Μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο φόβος των... Ιουδαίων απέτρεψε τον πρωθυπουργό και τα μέλη της κυβέρνησης, τις άγιες ημέρες που πέρασαν, να μαζευτούν στο Μέγαρο Μαξίμου και να αναφωνήσουν: «Ανάσταση! Η οικονομία ανακάμπτει!». Διότι, αν πιστέψουμε τις δηλώσεις του Αντ. Σαμαρά, του υπουργού Οικονομικών, πολλών κυβερνητικών στελεχών και Ευρωπαίων αξιωματούχων, αυτό έχει συμβεί -ή, για να είμαστε ακριβείς, έχουν περάσει τα χειρότερα, μας μένει η ουρά του βοδιού και, όπως υπογραμμίζουν, είναι κρίμα να χύσουμε τώρα την καρδάρα με το γάλα.
Για να λέμε την αλήθεια, μάλλον θα έπρεπε η Αθήνα να προτείνει στους Γερμανούς και τους άλλους εταίρους της να οργανώσουν τρικούβερτα γλέντια στις Βρυξέλλες, τη Φραγκφούρτη και σε άλλες πόλεις. Έτσι ώστε να εορτασθεί δεόντως τόσο το «ευτυχές τέλος» προς το οποίο φαίνεται να οδεύει η Οδύσσεια της Ελλάδας όσο και το πάρτι διαρκείας που έχουν στήσει τα περισσότερα χρηματιστήρια της Ευρώπης -προεξοφλώντας, προφανώς, ότι η ιστορικών διαστάσεων κρίση, η οποία ταρακούνησε ακόμη και το ευρώ, ανήκει πια στο παρελθόν.
Παρ' όλα αυτά και παρά τον κίνδυνο όσοι αμφισβητούν τις συγκεκριμένες εκτιμήσεις να χαρακτηριστούν μίζεροι και προβοκάτορες, τυφλοί οι οποίοι δεν βλέπουν το φως στην άκρη του τούνελ, είναι γνωστό πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Πολύ περισσότερο καθώς τα μοναδικά δεδομένα για το επόμενο διάστημα όσον αφορά στην Ελλάδα είναι δύο : αφενός, η ενεργοποίηση της διαδικασίας απόλυσης χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων (ας μην είμαστε αφελείς, πιστεύοντας ότι τα κριτήρια είναι αντικειμενικά) και, αφετέρου, η κατάργηση διάφορων επιδομάτων για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, η οποία θα μειώσει εκ νέου τους μισθούς τους. Πρόκειται, δηλαδή, για δύο εξελίξεις οι οποίες θα επιφέρουν περαιτέρω αύξηση της ανεργίας και μείωση της αγοραστικής δύναμης, επιδεινώνοντας έτσι δύο από τα θεμελιώδη στοιχεία της ύφεσης.
Υπάρχει και το πρωτογενές πλεόνασμα -θα παρατηρήσουν ορισμένοι. Σιγά τ' αβγά, θα μπορούσε να είναι η απάντηση: Διότι το πλεόνασμα αυτό δεν οφείλεται παρά στην εκτεταμένη άρνηση του Δημοσίου να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, στο πάγωμα κάθε δημόσιας επένδυσης (όπως στις υποδομές) και, φυσικά, στο ξεχαρβάλωμα των συστημάτων παιδείας, υγείας και κοινωνικής πρόνοιας.
Ναι, αλλά για δείτε τι συνέβαινε τα τρία προηγούμενα χρόνια -θα επιμείνουν οι θιασώτες της επίσημης εκδοχής. Τι συνέβαινε, αλήθεια, που τους κάνει να αισθάνονται τώρα καλύτερα; Το 2010, για παράδειγμα, η Ελλάδα βρισκόταν σε σαφώς πιο προνομιακή θέση διαπραγμάτευσης από ό,τι σήμερα έναντι των εταίρων της, οι οποίοι ήταν τότε... ζαλισμένοι από την κρίση και πλήρως εκτεθειμένοι. Ενώ τα δύο προηγούμενα χρόνια, υπήρχε στους δρόμους και τις πλατείες ένα ρωμαλέο και ελπιδοφόρο κίνημα αντίστασης που αναζητούσε άλλους δρόμους εξόδου από την κρίση, πιο δίκαιους για τους πολλούς -το οποίο κάποιοι φρόντισαν να ευνουχίσουν.
Έτσι, λίγο πριν το Καλοκαίρι του 2013, η Ελλάδα είναι πλέον γυμνή, πληγωμένη, άνεργη και μελαγχολική. Ακόμη και οι λίγοι τυχεροί που βρίσκουν δουλειά, κατανοούν ότι «για ένα κομμάτι ψωμί, πρέπει να δώσουν πολλά» -κυρίως, το δικαίωμα σε ένα ανθρώπινο ωράριο και μια αξιοπρεπή αμοιβή. Όσο για την Ευρώπη, μοιάζει να πάσχει από πρόωρο Αλτσχάιμερ: την ώρα που η Σλοβενία εφαρμόζει εθελοντικά όσα θα της επέβαλε η τρόικα, η Ολλανδία είναι έτοιμη να «εκραγεί», η Ιταλία πελαγοδρομεί στην πολιτική της κρίση και η Γαλλία στριμώχνεται άγρια για να πάρει σκληρά μέτρα, οι αγορές σπάνε καθημερινά ρεκόρ και η Μέρκελ θεωρεί ότι η πολιτική της τώρα δικαιώνεται...
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου