Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ !...


"Τα στελέχη της ΝΔ, το σύνολο των μελών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος, με την ψήφο τους για τον προϋπολογισμό στη Βουλή, αναγνώρισαν ότι, το έλλειμμα του 2009, ήταν 15,6%. Για την ιστορία, ο νυν Πρωθυπουργός το είχε αναγνωρίσει νωρίτερα.

Με την ψήφο τους, δηλαδή, αναγνώρισαν ποιος οδήγησε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.

Σήμερα, μπορούν να υποστηρίζουν ό,τι θέλουν και να αναζητούν υπευθύνους όπου τους βολεύει.

Η αλήθεια είναι ότι, την ώρα των μεγάλων αποφάσεων για τη σωτηρία της χώρας, κάποιοι απουσίαζαν και κάποιοι έδωσαν τη μάχη και ανέλαβαν ευθύνες που δεν τους αναλογούσαν, για να μπορούν σήμερα να ομιλούν όλοι εκ του ασφαλούς.

Όσο για τον Ανδρέα Παπανδρέου, είναι βέβαιο ότι, κανείς δεν μπορεί να περιμένει τη δικαίωσή του από τους προαναφερθέντες. Πώς θα μπορούσε άλλωστε;
Όλοι γνωρίζουν ότι, ο Ανδρέας Παπανδρέου αγωνίστηκε για τη Δημοκρατία. Γι' αυτό συγκρούστηκε με το κράτος της δεξιάς 


Όλοι γνωρίζουν ότι, ο Ανδρέας Παπανδρέου αγωνίστηκε για τη Δημοκρατία. Γι' αυτό συγκρούστηκε με το κράτος της δεξιάς και με ό,τι κρατούσε σε καθεστώς εξάρτησης την Πατρίδα μας.

Προς τι, λοιπόν, η έκπληξη από τη στάση τους;

Όλα αυτά θα έπρεπε να ανήκουν στους ιστορικούς.

Η χώρα χρειάζεται υπευθυνότητα, σοβαρότητα και ενωτικό λόγο. Δυστυχώς, ακούστηκαν πολλά μεγάλα λόγια για ενότητα αυτό το Σαββατοκύριακο, αλλά πίσω από τα λόγια φανερώθηκαν διχαστικές διαθέσεις.

Και αυτές δεν υπηρετούν τη χώρα.

Σήμερα χρειάζεται το θάρρος να αναγνωρίζει κανείς απλές αλήθειες, επάνω στις οποίες θα μπορέσουμε να κτίσουμε μια νέα εθνική ενότητα - για να αντιμετωπισθούν οριστικά όσα κρατούσαν τη χώρα πίσω.

Αν κάτι πρέπει να μείνει από όλα αυτά, είναι η πανηγυρική επαναβεβαίωση της ανάγκης για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις παντού. Για εμβάθυνση της Δημοκρατίας, διαφάνεια, κοινωνική δικαιοσύνη, ισονομία και κράτος δικαίου.

Ό,τι δηλαδή δεν επιθυμούσε και φαίνεται ακόμα να μην επιθυμεί η συντήρηση...".

 

ΑΚΡΟΔΕΞΙΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ !...

 
Μετά το «αναγκαίο κακό» οι ακροδεξιοί σύμμαχοι του Βενιζέλου επέλεξαν να προκαλέσουν χτυπώντας κατ΄ ευθείαν στην καρδιά της δημοκρατικής παράταξης, σαλιαρίζοντας κατά του ηγέτη της !

 
Το μήνυμα των σαμαράδων είναι ξεκάθαρο : «Βενιζέλο σε θέλουμε, αλλά όχι ως ΠΑΣΟΚ… Σε θεωρούμε και σε θέλουμε δικό μας !...».

Η αντιπαράθεσή τους με την περίοδο του Γ. Παπανδρέου ήταν το πρόσχημα, σιγά – σιγά αποκαλύπτεται η κύρια στόχευσή τους : το όλον ιστορικό ΠΑΣΟΚ.

Τα φασισταριά τύπου Βορίδη και ΄Αδωνι προκαλούν τον ελληνικό λαό αναφερόμενοι και επικαλούμενοι την  προστασία της Δημοκρατίας και το συμφέρον του ΄Εθνους, μιλώντας στο Συνέδριο της καφρίλας.

Η στάση της Ιπποκράτους ποια είναι και ποια πρέπει αν είναι ; Μ΄ αυτό το «…με τη συμμετοχή μας στην Κυβέρνηση θέτουμε τα δικά μας όρια…» τι εννοούν οι …ποιητές του Βενιζέλου ; Υπάρχουν κι  άλλα όρια πέρα από την ιστορική παρακαταθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου ;

Ως που μπορεί να φτάσουν και τι, ν΄ ανεχτούν ακόμα ?...

Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Η ΜΕΡΚΕΛ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΣΡΕΝΤΕΡ !...


Oι πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις στη Γερμανία δείχνουν καταποντισμό της Eναλλακτικής για τη Γερμανία στο 2%, τους Φιλελευθέρους στο 4%, τους Πράσινους στο 16%, την Aριστερά στο 7%, τους Σοσιαλδημοκράτες στο 26% και τους Xριστιανοδημοκράτες στο 39%. Aν τα παραπάνω δεν ανατραπούν τότε δεν υπάρχει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία ούτε για κεντροαριστερή ούτε για κεντροδεξιά κυβέρνηση συνασπισμού, με μοναδική λύση έναν νέο υπό τη Mέρκελ μεγάλο συνασπισμό Xριστιανοδημοκρατών - Σοσιαλδημοκρατών, μια επανέκδοση δηλαδή της συγκατοίκησης της περιόδου 2005-2009, που συγκροτήθηκε με μια ατζέντα την οποία είχε διαμορφώσει τότε ο αποχωρών καγκελάριος Σρέντερ.
 
H μεγάλη επιτυχία της Mέρκελ, που είχε ξεκινήσει την προεκλογική εκστρατεία του 2005 με νεοφιλελεύθερη ατζέντα στον βωμό της οποίας θυσίασε το προβάδισμα 20% στις δημοσκοπήσεις για να καταλήξει σε μια σχεδόν ισοψηφία με τους Σοσιαλδημοκράτες, είναι ότι υιοθέτησε στην πράξη την κεντρώα γραμμή πλεύσης του προκατόχου της, έναν συνδυασμό απορυθμίσεων, λιτότητας και χαλάρωσης κατά περίπτωση.
 
Eκεί όμως που η πολιτική της Mέρκελ είναι ευθεία συνέχεια της κληρονομιάς του Σρέντερ είναι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, κάτι που ούτε την καγκελάριο συμφέρει πολιτικά να το υπενθυμίζει, ούτε όμως και τον προκάτοχό της: Στη Σύνοδο Kορυφής της Nίκαιας, τον Δεκέμβριο του 2000, ο Σρέντερ έσπασε για πρώτη φορά στη μεταπολεμική περίοδο το ταμπού της γαλλογερμανικής συνεργασίας και ήλθε σε μετωπική σύγκρουση με τους Σιράκ - Zοσπέν. Xωρίς αναστολές το Bερολίνο διεκδικούσε πολιτικά και θεσμικά τον ρόλο της κυρίαρχης δύναμης στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς.
 
Oταν το 2005 απερρίφθη η Συνταγματική Συνθήκη στα δημοψηφίσματα της Γαλλίας και της Oλλανδίας οι Σρέντερ - Φίσερ εγκατέλειψαν τα μεγαλόπνοα οράματα περί Eυρωπαϊκής Oμοσπονδίας και επέλεξαν τον μινιμαλισμό, που οδήγησε λίγα χρόνια αργότερα στη Συνθήκη της Λισαβόνας. Oταν το 2008 ξέσπασε στις HΠA η χρηματοπιστωτική κρίση, οι Σοσιαλδημοκράτες εταίροι της Mέρκελ στον μεγάλο συνασπισμό και με υπουργό Oικονομικών τον νυν υποψήφιο του κόμματος για την Kαγκελαρία Στάινμπρουκ όχι μόνον δεν διαφώνησαν με την καγκελάριο αλλά πλειοδότησαν απορρίπτοντας την πρόταση Σαρκοζί για κοινή θωράκιση της Eυρωζώνης έναντι της φόρμουλας «ο καθένας θωρακίζει το δικό του τραπεζικό σύστημα».
 
Πέρα από μια αλλαγή στη ρητορική, ένας νέος μεγάλος συνασπισμός Xριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών θα είναι επί της ουσίας ένας πολύ πιο δύσκολος συνομιλητής για τους εταίρους της Eυρωζώνης. Mια δικομματική συναίνεση της τάξης του 65% σε εκλογικά ποσοστά θα δώσει στη Mέρκελ πολιτική ισχύ πολύ μεγαλύτερη από την αυτιστική ενδοσκόπηση των Φιλελευθέρων ή από του Mουτζαχεντίν του μάρκου, που έχουν κλειδωθεί στο Mπούνκερ της Eναλλακτικής για τη Γερμανία.
 
Aπό την άνοιξη του 2010 μέχρι και σήμερα οι εταίροι της Γερμανίας στην Eυρωζώνη ζούσαν και σε μεγάλο βαθμό ζουν ακόμη με το όραμα της εκλογικής ήττας της Mέρκελ, που έχει ήδη καταγραφεί πάνω από δέκα φορές σε επίπεδο ομόσπονδων κρατιδίων. Θα πρέπει επειγόντως να απεξαρτηθούν από αυτή την πολιτική φαντασίωση και να προσπαθήσουν να καταλάβουν ότι πρώτον η γραμμή της Mέρκελ χαράχθηκε ως συνολική στρατηγική επιλογή από τον προκάτοχό της Σρέντερ και δεύτερον ότι με τα γερμανικά δεδομένα η ευρωπαϊκή πολιτική της καγκελαρίου είναι μια κεντρώα γραμμή πλεύσης με ευρύτατη λαϊκή αποδοχή.
 
Oταν το 1966 η ύφεση έπληξε για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο τη Δυτική Γερμανία, οι Xριστιανοδημοκράτες, κυρίαρχοι μετά το 1949, εγκατέλειψαν τους Φιλελεύθερους και συγκρότησαν τον πρώτο Mεγάλο Συνασπισμό, παραμερίζοντας την ένταση και τη μετωπική πολιτική αντιπαράθεση που τους χώριζε με τους Σοσιαλδημοκράτες.

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ !...


«Η απόφαση των συντρόφων μας, μελών της Αριστερής Πρωτοβουλίας, που έρχεται ως αποτέλεσμα των εξελίξεων της τελευταίας περιόδου, να διακόψουν κάθε σχέση με το ΠΑΣΟΚ, αποτελεί ένα πλήγμα για την Δημοκρατική Παράταξη.

Σε μια περίοδο κρίσιμη για την πορεία της χώρας και το μέλλον της Ελληνικής κοινωνίας, το ΠΑΣΟΚ πρέπει να διασφαλίζει την συμμετοχή, την ενεργό παρουσία κάθε μέλους του και ιδιαιτέρως συντρόφων που έχουν αγωνιστεί για πολλά χρόνια.

Είναι κρίμα αντί να πολλαπλασιάζει τις δυνάμεις του, να τις βλέπει να απομειώνονται. Και σε κάθε περίπτωση, ανεξαρτήτως και των όποιων συμφωνιών ή διαφωνιών μπορούν να υπάρχουν με τα όσα υποστηρίζουν οι σύντροφοι της Αριστερής Πρωτοβουλίας, αυτό που απαιτείται είναι προσθέσεις και πολλαπλασιασμοί, όχι αφαιρέσεις και διαιρέσεις.

Η χώρα και η Ελληνική κοινωνία έχουν ανάγκη μια μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη, που θα είναι απαλλαγμένη από αγκυλώσεις και εμμονές του παρελθόντος και θα βρίσκεται σε διαρκή ρήξη με πελατειακές αντιλήψεις και εξαρτησιακές συμπεριφορές.

Μια παράταξη που θα ενώνει τις υγιείς παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις και θα αποτελεί δύναμη ουσιαστικής Αλλαγής. Αλλαγής όλων όσων αποτέλεσαν τις αιτίες για την κρίση που αντιμετωπίζει σήμερα ο τόπος.

Απαραίτητη προϋπόθεση, ένα προοδευτικό προγραμματικό πολιτικό πλαίσιο, αιχμή του οποίου θα είναι η διασφάλιση του δημοσίου συμφέροντος και η προώθηση μεγάλων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων παντού, στη διοίκηση, την τοπική αυτοδιοίκηση, το παραγωγικό μοντέλο και βεβαίως, το πολιτικό σύστημα.

Στόχος, όχι απλώς η επιβίωση της χώρας, ως απάντηση στην κρίση, αλλά η διαμόρφωση των απαραίτητων όρων και προϋποθέσεων για την οικοδόμηση μιας βιώσιμης οικονομίας, στο επίκεντρο της οποίας θα βρίσκεται ο άνθρωπος, με ισχυρούς θεσμούς δημοκρατίας που θα εμπεδώνουν καθημερινά το αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης, ισονομίας και κράτους δικαίου».

Γ.Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Η ΜΥΓΑ ΣΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΟΥ ...ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ !...

 
Δεν πρόλαβε να ορκιστεί η νέα κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου και υπήρξαν οι πρώτες δυο αποφάσεις, επί προσώπων.

Η μία αφορούσε την τοποθέτηση Προέδρου στο Ίδρυμα Κωνσταντίνος Καραμανλής, (πήγε ο Τασούλας στη θέση του Μιχελάκη) και η άλλη στην αντικατάσταση του Προέδρου του ΕΟΠΥΥ, (έφυγε ο Παπαγεωργόπουλος και πάει ο Κοντός).

Και τις δυο αποφάσεις οι βενιζέλοι τις πληροφορήθηκαν από τα ΜΜΕ. Φυσικά και κανείς δεν είχε την απαίτηση να ρωτηθούν για το Ίδρυμα Καραμανλής, αλλά για τον ΕΟΠΥΥ ;

Όπως αποδείχτηκε, περίτρανα, οι σαμαράδες αποφασίζουν και για τα κομματικά τους και για τα κυβερνητικά, με τα ίδια κριτήρια και με τις ίδιες διαδικασίες !

Το φτύσιμο, όμως, των βενιζέλων δεν έμεινε μόνο στη ροχάλα του ΕΟΠΥΥ. Λίγες ώρες μετά, η Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της Ν.Δ. Ελίζα Βόζεμπεργκ βγήκε στα ραδιόφωνα και έριξε …κουβάδες : «Κανείς δεν επιχαίρει με τη θέση Βενιζέλου στην Αντιπροεδρία και στο υπουργείο Εξωτερικών», ήταν αναγκαίο κακό…».
 
Πως τόπε ο …αρχηγός, (που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του…), στο Πολιτικό Συμβούλιο ; «Το ΠαΣοΚ δεν θα δεχτεί, πλέον, αλαζονικές συμπεριφορές !...».
 
Μεγάλε αρχηγέ, η «μύγα» κατάχεσε το σπαθί σου, θα κάνεις τίποτα ?...

ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΑ !...


Τα προηγούμενα τριάντα χρόνια, το ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ στις ανεπτυγμένες χώρες ήταν απολύτως ανάλογο με το ποσοστό αύξησης του συνολικού τους χρέους - δημόσιου, ιδιωτικού και επιχειρηματικού. Το μοντέλο αυτό έφθασε στο τέλος του...

«Καθίσταται ολοένα πιο σαφές ότι οι κεντρικές τράπεζες δεν μπορούν να κάνουν 'οτιδήποτε είναι αναγκαίο' προκειμένου να διασφαλίσουν την επιστροφή των ασθενικών οικονομιών σε μια πορεία ισχυρής και βιώσιμη ανάπτυξης». Η διαπίστωση ανήκει στον Στίβεν Τσετσέτι, επικεφαλής οικονομολόγο της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS), και έγινε με την ευκαιρία της παρουσίασης της ετήσιας έκθεσής της, την περασμένη Κυριακή.

Ας αναλογιστούμε σε τι ακριβώς συνίσταται αυτό το «οτιδήποτε αναγκαίο»: στη διαρκή εκτύπωση χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας, καθώς και στη δέσμευση της ΕΚΤ για άνευ όρων αγορά κρατικών ομολόγων των χωρών της Ευρωζώνης, εφόσον κριθεί αναγκαίο. Με άλλα λόγια: στη δημιουργία ενός ισχυρού αναχώματος, που θα προστατεύσει τις μεγάλες οικονομίες του πλανήτη από την καταστροφική και ανεξέλεγκτη επιδρομή μιας γενικευμένης κρίσης χρέους, η οποία ενδέχεται να αποβεί μοιραία.

Ομως, το μοντέλο το οποίο ακολουθήθηκε στα πέντε χρόνια από την κατάρρευση της Lehman Brothers κρίνεται ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί. Το αποδεικνύει τόσο η απόφαση της αμερικανικής Fed να διακόψει σταδιακά την εκτύπωση όσο και η εκτόνωση της δυναμικής που προκάλεσε το τελευταίο πακέτο στήριξης της ιαπωνικής οικονομίας. Οσο για τις αναταράξεις και τη νευρικότητα που παρατηρούνται στις διεθνείς αγορές τις τελευταίες μέρες, δεν είναι τυχαία φαινόμενα. Διότι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι πάντες κατανοούν πως ήρθε η ώρα οι ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες να αποσωληνωθούν από τη μηχανική στήριξη της εντατικής και να διαπιστώσουν εάν μπορούν να σταθούν όρθιες με τις δικές τους δυνάμεις.

Το ρίσκο είναι τεράστιο. Αλλωστε, μέχρι τώρα, οι κεντρικές τράπεζες δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να ανακυκλώνουν τα δανεικά που είχαν σωρεύσει στα χαρτοφυλάκιά τους κυβερνήσεις, επιχειρήσεις και ιδιώτες. Δανεικά χωρίς τα οποία θα ήταν αδύνατη η αναπτυξιακή πορεία και η διατήρηση του μέσου ποσοστού κέρδους σε ικανοποιητικά επίπεδα στη διάρκεια των τριών προηγούμενων δεκαετιών, καθώς η πραγματική οικονομία ήταν ανίκανη να τα εγγυηθεί.

Η εξαιρετική ανάλυση του Ρομέιν Χάτσουελ, που δημοσιεύτηκε στη Wall Street Journal τη Δευτέρα 24 Ιουνίου, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Σύμφωνα με τα στοιχεία του, την περίοδο 1980-2010, το συνολικό χρέος των χωρών-μελών της G7 αυξήθηκε κατά 71% (από το 171% στο 303% του ΑΕΠ τους), ενώ το ποσοστό αύξησης του πραγματικού ΑΕΠ στο ίδιο χρονικό διάστημα ήταν 88%, δηλαδή απολύτως συγκρίσιμο. Αντιθέτως, την αμέσως προηγούμενη τριακονταετία, δηλαδή από το 1950 ως το 1980, στις ίδιες χώρες το ποσοστό αύξησης του χρέους αντιπροσώπευε μόνο ένα μικρό μέρος της αύξησης του ΑΕΠ τους.
 
Η εικόνα γίνεται ακόμη πιο αποκαλυπτική όταν επικεντρώνεται στον μεγάλο των μεγάλων, τις ΗΠΑ: στις πρώτες τρεις δεκαετίες μετά τον πόλεμο, το ΑΕΠ τους αυξήθηκε κατά 191%, ενώ το συνολικό χρέος κατά μόλις 12%. Ομως, από το 1980 ως το 2010, το μεν ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 124%, ενώ το χρέος κατά 125%.
 
«Ακριβώς αυτό έκαναν οι περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες τα προηγούμενα τριάντα χρόνια -ανέπτυσσαν τεχνητά τις οικονομίες τους, τροφοδοτώντας τις με μια τοξική ουσία που ονομάζεται χρέος», σημειώνει ο Χάτσουελ. Κι αυτό ακριβώς καλούνται τώρα να σταματήσουν να κάνουν κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες. Οι οποίες, διαπιστώνοντας ότι δεν μπορούν να δανείζονται εσαεί, βάζουν στο μάτι τα πορτοφόλια και τις ζωές των πολιτών, σχεδιάζοντας και εκτελώντας μια ολοκληρωτική και άνευ προηγουμένου επιδρομή εναντίον τους. Αυτή που ευσχήμως ονομάζεται «μεταρρυθμίσεις»...
 

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΟΛΙΓΟΝ "ΑΧΤΑΡΜΑΣ" !...


Εχω την αίσθηση ότι πιο εκνευρισμένος από την τροπή των τελευταίων εξελίξεων πρέπει να αισθάνεται ο Ανδρέας Λοβέρδος.
 
Είμαι βέβαιος ότι αν είχε μείνει στην αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ, τώρα θα ήταν στον κατάλογο των υπουργών. Πιθανώς και η Αννούλα.
 
Διότι αυτή η κυβέρνηση έχει λίγο απ όλα. Είναι αυτό που λέμε «αχταρμάς», πολιτικών κυρίως ισορροπιών. Ενδοκομματικών και... διακομματικών.
 
Εχει τους δοκιμασμένους και -σχετικά τουλάχιστον- πετυχημένους της αμέσως προηγούμενης, (έκδηλο αυτό στα λεγόμενα «παραγωγικά» υπουργεία), έχει τον... Καραμανλικό της (Γιάννης Ανδριανός), να ξεχωρίζει σαν την μύγα μες στο γάλα, έχει τον Μητσοτάκη της σε ... ηλεκτρική καρέκλα, (δεν μπορείς παρά να του ευχηθείς καλό κουράγιο και καλή επιτυχία, για το καλό όλων μας), έχει τη Φώφη ως... ντεκόρ στο πιο ακατάλληλο για εκείνη υπουργείο, (το Εθνικής Άμυνας), κι έχει βεβαίως τον Χρυσοχοϊδη σε υπουργείο που αίφνης αποσχίστηκε.
 
Οπως έχει και τον Μίλτο το Βαρβιτσιώτη στο Υπουργείο Ναυτιλίας (πάντα του άρεσαν οι... σικάτες παρέες και τα μεγάλα πλεούμενα), αλλά και τον Άδωνη τον Γεωργιάδη, ως υπουργό πλέον στο εξαιρετικά ευαίσθητο υπουργείο Υγείας.
 
Ο Άδωνις, όπως και να το κάνουμε είναι μια έκπληξη, ειδικά σε αυτό το υπουργείο, στη θέση του Λυκουρέτζου. Φαίνεται όμως ότι ο Αδωνις παίζει καλύτερα μπάλα από πολλούς άλλους, σε επίπεδο «common sense», παρά τις γραφικές αγριοφωνάρες που τον έκαναν αρχικά γνωστό.
 
Είναι και «λαϊκό παιδί» κάτι που όπως έχει φανεί, αρέσει πολύ στον Αντώνη, παρά τις μεγαλοαστικές καταβολές του.
 
Γι αυτό και τελικά δεν ξέρω μήπως ο πιο εκνευρισμένος θα έπρεπε να είναι ο Μάκης Βορίδης. Δεν είναι και πολύ ωραίο το όνομα σου να ακούγεται... στερεοφωνικά, αλλά τελικά να μένεις στον πάγκο.
 
Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι όλοι αυτοί που μπήκαν στην κυβέρνηση, έχουν μεγάλο ρίσκο μπροστά τους, είτε το αντιλαμβάνονται, είτε όχι. Ισως το πιο μεγάλο από κάθε προηγούμενη κυβερνητική σύνθεση.
 
Γιατί τα περιθώρια στενεύουν, κι όχι μόνον σε ότι αφορά την πλειοψηφία στη Βουλή. Ο κόσμος εδώ έχει πια κουραστεί από την κρίση, η Ευρώπη μπαίνει σε ύφεση, το ΔΝΤ αρχίζει να τραβάει το δικό του δρόμο. Κοινώς, αρκεί ένα στραβοπάτημα κι όλα μπορεί να πάνε κατά διαόλου !
 
Το απεύχομαι, αλλά ουδόλως το αποκλείω...

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΕΞΙΩΝ !...



Μια κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τυπικά, ένα σχήμα δεξιών, με γαρνιτούρα ακροδεξιάς, στην ουσία.
 
Ό,τι πιο σκληρό και άτεγκτο, από ιδεολογικής και πολιτικής θέσης, κυκλοφορούσε, το επιστράτευσαν, τα "συνεταιράκια", και τόβαλαν μέσα.
 
Μ΄ αυτή την έννοια, προβλήματα συνοχής και σοβαρών διαφωνιών, δεν προβλέπεται να υπάρξουν : Περικοπές θα λέει ο Στουρνάρας ; Θα γίνονται ! Ποιος θα πει όχι, ο Βενιζέλος ; Απολύσεις θα λέει ο Κυριάκος ; Άμεσα και χωρίς πολλά - πολλά ! Ποιος θα διαφωνήσει, ο Χρυσοχοϊδης ; Μείωση παροχών θα λέει ο Άδωνις ; Αυτόματα ! Ποιος θα διαφωνήσει ο Γρηγοράκος ;
 
Αν όσα λέγονται, για τις πραγματικές αιτίες, που οδήγησαν στην κρίση και στην αποδόμηση της τρικομματικής, είναι αλήθεια, σε λίγους μήνες στην Ελλάδα προβλέπεται να γίνει χαμός !
 
Η σχετική ηρεμία θα κρατήσει, μέχρι τις γερμανικές εκλογές !...

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

ΕΚΛΟΓΕΣ, ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !...

 
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΕΡΤ υπήρξε από τους «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντες» φορείς της μεταπολίτευσης, με έντονα στοιχεία ημετεροκρατίας, κακοδιαχείρισης και διασπάθισης δημοσίου χρήματος. Από την άλλη, δεν κλείνεις την ΕΡΤ όπως κλείνεις ένα κατάστημα που πουλάει παπούτσια ή είδη μπεμπέ, και μάλιστα με οριακής ή αμφισβητούμενης νομιμότητας απόφαση. Όπως εύστοχα έγραψε κάποιος: «Η ΕΡΤ δεν είναι μόνο το πρόγραμμα που εκπέμπει. Είναι ένας πολύπλευρος οργανισμός, που περιλαμβάνει ορχήστρες, κρατάει την επαφή με την ομογένεια, διαθέτει και τροφοδοτεί το σημαντικότερο οπτικοακουστικό αρχείο της χώρας». Άλλωστε, δίπλα σε αρκετούς σκανδαλωδώς και με κομματικά κριτήρια διορισμένους, το δυναμικό της ΕΡΤ περιλαμβάνει ανθρώπους καθ’ όλα αξιόλογους και επαρκείς στη δουλειά τους.

