρίς το πλεονέκτημα της επαγγελματικής ταυτότητας. Αρκετοί το κάνουν μέσω της κατανάλωσης : Είσαι ο Mac σου ή ο αγαπημένος σου καφές.
 
Τα social media προσφέρουν άλλες στρατηγικές. Στο Twitter, έχεις 160 χαρακτήρες για να γράψεις τη βιογραφία σου - στην ουσία να δηλώσεις την ταυτότητά σου. Οι νεότεροι άνθρωποι συχνά αναφέρουν απλώς την αγαπημένη τους ομάδα ή μάρκα ή χρησιμοποιούν κάποιο εξυπνακίστικο tag.
 
Για πολλούς ανθρώπους, ο λογαριασμός τους στο Twitter ή η σελίδα τους στο Facebook είναι η ταυτότητά τους. Είναι ο χώρος όπου παρουσιάζουν τον εαυτό τους στον κόσμο. Αυτές οι ιστοσελίδες έχον απογειωθεί επειδή οι άλλες ταυτότητές μας έχουν αποδυναμωθεί - ή όπως το θέτει ο κοινωνιολόγος Zygmunt Bauman έχουν γίνει πιο ρευστές.
 
Οι άνθρωποι κάποτε καθορίζονταν μέσα από τη δουλειά, τη θρησκεία, την πατρίδα και την οικογένειά τους. Όμως στους σημερινούς υλιστικούς, άνεργους, παγκοσμιοποιημένους καιρούς, όπου όλο και περισσότεροι από εμάς ζουν μόνοι, δεν είμαστε πια σίγουροι για το ποιοι είμαστε.

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

ΠΑΡΕ ΤΟΝ ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΒΑΡΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ !...


Όσοι παρακολούθησαν τη «μονομαχία» Σαμαρά – Τσίπρα, πέρασαν ένα τρίωρο αηδίας και εκνευρισμού ! Οι υποτιθέμενοι ηγέτες των δύο πολιτικών πόλων, συναγωνίστηκαν σε μια σειρά φτηνών λογοπαιγνίων και εξυπνακίστικων ρετσετών, όλα χωρίς κανένα ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο ! 

Τα κρίσιμα ερωτηματικά, που έχουν δημιουργηθεί και αναπτυχθεί στον ελληνικό λαό κι αφορούν τους δυο, ξεβράκωτους, μονομάχους, όχι, μόνο δεν απαντήθηκαν, αλλά ούτε, καν, προσεγγίστηκαν. 

Τσιμουδιά δεν έβγαλε ο Αντωνάκης, για την παροιμιώδη κωλοτούμπα του και την ξαφνική μεταμόρφωσή του, από σκληρό πολέμιο των μνημονίων, σε άτεγκτο εφαρμοστεί των πιο σφαγιαστικών εκδοχών τους. 

Λέξη δεν βρήκε να πει ο Τσίπρας, για το που οδηγεί ο δρόμος των εκπτώσεων από τις αρχικές ιδεολογικές και πολιτικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ και την καθημερινή, σχεδόν, προσαρμογή του στα δεδομένα, που μέχρι χθες κατακεραύνωνε !

 Είναι καθαρό, πλέον, πως έχουμε να κάνουμε με δυο επιφανείς καιροσκόπους πολιτικούς, λαϊκιστές του κερατά, από τη μια και αθεράπευτα, ερωτευμένους με την καρέκλα της εξουσίας, από την άλλη. Πρόκειται για τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, για δυο περιπτώσεις πολιτικών της σαχλαμάρας !...

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

ΣΤΑ ΥΨΗ Ο ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ !...

ΑΠΟ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΑ ΙΔΙΑ !...


Η κατάθεση πρότασης δυσπιστίας ανήκει στο τελετουργικό της δημοκρατίας, που «φυραίνει ολοένα». Δίνει προς στιγμήν την αίσθηση ότι κέντρο της πολιτικής παραμένει η Βουλή. Το σοβαρότερο πρόβλημα της οποίας δεν είναι τα αναθέματα που ακούγονται απ’ έξω περιστασιακά, αλλά ότι το κέντρο ισχύος βρίσκεται πια «κάπου εκεί έξω». Εξω από τα σύνορα ή εντός συνόρων πλην εκτός θεσμών: σε συγκροτήματα συμφερόντων που παρακάμπτουν και περιφρονούν τις θεσμικές μορφές εξουσίας. 