Kατά τα άλλα, ας μη γελιόμαστε: η ηγεσία της ΠΟΣΠΕΡΤ και της ΕΣΗΕΑ, οι Καλφαγιάννηδες και οι Τρίμηδες (που μάλλον η πολιτική/συνδικαλιστική κουλτούρα τους σταμάτησε στο γράμμα Α, όπου και η λέξη «απεργία»), καθώς και οι κάθε λογής αδιάλλακτοι και «ανυποχώρητοι» συνέβαλαν επίσης στη δημιουργία του προβλήματος, με την απροθυμία τους να δεχτούν προτάσεις συμμαζέματος της ΕΡΤ, όπως λ.χ. το σχέδιο Μόσιαλου.

Ανεξάρτητα από τη λύση που θα δοθεί τελικά στο ζήτημα της ΕΡΤ μετά και την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, ο κίνδυνος πρόωρων εκλογών φάνηκε προς στιγμήν να πλανιέται πάνω από τη χώρα. Ο τρόπος με τον οποίο ο Σαμαράς και οι στενοί συνεργάτες του χειρίστηκαν το θέμα είχε ως αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, να γίνουν ακόμα πιο εύθραυστες οι ήδη ευαίσθητες ισορροπίες μεταξύ των εταίρων της τρικομματικής κυβέρνησης. Ενώ η χώρα βρισκόταν σε κρίσιμη καμπή σε ό,τι αφορά την προσπάθεια ανάκαμψής της, ενώ το πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα συμμαχικό κυβερνητικό σχήμα έδειχνε να έχει βρει έναν κάποιο βηματισμό, το πολιτικό σκηνικό ήρθε περίπου τα πάνω κάτω: οι εκ των πραγμάτων δύσκολες σχέσεις μεταξύ των εταίρων επιδεινωθήκαν, το κλίμα στην κοινωνία πολώθηκε και πάλι, οι δυνάμεις της ανευθυνότητας και της αμετροέπειας βρήκαν ξανά πρόσφορο έδαφος για να «κάνουν παιχνίδι». Και όλα αυτά, σε μια περίοδο όπου κατ’ εξοχήν η χώρα χρειάζεται πολιτική σταθερότητα και ηρεμία.
Με τα δημοσκοπικά (και όχι μόνο) ευρήματα που διαθέτουμε, οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν προέκυπτε από ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές θα ήταν σαφώς χειρότερη λύση απ’ ό,τι η σημερινή (πέρα από το ότι θα είχαμε, πιθανότατα, και περαιτέρω αύξηση του ποσοστού της Χρυσής Αυγής). Αυτοδυναμία της ΝΔ θα σήμαινε άσκηση της εξουσίας, σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, από ένα κόμμα που όχι μόνο, πριν δει «το φως το αληθινόν» (βοηθούντων και των Ευρωπαίων), πρωταγωνιστούσε επί περίπου δύο χρόνια στην «αντιμνημονιακή» χορωδία, αλλά και που δείχνει να ρέπει προς τον αυταρχισμό και τον αρχηγισμό. Αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, θα σήμαινε τεράστιες περιπέτειες για τη χώρα, χωρίς να αποκλείονται ακόμα κα τα χειρότερα. Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Καμμένων μήπως; Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Επανάληψη της σημερινής τρικομματικής; Χλωμό, στο μέτρο που θα είχε προηγηθεί η μεταξύ τους ρήξη.

Είναι, άραγε, τυχαίο ότι όλες –μα όλες– οι φωνές της λογικής και της σύνεσης απεύχονται εκλογές στους επόμενους μήνες; Με εξαίρεση τους θιασώτες της άποψης «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση», ποιος μπορεί να θεωρεί πως οι εκλογές, όποιο και αν είναι το «σκορ» που θα σημειώσει το ένα ή το άλλο κόμμα, θα ήταν σήμερα η λύση; Και μάλιστα, με δεδομένο ότι ενδεχόμενη προκήρυξη εκλογών, αλλά και απλή διαμόρφωση κλίματος εκλογολογίας, αρκεί για να φέρει απόλυτη στασιμότητα και απραξία στην κυβερνητική μηχανή, να παγώσουν οι όποιες μεταρρυθμίσεις πήγαιναν (κουτσά στραβά, έστω) να δρομολογηθούν, να απομακρυνθεί και η παραμικρή πιθανότητα επενδύσεων στη χώρα.

Ευτυχώς, πάντως, τα χειρότερα φαίνεται (Δευτέρα, αργά το βράδυ) να αποφεύχθηκαν. Θέλω να πιστεύω πως σε αυτό συνέβαλε τα μέγιστα το ότι όλοι είχαν επίγνωση πόσο καταστροφική θα ήταν μια ενδεχόμενη προσφυγή στις κάλπες αυτή τη στιγμή.

Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Ο ...ΣΥΝΕΠΗΣ ΚΑΙ ...ΑΞΙΟΠΙΣΤΟΣ, ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ !...



Νάμαστε, λοιπόν, σε μια, ακόμα, στροφή του δρόμου, που, λέμε τώρα, οδηγεί στην έξοδο από την έρημο. Αυτοί οι Ιούνηδες, από μια χαρά, ήσυχοι και ήρεμοι μήνες, εξελίχθηκαν, τα τελευταία χρόνια σε πρωταγωνιστές, φιλοξενώντας τα πλέον ενδιαφέροντα πολιτικά θρίλερ.

Πέρσι, ήταν ο Ιούνης που διαμόρφωσε την λαϊκή εντολή, έτσι, ώστε νάναι μονόδρομος οι κυβερνήσεις συνεργασίας. Φέτος, είναι πάλι αυτός, που οδήγησε στη δικομματική κυβέρνηση, Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ.

Εκεί που ακόμα ο εν λόγω μήνας δεν τόχει ξεκαθαρίσει, ακόμα, είναι το αν είναι ή όχι, το τυχερό γούρι, για το Σαμαρά. Ο ίδιος, πάντως, φαίνεται να τον προτιμάει και να του εμπιστεύεται σημαντικές επιλογές του…

Εν είδη απολογισμού, λοιπόν, ας μας επιτραπεί να δώσουμε ένα μικρό παράδειγμα της σταθερότητας κι της συνέπειας του πρωθυπουργού μας, περιδιαβαίνοντας από Ιούνιο (2012) σε Ιούνιο (2013), ακούγοντας, προσεκτικά, συγκρίνοντας και γεμίζοντας τα στήθη μας από υπερηφάνεια, για το …λαχείο που μας έκατσε στην πρωθυπουργία !

 

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ, ΜΟΝΟΙ !...

ΝΗΦΑΛΙΟΤΗΤΑ !...

 
"Πρώτα απ’ όλα, χρειάζεται νηφαλιότητα. Το πώς διαχειριζόμαστε μια κρίση, ή μια Κυβέρνηση συνεργασιών, μπορεί να ενισχύσει και πρέπει να ενισχύσει τους δημοκρατικούς θεσμούς, ή μπορεί, από την άλλη, να τραυματίσει τη Δημοκρατία. Και έχουμε πολύ κακή εμπειρία από κινήσεις που τραυμάτισαν την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία."
 
4-11-2011 - Γεώργιος Α. Παπανδρέου

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ !...


Με την απόφαση για κλείσιμο της ΕΡΤ η κυβέρνηση δείχνει ξεκάθαρα ότι επιχειρεί να περάσει τη διαδικασία εφαρμογής του μνημονίου στη φάση του αυταρχισμού. Στόχος της κυβέρνησης είναι να χρησιμοποιήσει την τακτική του σοκ και να επιδείξει πυγμή, ώστε να εκμεταλλευτεί την τάση ενός μέρους της κοινωνίας να σαγηνεύεται από τον ηγέτη με το “σιδερένιο χέρι” σε περίοδο αβεβαιότητας και ανασφάλειας.

Η ιστορία έχει δείξει πολλές φορές ότι σε καιρούς αναταραχής και φόβου, ένα κομμάτι της μεσαίας τάξης, κυρίως τα συντηρητικότερα τμήματά της, βρίσκουν καταφύγιο στον “ηγέτη”, σε εκείνον που έχει τη δύναμη να επιβάλλει την τάξη, έστω και με οδυνηρό τρόπο. Έτσι, η κυβέρνηση αποφάσισε πρώτα να σπείρει το φόβο και στη συνέχεια να εμφανιστεί ως η ηγεσία με το "σιδερένιο χέρι".

Το έδειξε πρώτη φορά με την επιστράτευση των εκπαιδευτικών πριν καλά-καλά αποφασίσουν να απεργήσουν, το κάνει τώρα και με την ΕΡΤ και βάσιμα μπορούμε να υποθέσουμε ότι έχει σκοπό να κλιμακώσει αυτήν την τακτική.

Η απόφαση για λουκέτο στην ΕΡΤ σηματοδοτεί, όμως, και την έναρξη μιας ευρύτερης επίθεσης σε κρατικούς φορείς. Άλλωστε η η κυβέρνηση ομολογεί ότι επέλεξε την ΕΡΤ για λόγους συμβολισμού, ενώ στοχοποιεί και αρκετούς άλλους δημόσιους οργανισμούς. Επικαλείται, μάλιστα, ως επιχειρήματα διάφορα διαρθωτικά και λειτουργικά προβλήματα στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής.

Προφανώς η ΕΡΤ έχει τα προβλήματά της, όπως και αρκετοί δημόσιοι οργανισμοί. Όμως η δημόσια τηλεόραση προσφέρει ένα δημόσιο αγαθό, αυτό της ενημέρωσης και της προαγωγής του πολιτισμού, το οποίο συνδέεται με τον πυρήνα της δημοκρατικής λειτουργίας.
 
Τα όποια προβλήματα ασφαλώς πρέπει να αντιμετωπιστούν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κλείσει ο οργανισμός.


Και το νοσοκομείο “Ευαγγελισμός” έχει διαρθρωτικά και λειτουργικά προβλήματα. Θα τον κλείσουν και αυτόν ; Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση προωθεί την ισοπεδωτική ατζέντα που ακολουθείται σε όλη την Ευρώπη, η οποία περιλαμβάνει συρρίκνωση όλων των δημοσίων αγαθών, όπως η Παιδεία, η Υγεία και η κοινωνική προστασία.


Δεν είναι τυχαία η αντίδραση από πλειάδα φορέων και προσωπικοτήτων στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Αντιδρούν ακόμα και τα δύο κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση, όπως και η Εκκλησία της Ελλάδος.


Η θύελλα που ξέσπασε με αφορμή την απόφαση για την ΕΡΤ δεν αποκλείεται να δρομολογήσει άλλες εξελίξεις στο πολιτικό πεδίο, απρόβλεπτες μέχρι προχθές. Ίσως η υπόθεση της ΕΡΤ να γίνει η “σπίθα” στην εύφλεκτη ελληνική κοινωνία.

Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ Η ΕΡΤ ...ΠΕΙΡΑΤΙΚΗ !...


Η ΕΡΤ δεν έκλεισε, αλλά -μέσα από το «πειρατικό» της πρόγραμμα- άνοιξε τις πόρτες της σε όλη την κοινωνία και, φυσικά, στον πολιτισμό όσο ποτέ άλλοτε. Η απόφαση του πρωθυπουργού να την κλείσει για να την «εξυγιάνει» έφερε, ως ήταν φυσικό, το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Διότι «εξυγίανση» δεν συντελείται με κλειστή δημόσια ραδιοτηλεόραση - παγκόσια πρωτοτυπία και αυτό. Και διότι η ΕΡΤ δεν είναι οποιαδήποτε ΔΕΚΟ.
 
  Η ΕΡΤ δεν πρέπει να είναι μαγαζί καμιάς κυβέρνησης. Η ΕΡΤ ανήκει σε όλους τους Ελληνες. Η ΕΡΤ είναι η «Λιλιπούπολη», είναι η «Φρουτοπία», είναι ο Μάνος Χατζιδάκις, είναι ο «Κήπος με τα αγάλματα», είναι το «Μονόγραμμα», είναι το ψηφιακό της αρχείο. Είναι η ραδιοτηλεοπτική ιστορία της χώρας. Αυτή την ιστορία υπερασπίζονται οι πολίτες που αντιδρούν στο, με συνοπτικές διαδικασίες, κλείσιμό της.
 
Η ΕΡΤ -και όχι μόνο το εξαιρετικό ψηφιακό της αρχείο- είναι η κληρονομιά μας. Το σήμα της, ο «Τσοπανάκος», είναι στοιχείο της λαϊκής μας παράδοσης.
 
Η ΕΡΤ είναι όμως και όλος ο ελληνισμός. Ας μην ξεχνάμε ότι διαθέτει τρία τηλεοπτικά κανάλια εθνικής εμβέλειας και ένα παγκόσμιο δορυφορικό, έξι ραδιοφωνικούς σταθμούς, μεταξύ των οποίων το Τρίτο Πρόγραμμα και η Φωνή της Ελλάδας, που συνδέει τη χώρα με τους Ελληνες του εξωτερικού μέσω των βραχέων κυμάτων, δεκάδες περιφερειακούς σταθμούς, αλλά και πομπούς και αναμεταδότες, όπου δεν φτάνει το σήμα κανενός άλλου καναλιού ή ραδιοφωνικού σταθμού.
 
Η ΕΡΤ της σπατάλης και των πελατειακών σχέσεων, για τα οποία ευθύνονται ασφαλώς οι κατά καιρούς κυβερνώντες και όχι οι εργαζόμενοι, σαφώς και πρέπει να αλλάξει. Οχι όμως με κλείσιμο, αλλά με διάλογο. Οχι με πολιτικές παρεμβάσεις που όλοι υποψιαζόμαστε πού μπορεί να καταλήξουν. Και φυσικά όχι με αυτές τις απολύσεις. Διότι δεν μπορεί μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά, επειδή η κυβέρνηση θέλει να υποδυθεί το καλό παιδί στην τρόικας. Επιτέλους, ας δείξει το καλό παιδί πρώτα στους Ελληνες πολίτες.
 
Η απόφαση της κυβέρνησης να «κλείσει» την ΕΡΤ ένωσε τους Ελληνες και χάρισε στους τηλεθεατές εξαιρετικές εκπομπές, πολιτικές αλλά και πολιτιστικές. Οι συναυλίες αυτών των ημερών στο Ραδιομέγαρο αλλά και σε τοπικές ΕΡΑ, όπως στην ΕΡΑ Χανίων και στην ΕΡΑ Ηρακλείου, με το πλήθος κόσμου που τις παρακολούθησε, έστειλαν το μήνυμα ότι η ΕΡΤ είναι δική μας - δεν θα κλείσει.
 
Ωστόσο η αλληλεγγύη στην ΕΡΤ και στο αίτημα να μην κλείσει δεν μπορεί να περιλαμβάνει κλειστές εφημερίδες. Ετσι κι αλλιώς, ο αναγνώστης κρίνει και επιλέγει...
 

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΗΝ ΕΡΤ, ΚΥΡΙΕ ΣΑΜΑΡΑ !...


Είναι εντυπωσιακό, κύριε Πρωθυπουργέ, ότι στο άρθρο σας στην Καθημερινή, επιμένετε στην προσέγγιση, που σας οδήγησε στην αιφνίδια παύση όλων των λειτουργιών της ΕΡΤ, παρά το γεγονός ότι τα 2/3 του ελληνικού λαού, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις (V-PRC, Metron Analysis, Kapa Research), αποδοκιμάζουν την ενέργεια σας αυτή. Οι μόνοι που σας έχουν μείνει να εγκρίνουν τις κινήσεις σας (ούτε καν το ένα τρίτο των ερωτώμενων) είναι όσοι ψηφίζουν τη Χρυσή Αυγή (και κάποιοι φιλελεύθεροι), ενώ είναι ζήτημα αν σας επιδοκιμάζουν οι μισοί ψηφοφόροι σας.

Αλλά αν δεν σας τρομάζει η αποδοκιμασία του εκλογικού σώματος εδώ, δεν σας απασχολεί η εικόνα της χώρας διεθνώς; Δεν σας ανησυχεί το γεγονός ότι δεκάδες θεσμικοί και μη παράγοντες σας λοιδορούν για το “μαύρο” στις τηλεοπτικές οθόνες, που είναι ασύμβατο με ευρωπαϊκό κράτος; Δεν σας σοκάρει ότι τηλεοπτικοί σταθμοί εκπέμπουν με το σήμα της ΕΡΤ, δελτία ειδήσεων εκφωνούνται στα ελληνικά σε ένδειξη συμπαράστασης, πρωτοσέλιδα μεγάλων εφημερίδων “μαυρίζουν”, με αναφορές σε εποχές αντιδημοκρατικών εκτροπών ; Πώς είναι δυνατόν να αποφασίζετε να ρίχνετε “σιωπητήριο” στη μισή μπάντα των FM, λες και η χώρα είναι σε κατάσταση πολιορκίας; Δεν σας πέρασαν από το μυαλό οι πιθανοί αρνητικοί συνειρμοί, την ώρα που η γειτονική Τουρκία σείεται από αντικυβερνητικές διαδηλώσεις κατά του αυταρχισμού;

Κάνετε συχνά αναφορές στην “ψυχή του Έλληνα” και στην εθνική συνείδηση. Ζητείστε από τους συνεργάτες σας να κάνουν μια μικρή έρευνα και να σας μεταφέρουν τις αντιδράσεις των ομογενών που κατακλύζουν και τα δικά μας γραφεία. Στην προσπάθεια μας να διευκολύνουμε τα ρεπορτάζ των διεθνών μέσων, δεν έχουμε ποτέ στο παρελθόν δεχθεί τέτοιον καταιγισμό τηλεφωνημάτων και μηνυμάτων - ούτε καν όταν η Ελλάδα ήταν στα πρόθυρα της άτακτης χρεοκοπίας και πρώτο θέμα στα διεθνή μέσα. Μήπως όλοι αυτοί είναι υποκινούμενοι από τους “βολεμένους” στην ΕΡΤ ή από την αντιπολίτευση;