Ουδέποτε μεταπολιτευτικά έπεσε κυβέρνηση από πρόταση δυσπιστίας. Αλλά και ουδέποτε ήταν αυτός ο κατεξοχήν αντιπολιτευτικός στόχος· όπως δεν είναι τώρα του ΣΥΡΙΖΑ, όσο καταλαβαίνω. Αντίθετα, συνήθως ο σκοπός ήταν να ξαναδοθεί κάποιος χυμός στο υπό μαρασμό τελετουργικό, στην ίδια τη δημοκρατία. Να υποχρεωθούν να παραστούν στο καταφρονημένο Κοινοβούλιο, έστω για να επαναλάβουν τα γνωστά τους (αλλά πια όχι στην ασφάλεια μιας χαλαρής συνέντευξης), πρωθυπουργοί και υπουργοί που απέκτησαν την κάκιστη συνήθεια της τηλεπολιτικής: να απουσιάζουν συστηματικά από εκεί όπου οφείλουν να δίνουν αναφορά· τη Βουλή. Να ελεγχθούν παρόντες. 

Κι ας μην περάσει ούτε λέξη από το τείχος της ακοής τους και από το πάχος της αδιαφορίας τους όχι τόσο γι’ αυτά που λένε στο δεδομένο ύφος τους τα αντιπολιτευόμενα κόμματα όσα για εκείνα που ψελλίζει, αρθρώνει ή ουρλιάζει έξω ο δήμος. Στριμωγμένος, πονεμένος, με την αίσθηση του ματαίου να του κόβει τα πόδια· να του μαυρίζει την ψυχή. 

 Ο δήμος αυτός, το ξέρει καλά η κυβέρνηση, έχει εκφράσει ήδη τη δυσπιστία του. Με τις κινητοποιήσεις του, που όσο αναντίστοιχες με την οξύτητα των προβλημάτων κι αν θεωρηθούν, δεν επαληθεύουν τα κηνσορικά γραφόμενα για «παραιτημένο λαό, βουλιαγμένο στον καναπέ του». Με τις σταθερές απαντήσεις του σε αλλεπάλληλα γκάλοπ (μιλάω για τα δημοσιευόμενα, δεν υπολογίζω όσα γράφονται για μυστικά κυλιόμενα). Ακόμα και με το ομιλητικότατο 27% της ανεργίας, που υπερδιπλασιάζεται στους νέους. 

Δεδομένη είναι και η «νίκη» της κυβέρνησης την Κυριακή. Ο φόβος φυλάει τα έρμα, και πολύ προσεκτικότερα την εξουσία. Η «νίκη» όμως αυτή έχει τα γνωρίσματα των πάμπολλων «εθνικών θριάμβων» που μας έφεραν έως εδώ. Φρόνιμο είναι να το θυμούνται αυτό τη Δευτέρα οι κυβερνώντες. 


Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΩΝ ΟΙΚΩΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ !...


Η υποβάθμιση της Γαλλίας από την S&P δεν αποδεικνύει κάτι για την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, υποστηρίζει ο Πολ Κρούγκμαν, λέγοντας ότι περισσότερο αντανακλά τις ιδεοληψίες των διεθνών οίκων αξιολόγησης. 

Ο νομπελίστας οικονομολόγος επισημαίνει ότι σε σχέση με την Βρετανία που έχει υψηλότερη αξιολόγηση από την S&P η Γαλλία είχε με βάση τα στοιχεία του ΔΝΤ καλύτερες επιδόσεις όσον αφορά τη μείωση του χρέους και την αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος. Το χρέος της Γαλλίας προς το ΑΕΠ είναι μικρότερο από αυτό της Βρετανίας και το ΔΝΤ προβλέπει πως η διαφορά αυτή θα διευρυνθεί. Την ίδια ώρα το γαλλικό κατά κεφαλήν εισόδημα έχει μειωθεί λιγότερο σε σχέση με το βρετανικό από τα υψηλά του 2007 και ως το 2018 προβλέπεται πως θα έχει σημειώσει μεγαλύτερη αύξηση.

"Οπότε γιατί υποβαθμίστηκε η Γαλλία ;" διερωτάται ο Π. Κρούγκμαν. 

Σύμφωνα με την S&P, σημειώνει, επειδή δεν εφάρμοσε μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα ενισχύσουν την ανάπτυξη μεσοπρόθεσμα. Αλλά, όπως τονίζει, η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει βέβαιη γνώση σχετικά με το ποιες μεταρρυθμίσεις ενισχύουν την ανάπτυξη και σε ποιο βαθμό. 

Οι αξιωματούχοι της Κομισιόν μιλούν με μεγάλη σιγουριά για τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και τα "υπέροχα πράγματα που επιτυγχάνουν", αλλά υπάρχουν πολύ λίγες ενδείξεις που υποστηρίζουν αυτήν την σιγουριά, επισημάνει. 