Και τέλος, είναι δυνατόν στην εποχή της ελεύθερης διάδοσης της πληροφορίας και του ίντερνετ, εν έτει 2013, να έχετε υποχρεώσει τις αρχές να κυνηγούν όποιον αναμεταδίδει το σήμα της ΕΡΤ, επιβεβαιώνοντας τις κατηγορίες περί φίμωσης; Είναι δυνατόν ο Υπουργός Οικονομικών να δηλώνει στη Βουλή ότι “ουδείς μπορεί να μεταδίδει χωρίς άδεια”, προκαλώντας τη θυμηδία, όταν κανείς ραδιοτηλεοπτικός σταθμός δεν έχει νόμιμη άδεια, με ευθύνη και της κυβέρνησης σας; Δεν αντιλαμβάνεστε ότι ανακαλείτε μνήμες από την εποχή που ο αείμνηστος Μαρούδας απειλούσε ότι “θα καταρρίψει τους δορυφόρους που δεν πειθαρχούν στην ελληνική νομοθεσία”;
 
Εξ αρχής, η προσπάθεια σας ήταν να εμφανίσετε την ΕΡΤ απαξιωμένη, αδιαφανή και διεφθαρμένη. Βεβαίως έχετε υποχρέωση να καταπολεμήσετε κυκλώματα, νοοτροπίες και τον παθογόνο συνδικαλισμό, αλλά πρωτίστως έχετε υποχρέωση να καταπολεμήσετε τις κυβερνητικές παρεμβάσεις και την παρασιτική ύπαρξη δεκάδων ρουσφετολογικών τοποθετήσεων, που με την εντολή ή την ανοχή των διοικήσεων που εσείς τοποθετήσατε, λυμαίνονται την ΕΡΤ. Η μεγαλύτερη απαξίωση είναι από αυτές τις πρακτικές, κύριε Πρωθυπουργέ - και οι ευθύνες σας, εδώ και ένα χρόνο, είναι τεράστιες.

Θα πρέπει να σας θυμίσω επίσης ότι παραλάβατε την ΕΡΤ με εξαιρετικές επιδόσεις θεαματικότητας στην ενημέρωση, καθώς οι εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων πρώτευσαν, κατά τη διάρκεια της τρίμηνης προεκλογικής εκστρατείας, όπως είχε γίνει και σε άλλα μεγάλα γεγονότα στο παρελθόν. Δεν αναρωτιέστε γιατί αυτή η απήχηση κατέρρευσε, επί των ημερών σας; Αναφέρεστε στις απεργίες που γίνονταν κάθε Σαββατοκύριακο στην ΕΡΤ. Είμαι από αυτούς που έχουν διαφωνήσει πολλές φορές για τις κινητοποιήσεις μας, αλλά αυτή ήταν απολύτως δικαιολογημένη. Η διορισμένη από εσάς διοίκηση, εντελώς παράνομα και αναιτιολόγητα (καθώς υπήρχε ταμειακό πλεόνασμα) δεν μας έχει καταβάλει τα δεδουλευμένα των υπερωριών από το Νοέμβριο του 2012, παρά τις καταγγελίες στην Επιθεώρηση Εργασίας. Αυτά είναι χρήματα που έχουν παρακρατηθεί από τους εργαζόμενους - και μας τα οφείλετε σε κάθε περίπτωση. Η δε αντίληψη που εκφράζετε ότι οι απεργίες ήταν κάθε φορά, “εναντίον του αισιόδοξου που συνέβαινε”, είναι ενδεικτική του πώς αντιλαμβάνεστε την ανεξαρτησία της ενημέρωσης.

Η υιοθέτηση της επικοινωνιακής πολιτικής της κυβέρνησης δεν αποτελεί κανενός είδους εχέγγυο για την εύρυθμη λειτουργία μιας δημόσιας τηλεόρασης, που θα έπρεπε να δέχεται συγχαρητήρια, αν καταφέρνει να είναι απέναντι στην εκάστοτε εξουσία. Δεν σας ενοχλούν οι “βολεμένοι” στην ΕΡΤ, κύριε Σαμαρά, γιατί αν ήταν έτσι, θα σας ενοχλούσαν και οι ρουσφετολογικώς διορισμένοι στο Μουσείο της Ακρόπολης από τη Μεσσηνία.
 
Σας ενοχλεί ότι η ΕΡΤ δεν είναι όσο ελεγχόμενη θα θέλατε. Κι αυτό είναι άκρως ανησυχητικό για τις προθέσεις σας. Μεταρρύθμιση, κύριε Σαμαρά, δεν είναι να ανασύρει κάποιος αιφνιδίως από το συρτάρι το σχέδιο Μόσιαλου, να το κάνει copy-paste ξεχνώντας στο κείμενο τον τίτλο “Υπουργείο Πολιτισμού” που δεν υπάρχει πια ως αυτόνομη οντόντητα - και να σκαρφίζεται ένα άκομψο νέο όνομα, για το οποίο δεν έχει καν κατοχυρώσει το domain name (nerit.gr) στο ίντερνετ.

Μεταρρύθμιση είναι να παρουσιάζεις ένα μελετημένο σχέδιο, να εκπονείς business plan δεκαετίας με τις κατευθύνσεις και τις προδιαγραφές που επιθυμείς να έχει η δημόσια ραδιοτηλεόραση - και να το υποβάλεις στη δημόσια διαβούλευση, χωρίς φυσικά να καταστρέφεις την υπεραξία, τις ήδη υπάρχουσες συμφωνίες και τα brand names που έχεις κατοχυρώσει, εδώ και δεκαετίες. Θα ήθελα πραγματικά να ρωτήσω τους επιχειρηματίες που σας χειροκρότησαν τις προάλλες: Έτσι θα έκαναν και αυτοί, εάν είχαν στην ιδιοκτησία τους τον πλούτο που διαθέτει η ΕΡΤ;

Όσο για το τελευταίο σας επιχείρημα, ότι δηλαδή “όσες φορές στο παρελθόν επιχειρήθηκε εξυγίανση, καταπολεμήθηκε λυσσαλέα”, θα σας απαντήσω ότι αυτά τα τελευταία 16 χρόνια που εργάζομαι στην ΕΡΤ, ουδέποτε έχει γίνει τέτοια σοβαρή προσπάθεια. Ακόμα και το σχέδιο Μόσιαλου, που αποτελούσε μια αποδεκτή βάση για συζήτηση, απορρίφθηκε πολύ πριν ολοκληρώσει τις εργασίες της η επιτροπή Αλιβιζάτου, της οποίας η πρόταση αποτελεί εχέγγυο για την πραγματικά ανεξάρτητη λειτουργία της ΕΡΤ, με αφετηρία εννεαμελές ανεξάρτητο Εποπτικό Συμβούλιο. Η δε πρόταση σας να λειτουργήσει προσωρινά και μεταβατικά η ΕΡΤ, με μερικές εκατοντάδες εργαζομένους, αποτελεί μια εντελώς ανεδαφική προσπάθεια, με δεδομένη την παρούσα δομή της εταιρείας - και δείχνει πόσο δεν γνωρίζουν τη λειτουργία των μέσων, όσοι την εισηγήθηκαν σε εσάς. Για να μην αναφερθώ στη βεβαιότητα ότι χωρίς τα στοιχειώδη εχέγγυα μιας ανεξάρτητης διοίκησης, θα ακολουθηθούν αναξιοκρατικές και ύποπτες μέθοδοι, ώστε να σχηματιστεί ένα “πρόπλασμα” της νέας ΕΡΤ, σχεδόν αποκλειστικά με “ημετέρους”.

Εάν δε υπάρξει, στο επόμενο διάστημα, οποιαδήποτε υποψία ότι απομακρύνονται εργαζόμενοι από την ΕΡΤ, απλώς επειδή δεν είναι πολιτικά αρεστοί, τότε θα έχετε τινάξει όλο το οικοδόμημα στον αέρα. Ο ηγέτης μιας χώρας δεν κρίνεται από τις εμμονές, αλλά από την ικανότητα του να βρίσκει διαφυγή στο αδιέξοδο. Γι αυτό, κύριε Σαμαρά, ανοίξτε την ΕΡΤ, όσο είναι καιρός. Έτσι όπως φέρατε τα πράγματα, η κίνηση αυτή αποτελεί μονόδρομο και για την ΕΡΤ και για τη χώρα...

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ !...


Η επαφή με την πραγματικότητα είναι κρίσιμο εφόδιο για κάθε κυβέρνηση, ειδικά σε ώρες κρίσης. Με βαρύ φορτίο στις πλάτες της, η κυβέρνηση είναι φυσικό να διογκώνει προσδοκίες. Αρκεί να μην ξεπερνά το μέτρο. Όμως, τα περί success story είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ενώ ελλοχεύει ο κίνδυνος, εκείνοι που κάνουν λάβαρο την υπερβολή, να αρχίσουν να την προσλαμβάνουν ως πραγματικότητα.
 
Ο σχηματισμός της τριμερούς υπήρξε από μόνος του σημαντική επιτυχία για τη χώρα. Από την ώρα που ξέσπασε η κρίση, εταίροι και δανειστές καλούσαν το εγχώριο κομματικό σύστημα να επιδείξει στοιχειώδη συναίνεση μπροστά στις προκλήσεις (κάτι που συνέβη σε Ισπανία, Ιρλανδία, Πορτογαλία). Αυτό δεν έγινε, κυρίως με ευθύνη του Σαμαρά στη γνωστή λαϊκίστική του φάση. Η συναίνεση επιβλήθηκε από το εκλογικό αποτέλεσμα και διευκολύνθηκε από το μετασχηματισμό του πρωθυπουργού. Άλλωστε, η χώρα οφείλει τη βελτιωμένη διεθνή εικόνα της στην τρικομματική κυβέρνηση και στο «νέο» Σαμαρά.
 
Η κυβέρνηση έχει επίσης ευνοηθεί από το ότι κινείται σε ένα πιο επιεικές ευρωπαϊκό κλίμα. Οι εταίροι επιδιώκουν πάση θυσία σταθεροποίηση των αγορών έναντι της Ευρωζώνης, με αποτέλεσμα να μην δίνουν αφορμές για αναταράξεις στην εικόνα του πιο αδύναμου κρίκου, που είναι η Ελλάδα. Ακόμη και το ΔΝΤ, που θεωρεί το ελληνικό χρέος μη βιώσιμο, μάλλον θα διευκολύνει την Ευρώπη μέχρι τις γερμανικές εκλογές. Μετά, αρχίζουν τα δύσκολα. Ενώ, όσοι διάβασαν την έκθεση του ΔΝΤ γνωρίζουν, ότι η κεντρική συλλογιστική του έχει ως στόχο τα όργανα της Ε.Ε. και όχι το να κάνει δήθεν σκληρή αυτοκριτική, όπως φαντασιώνονται εγχώριοι αντιμνημονιακοί.
 
Το 2010, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ βρέθηκαν μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κρίση. Πλέον, αναγνωρίζουν αστοχίες, αλλά χρεώνουν (όχι αδίκως) πρωτίστως το εγχώριο κομματικό σύστημα, που δεν έδωσε την κομβική μάχη των μεταρρυθμίσεων. Οι κυβερνήσεις τις απέφευγαν και οι αντιπολιτεύσεις τις πολεμούσαν. Το σοβαρότερο λάθος των δανειστών είναι πως υποτίμησαν τις αντιστάσεις αυτές. Έχουν βεβαίως πλέον ξυπνήσει αναγνωρίζοντας ως ταμπού του κομματικού συστήματος την «προστασία» του πελατειακού δημοσίου τομέα. Γι' αυτό άλλωστε δεν κλείνουν πλήθος μικρών άχρηστων οργανισμών. Ακριβώς επειδή οι οργανισμοί αυτοί προστατεύονται από κομματικά συμφέροντα και συγκεκριμένους υπουργούς, σε κατάσταση πανικού, υπό την πίεση της τρόικας, και με άκρα προχειρότητα επελέγη το λουκέτο της ΕΡΤ. Το μήνυμα που στέλνεται προς τις διεθνείς αγορές δεν είναι εκείνο της αποφασιστικότητας, αλλά ότι το κράτος, με θεράποντα ιατρό τους πολιτικούς, παραμένει πάντα άρρωστο. Πώς λοιπόν να ενθαρρυνθούν έτσι ξένες επενδύσεις; Πώς να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις; Πώς να εμπιστευθούν οι επενδυτές πολιτικούς με πελατειακά σύνδρομα και ανικανότητα διοίκησης ;
 
Η παρούσα κυβέρνηση, με ρηχή συνοχή και κυρίως ανεπαρκές κομματικό προσωπικό, είναι καταδικασμένη να κάνει σπασμωδικά και μετέωρα βήματα στην αλλαγή των δομών του κράτους και της οικονομίας. Με τους κομματικούς και τους μέτριους, το καλύτερο σενάριο για τη χώρα είναι να σέρνεται με μία αναιμική ανάπτυξη, σε βάθος χρόνου. Ενώ καραδοκεί πάντα και το χειρότερο σενάριο. Αυτές δεν είναι μίζερες διαπιστώσεις. Είναι διαπιστώσεις που περιγράφουν μία μίζερη πραγματικότητα, που άλλωστε όλοι βιώνουμε. Όσο αυτή δεν αλλάζει, οι μόνοι που θα πιστεύουν το «success story» θα είναι αυτοί που κυβερνούν.

Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΣ ΚΑΙ ΛΙΓΟΣ !...

 
΄Εχει δεχθεί, κατά καιρούς, πολλούς χαρακτηρισμούς ο υπό προθεσμία πρωθυπουργός, ανάμεσα στους οποίους το «τρελλαντώνης», που συνοδεύεται και με σχετικές αναφορές και περιγραφές γεγονότων.
 
Ούτε γνωρίζουμε, ούτε μας ενδιαφέρει να μάθουμε, μιας και πεποίθησή μας είναι, πως ο καθένας – πόσο μάλλον ένας πολιτικός – κρίνεται από τις πράξεις του και με βάση αυτές, για τον εν λόγω, εμάς μας ταιριάζει το «Αντωνάκης»…
 
Ο Σαμαράς, πέρα των άλλων, είναι «λίγος» !
 
Το απέδειξε όπως αντιπολιτεύτηκε την κυβέρνηση Παπανδρέου κι όπως φέρθηκε, ειδικά, στον πρώην πρωθυπουργό και …φίλο του !
 
Το απέδειξε από τις κωλοτούμπες που έκανε, αλλάζοντας απόψεις και πολιτικές, ωσάν τα σώβρακά του και γλείφοντας, αηδιαστικά, εκεί που έφτυνε για δυο χρόνια.
 
Το απέδειξε από την οσφυοκαμψία, που έδειξε, από τη στιγμή που έγινε πρωθυπουργός, απέναντι σ΄ όλα τα κελεύσματα των δανειστών και των αδίστακτων νταβατζήδων της Ε.Ε.
 
Το απέδειξε από τη «φαρδιά πλατιά» υπογραφή του, στην επιστολή που δεν θα …υπέγραφε !
 
Το απέδειξε από τα μέτρα που δέχτηκε να πάρει, λίγους μήνες, μετά τα «Ζάππεια», στα οποία τα κατακεραύνωνε !
 
Το απέδειξε από το πως πολιτεύτηκε και πολιτεύεται ως συγκυβερνήτης, για το πώς αντιμετωπίζει τους συμμάχους του.
 
Το ζήτημα του «αντιρατσιστικού» ήταν ο προάγγελος, το θέμα της ΕΡΤ είναι η πεμπτουσία της ανεπάρκειάς του !
 
Αδίστακτος και λίγος : ένα μίγμα δύο ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών, που όταν συνυπάρχουν και συνδυαστούν, μπορεί να τινάξουν τα πάντα στον αέρα ! Στην περίπτωση του Αντωνάκη, είναι ολοφάνερο, πως συνυπάρχουν και απειλούν τη Δημοκρατία και, φυσικά, τη χώρα !

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ !...


«Τα πράγματα καταρρέουν,
το κέντρο δεν μπορεί να κρατήσει…
Οι καλύτεροι στερούνται κάθε πεποίθησης,
ενώ οι χειρότεροι είναι γεμάτοι παθιασμένη ένταση»

Γουίλιαμ Γέητς, (Η Δευτέρα Παρουσία, 1919)
-----------------------------

Γράφοντας τους παραπάνω στίχους στη μετα-αποκαλυπτική περίοδο που ακολούθησε τη φρίκη του A΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο σπουδαίος ιρλανδός ποιητής Γουίλιαμ Γέητς περιγράφει με μοναδικό τρόπο την πορεία παρακμής των ευρωπαϊκών κοινωνιών κάτω από τη βίαιη εντροπία που επέφερε η ενίσχυση των πολιτικών άκρων.

Τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, στην Ελλάδα της κρίσης το κέντρο πιέζεται από τις καταστροφικές δυνάμεις των άκρων. Κάτι αναμενόμενο καθώς, σε καιρούς που οι αντοχές και οι βεβαιότητες των ανθρώπων δοκιμάζονται, οι κραυγές του ανορθολογισμού και η συνθηματολογία του λαϊκισμού ακούγονται δυνατότερα από το ψίθυρο της λογικής (όμως ψίθυρος επίμονος που τελικά δικαιώνεται).
 
Σήμερα έχουμε την πικρή πολυτέλεια να πλέουμε σε εχθρικές, όχι όμως και άγνωστες θάλασσες. Τα διδάγματα της Ιστορίας πρέπει να κατευθύνουν τη σκέψη μας, υπενθυμίζοντάς μας ότι όποτε η αδυναμία συνεννόησης, η απουσία συναίνεσης και η ελλιπής προστασία των θεσμών του κράτους δικαίου επέτρεψαν στον αυταρχισμό και τον διαιρετικό λόγο να κυριαρχήσουν, οι κοινωνίες πορεύτηκαν στον ολισθηρό δρόμο της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης.