Σύμφωνα με τον ίδιο κανείς δεν μπορεί να απαντήσει αν οι πολιτικές που εφαρμόζει ο Ολάντ θα οδηγήσουν σε μικρότερη ανάπτυξη από αυτές που προτείνει ο Όλι Ρεν. Όταν η S&P διαμαρτύρεται για την έλλειψη μεταρρυθμίσεων στην ουσία διαμαρτύρεται για την απόφαση του Ολάντ να αυξήσει τους φόρους στους πλούσιους αντί να τους μειώσει, υποστηρίζει. 

 Οπότε όπως η λιτότητα δεν έχει σχέση με την δημοσιονομική υπευθυνότητα έτσι και η πίεση για “διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις” δεν έχει σχέση με την ανάπτυξη. Και στις δύο περιπτώσεις αφορά την εξάρθρωση του κοινωνικού κράτους, υπογραμμίζει ο Π. Κρούγκμαν.

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

ΑΛΛΑΞΟΚΩΛΙΕΣ !...


Μπερδεμένες καταστάσεις, επικρατούν στο πολιτικό επίπεδο, που σε κάνουν ν΄ ανατρέχεις στο παραδοσιακό δίλημμα της «κότας και τ΄ αυγού». 

Οι δυο πόλοι βρέθηκαν με, εκατέρωθεν, προβλήματα και χρειάστηκε να προσφύγουν σε ενέργειες αντιπερισπασμού. Και οι δυο, μαζί και παράλληλα ! 

Το «αγγούρι» της κυβέρνησης συνίσταται στην επίσκεψη της τρόϊκας και στην αναπόφευκτη ανατροπή μιας καίριας δέσμευσης, για μη λήψη νέων μέτρων. 

Η προβοκατόρικη δολοφονία των δύο νεαρών χρυσαυγιτών στο Ν. Ηράκλειο, έδωσε, προς στιγμήν, τη δυνατότητα εκμετάλλευσής της ως ανέλπιστο (;) γεγονός αντιπερισπασμού στα τροϊκανά, πλην, όμως, το όλο θέμα κατάκατσε σύντομα και πριν ξανάρθουν στην Αθήνα οι «τρεις καμπαλέρος». 

Ακριβώς στην ίδια συγκυρία ξεφύτρωσε και τ΄ «αγγούρι» για το ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο Αλέξης, προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα στον καθορισμένο, (απ΄ ό,τι φαίνεται), δρόμο του «ρεαλισμού και του συμβιβασμού», αναφώνησε, από το αμερικάνικο μικρόφωνο, την καινούργια στρατηγική : μια αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και το Ευρώ, θάταν καταστροφή ! 

Εδώ τ΄ «αγγούρι» πήρε τη μορφή των, έντονων, εσωκομματικών αντιδράσεων, των συνιστωσών κι όχι μόνο. Ο Αλέξης γυρνώντας από το Αμέρικα και διαπιστώνοντας το μέγεθος του «αγγουριού», γούρλωσε τα μάτια κι έπεσε σε βαθιά σκέψη και περισυλλογή. 

Την ίδια ώρα στο κυβερνητικό στρατόπεδο, τα μαγειρεία έψαχναν τη συνταγή, για το φαϊ που θα θόλωνε, πάλι, τα νερά. Τη βρήκαν στο ντου των ΜΑΤ στην ΕΡΤ, ξημερώματα της Πέμπτης ! 

Δεν ξέρω αν στην επιλογή τους είχαν συνυπολογίσει και την αντίδραση του Τσίπρα, (δεν τους θεωρώ τόσο ικανούς…), το κόλπο, όμως, έπιασε : η ανακατάληψη του Ραδιομέγαρου της Αγίας Παρασκευής, ως αμφιλεγόμενη ενέργεια, θα έπαιζε τον ομιχλώδη ρόλο της, αλλά μετά την επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, η ομίχλη που θα καλύψει τα τροϊκανά, φαντάζει μεγάλης πυκνότητας. 

Η πρόταση μομφής στην κυβέρνηση, που έγινε με αφορμή το ντου στην ΕΡΤ, αλλά με κύριο στόχο, τη δημιουργία αντιπερισπασμού στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, με την «επαναστατική» συσπείρωση των αντιφρονούντων, (σε μια «χουντική» ενέργεια της κυβέρνησης), πέφτει ως «μάνα εξ ουρανού» στο κυβερνητικό στρατόπεδο, αφού, για πολλές ημέρες, θα επισκιάσει κάθε άλλη συζήτηση, αλλά και εξέλιξη στα ζητήματα με την τρόϊκα ! 

Κι όχι, μόνο, αυτό. Αλλά και μετά την Κυριακή, ο Σαμαράς θα έχει μια νωπή ψήφο εμπιστοσύνης στο κοινοβούλιο, που για ένα εξάμηνο δεν θα μπορεί να αμφισβητηθεί ! 

Και το «μία σου και μία μου», συνεχίζεται !...