Είναι προφανές ότι, οι πολιτικές δυνάμεις που καταχρηστικά τοποθετούνται στον ενδιάμεσο χώρο «ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ» έχουν τις ευθύνες τους και οι οποίες έχουν, περισσότερο ή λιγότερο, επισημανθεί. Ως ένα βαθμό πληρώνουν το κόστος της συμμετοχής τους (σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό) στο χρεοκοπημένο σήμερα σύστημα της μεταπολίτευσης. Κυρίως όμως πληρώνουν την αδυναμία τους να διατυπώσουν μια συνεκτική πρόταση εθνικής ανασυγκρότησης για τη μετά το μνημόνιο Ελλάδα, μία πρόταση μεταρρυθμιστική και ταυτόχρονα «αντισυστημική».

Η στήριξη της κυβέρνησης υπήρξε σημαντική πράξη πολιτικής ευθύνης που απέτρεψε την πιθανότητα μιας βίαιης κατάρρευσης με ανυπολόγιστες συνέπειες. Σήμερα όμως δεν είναι αρκετή. Ο συμβιβασμός στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή της ισοπεδωτικής διαχείρισης που απλά αναπαράγει το αποτυχημένο σύστημα διακυβέρνησης σε ένα κατώτερο επίπεδο ισορροπίας, δεν μπορεί να αποτελέσει διακηρυγμένο πολιτικό στόχο- ούτε καν παράγοντα κομματικής επιβίωσης. Έχουμε τη μοναδική ευκαιρία να χτίσουμε στα χαλάσματα της κρίσης ένα οικοδόμημα που θα ικανοποιεί την ελληνική κοινωνία, απαλλαγμένης πια από τις κακοδαιμονίες του πρόσφατου παρελθόντος. Αυτή την ευκαιρία δεν πρέπει να τη σπαταλήσουμε. Και χωρίς ισχυρό πολιτικό κέντρο δεν υπάρχουν γερά θεμέλια.
 
Στην Ελλάδα της κρίσης, όπου ο πολιτικός χρόνος ακολουθεί τους δικούς του ρυθμούς, κάθε καθυστέρηση μπορεί να αποβεί καθοριστική. Είναι επιτακτική ανάγκη όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, αλλά και η πανσπερμία των μικρότερων κινήσεων του «χώρου», να εκφράσουν άμεσα τη βούλησή τους να συνεννοηθούν, με αφετηρία (ελπίζουμε όχι νωρίτερα) τις επερχόμενες ευρωεκλογές. Και άμεσα να ξεκινήσουν τις διαδικασίες πολιτικής μορφοποίησης και θεσμικής εκπροσώπησης του κατακερματισμένου κέντρου. Εξυπακούεται ότι, η συμπόρευση δεν καταργεί τις επιμέρους διαφορές. Τούτο δεν είναι εφικτό, αλλά ούτε και επιθυμητό. Άλλωστε η ανάδειξη των διαφορετικών προσεγγίσεων βοηθά την κατανόηση της σύνθετης πραγματικότητας, πέρα από παραπλανητικούς μανιχαϊσμούς και λανθασμένες γενικεύσεις. Ωστόσο, η αναγνώριση των (υπαρκτών) διαφορών, δεν μπορεί να αποτελέσει επαρκή λόγο (ή βολική δικαιολογία) καθηλωτικής απραξίας ή επιζήμιας αναβλητικότητας.
 
Η συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων του μεταρρυθμιστικού κέντρου αποτελεί πράξη ευθύνης απέναντι στη χώρα και στις αξίες που εκπροσωπούν. Σε κάθε άλλη περίπτωση, δε θα τους το συγχωρήσει ούτε ο ιστορικός του μέλλοντος, μα ούτε και ο πολίτης-ψηφοφόρος του παρόντος.

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΤΩΡΑ !

 
«Η Κίνηση των 75 δικαιώνεται στη θέση της να απέχει το ΠΑΣΟΚ από την Κυβέρνηση Σαμαρά. Είχαμε υποστηρίξει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να συγκυβερνά με εκείνους που πολιτεύτηκαν σε βάρος της χώρας, με εκείνους που λάθρα φόρεσαν το καπέλο του αντιμνημονίου για να το πετάξουν από πάνω τους όταν πήραν την εξουσία.

Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να συγκυβερνά με έναν Σαμαρά, που αυτός και όσοι συνεργάστηκαν μαζί του, φόρτωσε στην πλάτη των πολιτών 12 δισ. επιπλέον μέτρα εξαιτίας της πολιτικής αστάθειας και των δύο πρόωρων εκλογών.
 
  Η κυβέρνηση αυτή αποτυγχάνει γιατί έχει δεξιά, μονοκομματική λογική. Γιατί οι δύο εταίροι της, της επιτρέψανε να στήσει ένα παλαιοκομματικό κράτος προπαγάνδας και συντηρητισμού.
 
Αδυνατούν να δώσουν λύσεις γιατί σκέφτονται με τον χρεοκοπημένο τρόπο που μας οδήγησε στην καταστροφή.
 
Ο κ. Σαμαράς αφού προπαγάνδισε ένα ανύπαρκτο success story, οδηγήθηκε στο φιάσκο της πώλησης της ΔΕΠΑ και αμύνθηκε επιτιθέμενος στην ΕΡΤ. Η ΕΡΤ βρίσκεται σε πρόγραμμα εξυγίανσης χάρις την προσπάθεια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ μετά το 2009 – κόντρα στον πολιτικό παρασιτισμό που την πολέμησε.
 
Στις 31.12.2009 η ΕΡΤ είχε 3700 μόνιμους υπαλλήλους και 1100 συμβασιούχους, ζημιές 122 εκ. ευρώ και ληξιπρόθεσμες οφειλές 80 εκ. ευρώ.
 
Στις 31.12.2012 οι μόνιμοι υπάλληλοι ήταν 2650 (1050 λιγότεροι) και οι συμβασιούχοι 150 (950 λιγότεροι), είχε πλεόνασμα 35 εκ. ευρώ και μηδενικές ληξιπρόθεσμες οφειλές !
 
Συνεπώς ο οργανισμός αυτός εισέφερε ήδη στη μεταρρύθμιση του κράτους και απέμενε η ολοκλήρωση της ανασυγκρότησης του.
 
Αυτή η τελική ανασυγκρότηση πρέπει να γίνει μέσα στη Βουλή, με δημοκρατική διαδικασία και με την ΕΡΤ ανοιχτή.
 
Δεν αντιλαμβανόμαστε πως κλείνει σε μια νύχτα ένας οργανισμός που έχει δικά του έσοδα και συνεπώς δεν επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό και το έλλειμμα, παρά αρκεί μια σύγχρονη διοίκηση του που να μην παράγει χρέη.
 
Εκτός και αν ο στόχος δεν είναι η πραγματική εξυγίανση της ΕΡΤ αλλά ο δημόσιος χαρακτήρας της και η μετωπική επίθεση στους εργαζόμενους.
 

Το σήμα της ΕΡΤ, του μόνου νόμιμου καναλιού που χρηματοδοτείται από τους Έλληνες πολίτες για να παραμένει «μη αγοραίο, δημόσιο αγαθό», δεν μπορεί να πέφτει για να δώσει τόπο στα συμφέροντα καναλαρχών που υπηρέτησαν τον Σαμαρά στην ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου και έφεραν το φασισμό μέσα στην ελληνική Βουλή.

Οι μεταρρυθμίσεις χρειάζεται να προχωρήσουν, αλλά δεν θα προχωρήσουν με κινήσεις πολιτικού τραμπουκισμού, με ξεπούλημα σε ημέτερους, με καταστροφή του παραγωγικού ιστού για να κάνουμε τόπο στους «ξένους επενδυτές».

Ο κ. Σαμαράς είναι απολογούμενος για τον δεξιό αυταρχισμό του. Είναι απολογούμενος για την δουλικότητα απέναντι στις απαιτήσεις της τρόικας, όταν επί Κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ πλειοδοτούσε σε Ζάππεια.

Δεν θα πέσουμε στην παγίδα της εικονικής ρήξης που επιλέγει. Και το 2012 και σήμερα οδηγεί τη χώρα στα άκρα με γνώμονα τον πολιτικό του οπορτουνισμό.

Ο θίασος που έβγαλε την Ελλάδα από την πορεία της ανασυγκρότησης και με τυχοδιωκτικό τρόπο την οδήγησε σε πρόωρες εκλογές το 2012 επιχειρεί να το επαναλάβει αδιαφορώντας για το κόστος και ελπίζοντας σε μικροκομματικά οφέλη.

Γνωρίζει ότι η αντιπολίτευση που μοίρασε λαϊκισμό θα βρεθεί στη γωνία. Η χώρα όμως δεν έχει περιθώρια να υπηρετεί τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό του Σαμαρά και των «συν αυτώ».

Η κίνηση των 75, πιστή στη λογική της ευθύνης της δημοκρατικής παράταξης για την πατρίδα, ζητά να παραιτηθεί άμεσα ο κ. Σαμαράς και να συγκροτηθεί Οικουμενική Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας και Ευθύνης με διευρυμένη συμμετοχή κομμάτων υπό Πρωθυπουργό ευρείας αποδοχής. Η δημοκρατία μας χρειάζεται νηφαλιότητα, συναινέσεις και ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣΗ».